37: Little Bieber's girl.

- Jessica, zajmij się nią. - Jason warknął do szczupłej blondynki, która była niemal naga, oprócz stanika miała jeszcze tylko stringi i szpilki.

- Jak sobie życzysz. - uśmiechnęła się do niego zalotnie, biorąc moją rękę. - Chodź słonko, czas cię trochę przerobić. - powiedziała mierząc mnie od dołu do góry, powodując, że przełknęłam głośno ślinę. - Widzimy się później? - zwróciła się do Jason'a.

- Spragniona? - zaśmiał się. - Zobaczymy jak wykonasz swoje zadanie, ma przynieść mnóstwo pieniędzy. - powiedział wychodząc z przymierzalni.

- Co chcesz ze mną zrobić? - zapytałam nerwowo bawiąc się palcami. 

- Jesteś taka sama jak twój chłoptaś. - zaśmiał się pod nosem. - Zobaczysz, wszystko w swoim czasie. - powiedział wyciągając z kieszeni mój telefon. Nawet nie zorientowałam się, kiedy go zabrał. - Sprawdźmy co do powiedzenia ma Justin. - poruszył brwiami, sprawiając, że miałam ochotę zwymiotować.

Przysłuchiwałam się uważnie ich rozmowie, z której szczerze mówiąc mało rozumiałam, ale słowa 'najpierw trochę dla mnie popracuje, nauczyłeś ją czegoś, prawda?' sprawiły, że momentalnie przestałam oddychać.

Jeżeli on ma zamiar zrobić to, o czym myślałam, to już po mnie.

- Zbieraj się. - głos Jason'a wrócił mnie na ziemię, nawet nie zorientowałam się kiedy zakończył połączenie.

Nie zamierzałam poddać się tak łatwo, nie tym razem, to nie mój ojciec, on nic mi nie może zrobić.

- Nigdzie nie idę. - mruknęłam pod nosem obojętnie. Nie pytajcie skąd wzięła się cała moja odwaga – sama tego nie wiedziałam. 

- Przepraszam, co? - na jego twarzy widać było zaskoczenie. 

- Powiedziałam, że nigdzie nie idę, masz problemy ze słuchem? - spojrzałam na niego z pogardą. Sam jego wygląd powodował, że miałam ochotę zwymiotować. 

- A ja powiedziałem, że masz wstawać, a dobrze ci radzę nie chcesz widzieć mnie zdenerwowanego. - warknął. 

- W zasadzie to kazałeś mi się zbierać. - poprawiłam go z uśmiechem na ustach, co było złym posunięciem, w zamian dostałam siarczystego policzka. - Pojebało cię?! - warknęłam. 

- Mnie nie, ale ciebie chyba tak, wstawaj kurwa. - szarpnął moje ramię, powodując, że musiałam wstać. 

- Nigdzie z tobą nie pójdę, rozumiesz?! - zaczęłam się wyrywać, co przyniosło jeszcze gorsze skutki niż za pierwszym razem.

Zanim miałam okazję cokolwiek zrobić, leżałam na podłodze, a z mojej dolnej wargi zaczęła sączyć się krew, przez mocne uderzenie Jason'a, a on nachylał się nade mną, poprawiając swoje ciosy.

- Masz coś jeszcze do powiedzenia, czy będziesz grzeczna? - zapytał zaprzestając uderzeń, a kiedy odpowiedziała mu głucha cisza, pociągnął mnie za włosy, powodując, że krzyknęłam najgłośniej jak potrafiłam. - Powtórzę się ostatni raz: będziesz grzeczna? - powiedział słowo po słowie, tak, abym go doskonale zrozumiała. 

- Tak. - szepnęłam ze łzami w oczach. 

Było już po mnie.

- Sprzeciwiałaś się? - Jessica zaśmiała się, kiedy siedziałam na krześle, a ja tylko kiwnęłam głową w potwierdzeniu. - Jesteś głupia, ale masz całkiem niezłe ciało. - zaśmiała się. - Trochę więcej makijażu i będziesz gotowa.
- Gotowa do czego? - spojrzałam na nią, mimo iż doskonale wiedziałam co się kroi.
- Raczej wątpię, żebyś umiała tańczyć, więc trafisz wprost do rąk klientów. - powiedziała obojętnie. Czy ta szmata miała w ogóle jakiekolwiek uczucia?!
- Umiem! - powiedziałam szybko, chcąc uniknąć najgorszego. Z dwojga złego, to jest lepszym rozwiązaniem.
- Zobaczymy. - uśmiechnęła się szeroko i zanim miałam okazję powiedzieć coś jeszcze ta zaczęła robić mi makijaż.
  Wiedziałam, że nie mogę liczyć na jej pomoc w wydostaniu się stąd, co gorsza nie wiedziałam czy w ogóle jest tutaj ktoś, kto mógłby mi pomóc. Ale byłam przekonana, że muszę czym prędzej uciekać.

