42: It wasn't me.

  Niechętnie otworzyłam oczy i przewróciłam się na prawy bok, gdzie miałam świetny dostęp do zegarka, na którym widniała 9 rano. Byłam zaskoczona, że udało mi się tak wcześnie wstać, zazwyczaj kiedy otwierałam swoje powieki, była godzina 12, a czasami nawet i później, wszystko ze względu na to, że chodziłam późno spać.

  Najbliższe 6 godzin miałam spędzić bez obecności Jane z czego tylko i wyłącznie się cieszyłam. Mimo że nie musiałam wstawać, czułam potrzebę skorzystania z toalety, więc czym prędzej wyskoczyłam z łóżka i zniknęłam za drzwiami łazienki.

  Tam wzięłam szybki prysznic, dopiero w kabinie uświadamiając sobie, że cuchnę, nie miałam bliższego kontaktu z wodą od kilku dni, wszystko przez moje samopoczucie.

  Kiedy w końcu zmyłam z siebie cały bród wsmarowałam w skórę balsam, a następnie owijając się ręcznikiem, wyszłam z łazienki i ponownie znalazłam się w mojej sypialni, gdzie w szafie wybrałam sobie bordowe dresy i szarą bardzo luźną bluzę.

- Od zawsze uwielbiałaś się stroić, gdzie twoje poczucie mody, córeczko? - momentalnie spojrzałam w stronę mojego łóżka, gdzie leżał mój ojciec. Nagi.
- Nie! - krzyknęłam.

- Bim bom, bim bom. - dzwonek do drzwi skutecznie wyrwał mnie ze snu, sprawiając, że szybko usiadłam na łóżku.

  Przeczesałam rękoma włosy i starłam z czoła pot, po czym starałam się ponownie uspokoić oddech.

- To tylko sen. To tylko sen. - powtarzałam sobie na głos mając nadzieję, że to mi pomoże. Miałam już dosyć tych pieprzonych koszmarów. Tak, wróciły i to z podwojoną siłą.
- Bim bom, bim bom. - dźwięk ten wcale nie ustawał przez co postanowiłam wstać z łóżka i sprawdzić, kto dobija się do mnie o 9 rano.

  W siwych dresach i białej dużej koszulce znalazłam się przed drzwiami, gdzie bez większego zastanowienia nacisnęłam na klamkę, wcale nie przejmując się, że najprawdopodobniej wyglądam jak pokraka. Mój sen w połowie był prawdą, z pewnością cuchnęłam.

  Moim oczom ukazała się wysoka blondynka, z dużą ilością makijażu na twarzy. Zanim miałam okazję się zorientować moje oczy zjechały ją od góry do dołu, nie zostawiając suchej nitki na jej wyglądzie.

  Miała na sobie wysokie obcasy, ciasne ciemne rurki, biały szeroki tshirt i czarną ramoneskę z ćwiekami. Oczy wyraźnie podkreśliła kredką, przez co wyglądała ździrowato. Buntowniczka.

- Em. - odchrząknęła wyrywając mnie z zamyślenia. - Cześć, nazywam się Georgina, właśnie wprowadziłam się tutaj z rodzicami i jestem trochę samotna. - zaśmiała się nerwowo widząc, że nie robi na mnie żadnego wrażenia. - Twoja ciocia powiedziała, że pewnie będziesz w domu. - dodała na co także nic nie odpowiedziałam. - Miałabyś może chwilkę, żeby oprowadzić mnie po okolicy? - zapytała dość przyjaźnie.
- Mam wypisane na czole, agencja turystyczna? - zapytałam ironicznie.

  Widziałam jej zmieszany wyraz twarzy, kiedy usłyszała moją odpowiedź.

- Przepraszam, jeśli nie chcesz wystarczy powiedzieć, po prostu chciałam mieć tutaj kogoś, ale w porządku, okej. - powiedziała starając się nie brzmieć żałośnie, co jej nie wyszło.
- Tak też myślałam. - uśmiechnęłam się zwycięsko i z hukiem zamknęłam drzwi.

  Twoja ciocia powiedziała ble ble ble, Jane chyba nie zrozumiała kiedy ostatni raz powiedziałam jej, że chcę świętego spokoju, ale spokojnie wszystko przed nią.

  Korzystając z okazji, że i tak byłam na dole zajrzałam do zamrażarki, skąd wyciągnęłam pudełko lodów o smaku gumy balonowej i usiadłam przed telewizorem. Biorąc pod uwagę, że przez ostatni miesiąc nie opuszczałam mojego pokoju, dziwnie czułam się w salonie.

  Spojrzałam na okno, gdzie dostrzegłam Georgina'ę. Dlaczego zachowałam się w stosunku niej jak nadęta małpa? Nigdy taka nie byłam.

  Weź się w garść Mia. Jesteś lepsza niż to gówno.

  Wzięłam głęboki oddech. Gdzieś po drodze tego całego syfu straciłam to co należało tylko i wyłącznie do mnie. Moją osobowość. Stałam się wredną suką niepatrzącą na uczucia innych.

  Nie powiem, żebym narzekała, ale to po prostu nie byłam ja.

