38: The bitches.

- To, że chodzisz w tą i z powrotem jej nie pomoże, Justin. - Stefano odezwał się, kiedy po raz kolejny dzisiaj nerwowo stąpałem po domu.

- A co mam do cholery zrobić?! - warknąłem na niego. - Nie mamy nic, rozumiesz?! N I C. Ona może być wszędzie, on może... - zacząłem wyobrażać sobie rzeczy, które mógłby zrobić jej ten dupek i momentalnie uderzyłem pięścią w ścianę.

- Nie myśl o tym. - powiedział ze spokojem Vinny, co tylko wzmogło moją furię.

- Jak mam o tym nie myśleć?! - wrzasnąłem. - Czy ty jesteś popierdolony, czy popierdolony?! Mia jest nie wiadomo gdzie, mogą robić jej nie wiadomo co i to wszystko jest przeze mnie, a ty mi każesz o tym nie myśleć? - patrzałem na niego z niedowierzaniem.

- Justin nie zaczynaj. - Step próbował mnie pouczać, na co teraz wierzcie mi lub nie, ale ochoty nie miałem.

- Nie Justin'uj mi tutaj! - moja złość się wzmagała. - Nie próbujcie mnie uspokajać, tylko kurwa weźcie się do roboty! - pogoniłem ich.

- A myślisz, że co robimy od kilku pierdolonych godzin, przy tych jebanych komputerach? Gramy w pasjansa?! - Jake odezwał się, co było bardzo, ale to bardzo złym posunięciem.

  Nie czekając ani chwili szybko podszedłem do niego i z całej siły wymierzyłem mu siarczystego sierpowego, przez którego z jego ust wydobyła się krew.

- Justin! - usłyszałem głos Stefano, a zaraz potem poczułem jego ręce, które próbowały mnie powstrzymać.
- Popierdoliło cię człowieku?! - Jake wstał z miejsca i próbował otrzeć się z krwi, która wciąż sączyła się z jego ust, nie byłem pewny, ale chyba pozbawiłem go jednego zęba.
- Vinny zabierz go stąd. - Step warknął, oddając mnie jemu, co wzmagało moją złość.
- Puść mnie kurwa. - warknąłem.
- Nie tak szybko mój drogi. - Vinny skutecznie zablokował moje ręce, przez co nie mogłem się szarpać. - Wychodzimy stąd, jazda. - warknął i ciągnąc, zabrał mnie ze sobą.
- Mogę iść sam. - powiedziałem, a raczej burknąłem.
- Żebyś sprał kogoś jeszcze? Nie dziękuję. - każdy wyczułby ironię w jego głosie.

  Kiedy znaleźliśmy się na świeżym powietrzu, w końcu mogłem odetchnąć i wyprostować się, bo Vinny mnie puścił.

  Staliśmy przez moment w milczeniu, ale cisza mi przeszkadzała.

- Boję się o nią. - przyznałem ze łzami w oczach. - Jeżeli coś jej się stanie... Nie wybaczę sobie tego, rozumiesz? - spojrzałem na niego.
- Wiem. - odpowiedział przytakując. - Ale nie możesz zachowywać się tak, jak przed chwilą.- powiedział spokojnie. - Jake chce pomóc, daj mu to zrobić, bez wszczynania awantur. - poradził mi.
- Ale.. - zacząłem.
- Nie ma żadnego ale – przerwał mi, - rozumiem, że nad sobą nie panujesz. I wierz mi, nie dziwię ci się, ale trzymaj nerwy na wodzy jeżeli chodzi o twoich przyjaciół. - nie odpowiedziałem nic, tylko przytaknąłem głową.
- Masz jakiś pomysł, gdzie może ją trzymać? - zapytałem po krótkiej chwili ciszy.
- Nie wiem Justin. - przyznał ze złością w głosie.
- Kurwa. - warknąłem.
- Pamiętasz coś? - zapytał, przez co zmarszczyłem brwi. - Wtedy, kiedy cię porwali. Pamiętasz coś z tamtego okresu? Jakaś wskazówka dla nas teraz? Cokolwiek? - wyjaśnił.
- Nie wiem Vinny, po prostu nie wiem. - warknąłem wściekły sam na siebie.
- Wracajmy do chłopaków, może coś mają. - powiedział spokojnie i wspólnie wróciliśmy do środka.

