41: Alone.

  Minął miesiąc.

  Miesiąc, 31 dni, które były najgorszymi w całym moim życiu.

  To co działo się kiedyś, z moim ojcem, w porównaniu do tego co działo się teraz... To było nic. Uwierzcie mi. Z facetem, który mnie spłodził było inaczej, przychodził i odchodził, ale na końcu zawsze wracał. Nie ważne jak bardzo go nienawidziłam, kochałam go za to, że wciąż ze mną był. Teraz?

  Teraz byłam sama i nie było mowy, żeby On wrócił. Nie było mowy o tym, żeby kiedykolwiek wkradł się przez okno do mojego pokoju, żeby zabrał mnie ze szkoły po lekcjach, żeby porozmawiać z nim chociażby przez moment, przez chwilkę, minutę, a co najgorsze, nie było mowy o tym, żebym kiedykolwiek chociażbym go zobaczyła, przypadkiem czy też nie, byłam pewna, że się o to postara.

 Mimo że spędziłam w moim pokoju trzydzieści jeden samotnych dni, z pojedynczymi wyjątkami, kiedy Jane przynosiła mi jedzenie, które i tak lądowało w toalecie, wcale nie było mi lepiej. Wręcz przeciwnie. Zaczynałam wariować. Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić, czy też gdzie iść, nie miałam z kim porozmawiać, jak wspominałam wcześniej, byłam sama.

  Jane. Oczywiście, starała się jak tylko mogła, ale nigdy nie byłabym w stanie porozmawiać z nią na ten temat, co więcej nawet jeśli bym chciała, nie mogłabym. On nigdy nie prosił mnie o milczenie, ale doskonale wiedziałam, że wolałby, żeby wszystko co miało kiedyś miejsce zostało między nami.

  Dziękowałam Bogu, że są wakacje, dzięki czemu nie musiałam codziennie rano wstawać i udawać, że wszystko jest okej, już nawet to mi zbrzydło. Udawanie. Przestałam się starać, bo nie miałam dla kogo się starać. Jenny zaakceptowała to co się ze mną działo, a przynajmniej tak mi się wydawało.

  Czy sprawiło mi to ból? Nie. Wręcz przeciwnie, cieszyłam się, że w końcu przestała się przejmować, ile razy można powtarzać, że nie chce się nigdzie wychodzić, oglądać telewizji, iść na zakupy, do kina, gdziekolwiek? Że chce się po prostu zostać w swoich czterech ścianach, w ciszy i spokoju.

  Byłam jedynie zła. Zła o to, że nie mam pieprzonych 21 lat i ona musi tutaj być. Działała mi na nerwy. Każdego kolejnego dnia, była jeszcze bardziej irytująca. Dzięki Bogu, że przez jedną rozmowę znienawidziła mnie raz, a porządnie. Chociaż to udało mi się osiągnąć.

- Mia rozumiem, że pokłóciłaś się z Justin'em. - w drzwiach usłyszałam głos mojej ciotki. 

- Nie wymawiaj jego imienia. - powiedziałam bez uczuciowo. 

- To tylko chłopak Mia, znajdziesz kolejnego. - poczułam jej rękę na moich ramionach, przez co momentalnie podskoczyłam na łóżku. 

- Nic nie rozumiesz! - wrzasnęłam na nią, a ta momentalnie odsunęła się ode mnie. - Gówno wiesz o mnie i o Nim i radziłabym się nie wypowiadać na ten temat! - moje negatywne uczucia w końcu otworzyły się, przede mną samą. 

- W takim razie opowiedz mi, pomogę ci. - zachęciła, co tylko podkręciło moje śrubki. 

- Pomożesz mi, tak jak pomogłaś mamie? - spojrzałam na nią chytrze, na moich ustach widniał chamski uśmiech. 

- Co masz na myśli? - zapytała zaskoczona. 

- Wiem wszystko Janey. - z mojej twarzy nie schodził mroczny uśmieszek. - Ojciec może i był świnią, ale w jednym był dobry. Nie kłamał, przynajmniej nie w poważnych sprawach. - podniosłam brwi do góry. - Pamiętasz co radziłaś swojej siostrze, czy mam ci odświeżyć pamięć? - zapytałam spoglądając na nią, widziałam zmieszanie na jej twarzy, ból, który towarzyszył jej wcześniej, teraz odezwał się na nowo. - Huh Jane? Nie udawaj skruszonej słoneczko. - nie zaprzestałam mojego szantażu emocjonalnego. - Zabiłaś ją, to co się stało było wyłącznie twoją winą. - powiedziałam poważniejszym tonem, a zanim miałam dodać cokolwiek innego, moja ciotka szybko wstała z łóżka i opuściła mój pokój. 