  I chyba nadszedł czas, żeby pogodzić się z przeszłością i zacząć znowu żyć, a ta dziewczyna pozwalała mi na czysty start.

  Odstawiłam pudełko lodów na stół i zakładając na stopy swoje kapcie wyszłam na podwórko.

- Georgina! - zwróciłam uwagę blondynki, która widząc mnie przewróciła oczami. Wspominałam już, że to wkurwiające? - Słuchaj przepraszam za wcześniej. - zaczęłam. - Wstałam lewą nogą, nie chciałam cię urazić ani nic w tym rodzaju.
- Jest okej, naprawdę. - uśmiechnęła się, jakby wcale nie miała za złe moich wcześniejszych słów.
- Jeżeli masz ochotę to z przyjemnością oprowadzę cię po okolicy. - zaproponowałam.
- Byłoby super. - klasnęła w dłonie z podekscytowania, przez co podniosłam do góry lewą brew, serio? Wracamy do czasów podstawówki? Przestań narzekać!
- Wpadnę po ciebie o 18, okej?
- Jasne, będę czekać. - odpowiedziała i już miałam wracać do siebie, kiedy jej głos ponownie mnie zatrzymał. - Tak w ogóle jak masz na imię? - zapytała i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że nawet się nie przedstawiłam.
- Mia. - powiedziałam spoglądając w jej stronę.
- W takim razie do zobaczenia Mia. - posłała mi kolejny uśmiech i ruszyła przed siebie, zostawiając mnie samą... W końcu.

  W coś ty się znowu wkopała. 

~Justin

  Siedziałem w salonie czekając na chłopaków i wiadomości jakie mieli mi do przekazania.

  Jeśli mam być szczery, byłem przerażony. Stefano brzmiał strasznie poważnie podczas naszej rozmowy telefonicznej, a nasza ostatnia rozmowa realna, skończyła się odsunięciem mnie od całej sprawy.

  Byłem zbyt impulsywny, tutaj siedział cały problem.

  Ale taki już byłem i jeżeli nie są w stanie tego zaakceptować to są strasznymi cipami.

  Przez miesiąc, każdego dnia byłem pod domem Mii, a dzisiaj był pierwszy, w którym nie było mnie tam od samego rana. Czułem się z tym nadzwyczaj źle. Mimo że i tak wcale jej nie widywałem, przez to, że nie opuściła progu jej mieszkania chociażby, aby podnieść gazetę ze schodów, to bycie tam dostarczało mi ogromnej ulgi. Miałem pewność, że jest cała i zdrowa, mimo że jej stan psychiczny najprawdopodobniej był w opłakanym stanie.

- Cześć Justin. - Stefano wyrwał mnie z zamyślenia.

- Siema stary. - wstałem i przywitałem się kolejno z każdym, nawet Jake'iem, który pozytywnie mnie zaskakiwał ostatnimi czasy, dostrzegłem w nim pewnego rodzaju przyjaciela, nie wroga jak uprzednio.

- Słuchaj. - zaczął Step. - Mamy propozycję nie do odrzucenia.

- Mów. - powiedziałem kładąc łokcie na moje kolana i skupiając się na jego słowach.

- Chcemy znowu wtajemniczyć cię w sprawę.

- Wspaniale. - uśmiechnąłem się do nich. - Nie mogę się doczekać, aż wybijemy ich jeden po drugim.

- Ale jest pewien warunek. - Vinny wtrącił się w całą rozmowę, powodując że zmarszczyłem brwi, jednak nie odpowiedziałem nic, czekając aż dokończy to, co zaczął. - Musisz w końcu przestać przesiadywać pod domem Mii, zostawić przeszłość za sobą.

***

Kochani, mówiłam, że wrócę, a jak już coś powiem to staram się tego trzymać xo.

Dziękuję Wam za wszystkie komentarze pod rozdziałem, szczerze mówiąc, jestem w OGROMNYM szoku, że jest ich aż tyle ;o. Spodziewałam się nielicznych szczerze mówiąc, w końcu nie było mnie naprawdę dłuuuuuuugo :O. Ale to tylko potwierdza jak niesamowici jesteście! Dziękuję jeszcze raz za tak wspaniałych czytelników! ♥.

 Jesteście ciekawi nowej bohaterki? Macie dobre przeczucia, czy raczej myślicie, że ma złe zamiary? Dajcie mi znać w komentarzach, bo jestem strasznie ciekawa :). 

43 rozdział powinien pojawić się w sobotę, ale nie obiecuję tego, bo mama ma imieniny, więc prawdopodobnie będę miała pełne ręce roboty, goście i te sprawy, rozumiecie, w każdym bądź razie, jeżeli nie w sobotę to w niedzielę na 100% znajdziecie tutaj nowy rozdział :).

+ jestem ciekawa, jak tam Wasze pierwsze dni po wakacjach? Może ktoś, tak jak ja poszedł do nowej szkoły? Szczerze mówiąc, technikum wydaje się być naprawdę harówą, co mnie już przeraża, ale damy radę, w końcu kto jak nie my :). 

Pozdrawiam i czekam na odpowiedzi w komentarzach :) 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