  Wszyscy momentalnie wstali na mój widok, ale dałem im do zrozumienia, że jestem już spokojny. Nie chciałem unosić się honorem, nie w tym przypadku, więc podszedłem do Jake, który przykładał do policzka lód i wyciągnąłem pierwszy rękę na zgodę.

- Sory, poniosło mnie. - chłopak tylko podniósł głowę i patrzył na mnie przez moment, a kiedy minęły jakieś 2 minuty podał mi swoją dłoń. - Trzymasz się? - zapytałem.
- Ta. - przytaknął. - Wróćmy do roboty.

**

- Chłopaki, chodźcie spać, musimy trochę odpocząć, jutro też jest dzień. - Step odezwał się, przez co zmierzyłem go spojrzeniem. Poważnie? Chce iść spać?
- Nigdzie się stąd nie ruszam. - powiedziałem od razu.
- Ja też nie. - Vinny i Pauly odezwali się równocześnie.
- Ale.. - zaczął ponownie.
- Jeżeli chcesz spać, droga wolna, nikogo tutaj na siłę nie trzymam. - przerwałem mu.
- Ok, Jake, potrzebujesz chwili odpoczynku, jeżeli coś znajdziecie, ktoś musi nie być wyczerpany, idziemy się przespać, a później wrócimy.

- Długo będziesz go tutaj jeszcze przetrzymywał? - męski głos spowodował, że otworzyłem oczy. 

Ból w mojej głowie był nie do zniesienia. Powoli otworzyłem oczy i rozejrzałem się dookoła. W końcu zacząłem rozumieć gdzie jestem i co tutaj robię.

Jason. 

Ten skurwiel mi za to zapłaci, obiecuję.

- Tak długo, jak będzie trzeba. Najpierw musi zapłacić za wszystko to, co zrobił. Szpiegowanie było dużym błędem z jego strony, o czym doskonale się przekona. - ten głos rozpoznał bym wszędzie. 

- Idź się zdrzemnij, będę go pilnował, a jak się obudzi dam ci znać. - jego towarzysz się odezwał, a ja zdałem sobie sprawę, że to ten dupek Billy. Facet był naprawdę idiotą, jeśli myślał, że jest przyjacielem Jason'a, ludzie tacy jak on, nie chcą mieć przyjaciół – są zbędni. 

- Masz rację. Pójdę się zrelaksować, mam nadzieję, że Jessica jest na miejscu. - zaśmiał się. 

- Ta dziwka jest naprawdę tępa, jeśli myśli, że ma u ciebie jakieś szanse. - zawtórował mu. 

- Tępa czy nie, jest dobra w łóżku i robi najlepsze lody na świecie, wierz mi. - usłyszałem jak przybili sobie piątkę. - Jadę po nią do klubu, a później zobaczymy. Jakby to gówno się obudziło, daj mi znać, będę przy telefonie. 

- Nie ma problemu, baw się dobrze. 

- Dzięki. 

- A właśnie Jason! - Billy krzyknął, domyśliłem się, że ten drugi musi być już przy drzwiach. 

- Co jest? 

- Nazwa 'The bitches' była strzałem w dziesiątkę. - usłyszałem cichy śmiech. 

- W końcu to suki, więc czego się spodziewałeś? - oboje zaśmieli się. - Do zobaczenia później. - i z tym akcentem wyszedł z pomieszczenia. 

- I co Justin'ku, pora wstawać. - mocne uderzenie w żebra, spowodowało, że cicho jęknąłem z bólu.

- The bitches! - krzyknąłem uświadamiając sobie, że doskonale wiem, gdzie może znajdować się Mia.

***

OMG. 

50 000+ WYŚWIETLEŃ.

SERIOO?! 

Nie wiem jak udało Wam się to zrobić, ale bez wątpienia - JESTEŚCIE NAJLEPSI.

Dziękuję za wsparcie, komentarze, wejścia, czytanie rozdziałów i motywowanie mnie do dalszej pracy. Wiedza, że jednak ktoś tutaj jest i czeka na kolejny rozdział jest niesamowita!

Kolejny rozdział powinien pojawić się we wtorek, będzie nieco dłuższy, więc myślę, że spodoba się Wam :).