Uśmiechnęłam się do siebie.

Świetnie. Jednej idiotki w moim życiu mniej.

  Starałam się jak mogłam, żeby wybić sobie Jego z głowy, ale to nie było takie łatwe. Jak można zapomnieć o kimś w miesiąc? I to dodatkowo o kimś, w kim po raz pierwszy byłaś naprawdę zakochana, kto nauczył cię dotyku, kto naprawił błędy przeszłości, kto troszczył się, kto przede wszystkim był, kiedy tylko tego potrzebowałaś? Nie da się.

  Nie raz chciałam po prostu wziąć pieprzony telefon i wybrać jego numer, który znałam na pamięć, mimo że usunęłam go dokładnie trzydzieści jeden dni temu, kiedy cały ten syf lub też nie, skończył się. Ale w głębi duszy wiedziałam, że nie mogę tego zrobić. Nie mogłam wrócić do jego życia, ze względu na siebie. Mimo że uważałam się za gówno, ból, który towarzyszył mi tamtej nocy, był zbyt duży. To było po prostu zbyt dużo.

  Nie ważne jak bardzo mu na mnie zależało, jego styl życia był... wybrany. On wybrał to życie dla siebie i nie było mowy, żeby ktokolwiek, nawet ja, wyciągnął go z tego wszystkiego.

  Marzyłam o tym, aby tamten dzień w lesie skończył się inaczej, żebym nie zareagowała tak, jak zareagowałam.

  Zabił piątkę ludzi, i co z tego? Miał rację. Najważniejsze było to, że on żył.

  Wyzywałam samą siebie, to wszystko było tylko i wyłącznie moją winą, gdyby nie ja.. Nic takiego nie miałoby miejsca i najprawdopodobniej teraz byśmy byli razem. Szczęśliwi, lub też nie, to nie byłoby ważne. Bylibyśmy razem.

  Czułam jak moje oczy ponownie napełniają się słonymi łzami, byłam zaskoczona, że jeszcze miałam czym płakać. Potrzebowałam ulgi, ale obietnica którą złożyłam, była silniejsza, a raczej mój charakter, który twierdził, że nie będę taka jak On, że ja pokażę że potrafię dotrzymać danego słowa.

  Był poniedziałek, jedni powiedzą, że to czas na zaczęcie pracowitego tygodnia i nowego miesiąca, ja zdecydowanie zostałam w mniemaniu, że to kolejny dzień, który spędzę w łóżku. Sama.

~Justin

  Byłem odciągnięty od wszystkiego na pieprzony miesiąc. Nie chciałem tego. Chciałem wrócić i udawać, że wszystko jest okej.

  Mimo że wcale nie było.

  Ale Step i reszta byli nie do złamania.

  Każdego dnia przez trzydzieści jeden dni, modliłem się do Boga, aby mi Ją oddał, aby zwrócił mi jedyną osobę na tym świecie, która coś dla mnie znaczyła.

  Nie zaskoczę chyba nikogo, mówiąc, że miał na mnie wyjebane – jak zawsze.

  Myślałem o tym jak się ma, nie raz chciałem zatelefonować, ale wiedziałem, że nie chciałaby tego. Wyraziła się jasno i musiałem uszanować jej decyzję. Nawet się z nią zgadzałem. Mój świat był dla niej zbyt niebezpieczny, a jako że dopiero niedawno z niego wyszła, musiałem mieć pewność, że nie stanie jej się krzywda.

  Zrozumcie już raz Ją skrzywdzili, nie mogłem pozwolić, żeby stało się to po raz kolejny.

  Zabrzmi to niezwykle dziwacznie, ale każdego pierdolonego dnia przesiadywałem pod jej domem i sprawdzałem, czy nikt się nie kręci.

  W końcu tylko tyle mi zostało, kiedy chłopaki zabronili mi się wtrącać.

- Zabiję skurwysynów. - powiedziałem nabuzowany, kiedy wróciłem od Mii. 

- Justin co się stało? - Stefano momentalnie wstał z krzesła i podszedł w moją stronę. 

- Ty się mnie pytasz co się stało?! - warknąłem na niego. - Jesteś normalny? Nie pamiętasz gdzie byłeś pieprzoną godzinę temu? Jesteś takim kretynem?! - nie przestawałem krzyczeć. 

- Uważaj do kogo mówisz Bieber! - wskazał na mnie palcem, przez co się zaśmiałem. 

- Tego palca możesz wsadzić sobie w dupę, lepiej planuj zemstę, bo nie mam zamiaru tak po prostu odpuścić, nie tym razem. - wyjaśniłem. 

- Dopiero co wróciliśmy, ten dzień był ciężki, dla każdego z nas, musimy pomyśleć. - powiedział spokojnie. 