**

  Stanęłam w lustrze przyglądając się swojemu odbiciu.

  Moje włosy, które zazwyczaj były jednym wielkim bałaganem, teraz były pokręcone i popryskane lakierem, którego było aż zanadto. Makijaż, którego używałam tylko w śladowych ilościach, teraz znajdował się na każdym milimetrze mojej twarzy. Zakrył wszystkie rozcięcia, które spowodowały uderzenia Jason'a, a co najgorsze – moje blizny na rękach. Wyglądałam jak plastikowa lalka, której można by skrobać tapetę szpachelką. Chociaż to i tak było nic, w porównaniu z tym co zobaczyłam na końcu.

  Miałam na sobie jedynie stanik, który uwydatniał moje piersi oraz stringi, przez które było widać wszystko. I kiedy mówię wszystko, mam na myśli wszystko. Długie szpilki, na których ledwo co stałam, sprawiły, że miałam dwa razy dłuższe nogi.

  Wyglądałam jak blond lala.

  Wyglądałam jak dziwka.

  A co gorsza, tak się właśnie czułam.

  Pewnie większość z was zapyta czemu nie próbowałam się sprzeciwiać. Problem polegał na tym, że jeżeli miałoby mi się udać, to widziałabym chociaż cień szansy. A prawda była taka, że straciłam nadzieję.

  Justin? Najprawdopodobniej ma mnie głęboko gdzieś. W końcu kto chciałby mieć dłuższy kontakt ze świruską? Teraz, ma problem z głowy.

  Czas było pogodzić się ze swoją porażką.

- No, no. Jessica. - usłyszałam głos, na którego dźwięk mój żołądek zaczął robić fikołki. - Spisałaś się. - zaśmiał się okrążając mnie dookoła. - Mała Bieber'a wygląda naprawdę seksownie. - wciąż nie przestawał się uśmiechać, a kiedy zaczął się do mnie przybliżać, momentalnie przestałam oddychać. - Pora, żebyś dla mnie popracowała. - powiedział wprost do mojego ucha. - Mam nadzieję, że dasz z siebie wszystko, nie chcesz, żebym był nie zadowolony, prawda? - jego język dotknął mojego ucha, a ja nie mogłam z tym nic zrobić, stałam nieruchomo... Jak zawsze. - Prawda? - zapytał ściskając mój pośladek, a ja momentalnie podskoczyłam do góry, w moich oczach zaczęły zbierać się łzy, ale nie chciałam dać mu tej satysfakcji. Mimo wszystko.
- T-tak. - wybełkotałam.
- Świetnie! - klasnął w dłonie dołączając do Jessica'i, która mierzyła mnie od góry do dołu, wyraźnie nie podobało jej się to, że ten typ zainteresował się moją osobą. - Oprowadzę cię. - zaproponował.
- Mogę to zrobić. - blondynka szybko zaproponowała.
- Powiedziałem, że ją oprowadzę. - zmierzył ją spojrzeniem.
- Jak wolisz. - odrzuciła włosy za ramię i kręcąc tyłkiem wyszła z pomieszczenia.
- Dołączysz? - Jason zapytał podstawiając mi swoje ramię.
- Dam sobie radę. - szepnęłam ledwo słyszalnie.
- Jak wolisz.

  Ruszył przede mnie, a ja czułam, że to nie będzie nic przyjemnego. Mój koniec zbliżał się nieubłaganie. 

***

 Jesteście niesamowici, wiecie? 

Jejku, te wszystkie komentarze, mówiące jak bardzo podoba Wam się ten blog, jak się zżyliście i wgl, to po prostu jedno wielkie WOOOOOOOOW!
Nie podjęłam jeszcze decyzji, bo chcę dać sobie czas, ale musicie wiedzieć, że te słowa, wiele dla mnie znaczą. Wiem, że nie jestem w tym sama i, że wy jesteście tutaj ze mną i mnie wspieracie i to naprawdę pomaga.

Rozdział dodałabym jutro, ale niestety nie będę miała dostępu do komputera, bo jadę do Berlina na wycieczkę, no i zostaje tylko telefon, więc dodaję już dzisiaj.

Kolejny powinien pojawić się w piątek, ewentualnie w sobotę ;).

DZIĘKUJĘ, KOCHAM WAS.