- Nie mam nad czym myśleć, nie mam już nikogo i przysięgam na swoją pierdoloną matkę, że powybijam ich, wszystkich po kolei. - warknąłem. 

- Jak to nie masz nikogo? - wtrącił się Jack. 

- Zabrali mi ją, rozumiesz? Zabrali. - odpowiedziałem bliski płaczu. To było dla mnie jeszcze zbyt świeże. 

- Znowu? - nie wiadomo skąd Vinny znalazł się bliżej mnie. 

- Nie, nie. - wyjaśniłem pociągając nosem. - Mia jest w domu. - odpowiedziałem. - Zostawiła mnie. Przez nich. - warknąłem. - Zapłacą mi za to. - zanim ktokolwiek mógł zadać mi jeszcze jakieś pytanie szybko wybiegłem z domu. 

Powiedziałem, że się zemszczę.

I zamierzałem to zrobić. 

- Justin kurwa mać! - usłyszałem za sobą głos Vinny'iego. 

- Chcę się tylko do niego dorwać. - powiedziałem zdeterminowany, wciąż idąc przed siebie. 

- Widząc, że nie mam zamiaru się zatrzymać, złapał mój bark, co było złym posunięciem. Zanim miał okazję cokolwiek zrobić, dostał pięścią w twarz i wywrócił się na ziemię.

- Dostaną to, czego pragnęli. - poinformowałem go i chciałem iść dalej, kiedy niespodziewanie przede mną stanął Step. 

- Odcinam cię od sprawy, masz odpocząć i później do wszystkiego wrócimy. - już chciałem go po postu wyminąć, kiedy po moich obu stronach stanęli Pauly i Jack. 

- Wracasz do domu młody. - mocne uderzenie w brzuch sprawiło, że zgiąłem się w pół. 

- Nigdy więcej nie waż się podnosić na mnie ręki. - warknął Vinny.

  Chciałem wrócić do sprawy i pokazać tym skurwielom gdzie ich miejsce.

***

WRÓÓÓÓÓÓÓÓCIŁAAAAAAAAAAAAM! 

haha :D. 

Wiem, że od 18 maja, minęło naprawdę dużo czasu, przepraszam, że moja przerwa trwała tak długo i musieliście czekać tak długi okres na drugą część opowiadania, ale mam nadzieję, że kiedy przeczytacie najnowsze rozdziały, uznacie, że warto było :). 

Przede wszystkim chciałabym Wam bardzo podziękować, bo za cholerę nie wiem jak udało Wam się dobić do PONAD 100 TYSIĘCY WYŚWIETLEŃ, myślałam, że padnę ze szczęścia, jak to zobaczyłam gdfuighlsdfugkhsdfg. TO WYGLĄDA TAK DOBRZE OMG *.*

I co najważniejsze, bo widziałam to po komentarzach, wcale mnie nie zostawiliście przez tą przerwę, wciąż widziałam nowe komentarze, które pojawiały się naprawdę często, biorąc pod uwagę fakt, że tyle mnie tutaj nie było ;o. 

Także DZIĘKUJĘ WAM PRZEOGROMNIE, NIC NIE WYRAZI MOJEJ WDZIĘCZNOŚCI, ALE NAPRAWDĘ BARDZO, ALE TO BARDZO DZIĘKUJĘ, ZA WSZYSTKO, JESTEŚCIE NIESAMOWICI.

A teraz z bardziej organizacyjnych spraw: 

- rozdziały będą pojawiały się dwa razy w tygodniu (środa i sobota, lub niedziela) (oczywiście, może zdarzyć się, częściej, mówię tylko tak, jak sobie zaplanowałam, wszystko zależy od Was :)).

- jeżeli chcecie być informowani o nowych rozdziałach to dajcie mi znać na twitterze (@ShawtyCysia), a wtedy ja Was dodam do listy + nie będziecie musieli mnie informować o zmianach nazw, bo dzięki listom, nie jest to konieczne :). 2+ jeżeli pojawi Wam się informacja, że jesteście na dwóch listach to bardzo dobrze, bo jedna jest w razie gdyby stało się coś z drugą więc się tym nie martwicie. 

- sprawdźcie zakładkę 'bohaterowie', bo pojawiły się tam nowe postacie :)

A teraz (Boże, jak się rozpisałam haha :D) zostawiam Was z nowym rozdziałem i czekam na Wasze komentarze. 42 rozdział pojawi się najprawdopodobniej w środę.

PLUS: powodzenia w szkole wszystkim, zarówno tym jak zaczynają nową szkołę, jak i tym, którzy są już oswojeni ze swoimi murami, oby ten rok minął szybciej niż poprzedni :(. 

KOCHAM WAS I DZIĘKUJĘ ZA WSZYSTKO!