36: Let her go.

  Przysunęłam swoje kolana, bliżej klatki piersiowej, wciąż byłam w szoku, wciąż płakałam, wciąż się bałam.

  Przez cały ten czas siedziałam tutaj całkiem sama, nikt do mnie nie przyszedł, nikt nie sprawdził czy wciąż tutaj jestem. Co w zasadzie dało mi do myślenia.

  Gdybym była aż tak ważna, ktoś by mnie pilnował, prawda?

  Ścierając łzy z mojego policzka wstałam z łóżka i podeszłam bliżej ogrodzonego kratą okna. Nie wiem skąd wzięło się to miejsce, ale wydostać się z niego z pewnością łatwo nie było. Rozglądałam się dookoła chcąc znaleźć jakiś inny kontakt ze światem, ale to pieprzone okno, po tym jak zabrano mi telefon, było moim jedynym ratunkiem. Problemem był jednak fakt, że nie miało klamki, a huk (jeżeli chciałabym je rozbić) z pewnością ktoś by usłyszał, co dawało mi jeszcze mniejsze szanse na ucieczkę.

  W momencie, kiedy chciałam przyłożyć rękę do framugi okna, zobaczyłam w nim twarz, przez którą momentalnie odskoczyłam do tyłu. Czułam jakby serce miało mi zaraz wyskoczyć z mojej klatki piersiowej.

  Ciemnoskóry facet tylko zaśmiał się pod nosem i odwracając się do mnie tyłem, wyprostował się, wyraźnie dając do zrozumienia, że będzie mnie pilnował.

  Więc byłam w dupie.

  I wtedy usłyszałam skrzypienie starych, dużych drzwi, przez które moje tętno wcale nie zwalniało, wręcz przeciwnie, o ile to możliwe, serce biło mi jeszcze szybciej, a moje przerażenie sięgnęło zenitu.

  Wpatrywałam się wielkimi oczami na to, co zaraz miało nastąpić, ale ku mojemu zdziwieniu, ktoś tylko wrzucił tutaj kolejną dziewczynę i ponownie zamknął mnie, a w zasadzie nas na cztery spusty.

  Przełknęłam głośno ślinę, po czym podeszłam do szczupłej blondynki, która leżała przez to na podłodze i chciałam pomóc jej wstać, jednak w momencie, kiedy położyłam rękę na jej barku, ta strąciła ją i warknęła na mnie.

- Chciałam ci tylko pomóc wstać, nie musisz się mnie bać. - powiedziałam cicho, cała spanikowana.
- Nie jesteś pierwszą, która tak mówi, wiesz? - mruknęła, a w jej oczach pojawiły się łzy.
- Ale, ja.. - zaczęłam.
- Zamknij się. - warknęła wstając z kolan i siadając na łóżku, była tak samo przerażona jak ja, jak podejrzewałam, była tak samo zabrana przymusem, nie miałam tylko pojęcia, dlaczego nie chciała ze mną porozmawiać.
- Posłuchaj mnie. - zaczęłam jeszcze raz siadając obok niej. - Wiem, że jesteś przerażona, ja też jestem, ale musimy jakoś uciec z tego gówna, słyszysz mnie? - spojrzałam na nią, ale odpowiedziała mi cisza. - Ej jesteś tutaj? - machnęłam jej ręką przed oczami, ale to także nic nie dało, dziewczyna tylko wpatrywała się przed siebie pustym wzrokiem, jakby nie miała emocji.. uczuć.. nic.

  Schowałam twarz w dłoniach, czując jak cały świat wali mi się na milion kawałków. Ta cała sytuacja była jak wycięta z jakiegoś pierdolonego filmu. Co miałam teraz zrobić?

- Zakazali mi z tobą rozmawiać. - usłyszałam cichy szept. - Nie mów do mnie, nie chcę mieć kłopotów. - powiedziała kładąc się na łóżku i obracając do mnie plecami.

  Otworzyłam usta, chcąc coś powiedzieć, ale zaraz je zamknęłam uświadamiając sobie, że nie chcę stwarzać nam jeszcze więcej problemów, niżeli już miałyśmy.

  A następnie usłyszałam dźwięk, który słyszałam dopiero dwa razy w życiu, ale już zdążyłam znienawidzić. Drzwi się otworzyły, a w nich stanął nikt inny, tylko Jason.

- Witajcie drogie panie. - wszedł do środka uśmiechając się od ucha do ucha, a ja czułam, że robi mi się coraz słabiej.

~Justin

- Mam! - wrzasnąłem, kiedy na ekranie komputera w końcu pojawił się adres, na który czekałem od kilku dobrych minut. - Okolice Lakeside Dr! - wstałem z miejsca i zbierając ze stołu swój telefon udałem się w kierunku wyjścia.
- Ja prowadzę. - Step zdążył zabrać przede mną kluczyki od vana, ale nie chciałem się z nim kłócić – nie było na to czasu.

  Zabrałem swoją kurtkę i w drodze do furgonetki ubrałem ją, podobnie zresztą jak chłopacy. Stefano zajął miejsce kierowcy, ja pasażera, a reszta usiadała z tyłu.

- Okej. - głos ponownie zajął Step. - Justin – zwrócił się do mnie. - Trzymaj nerwy na wodzy, pamiętajcie, że to ja tutaj rządzę i ja będę starał się z nimi dogadać. - prychnąłem, naprawdę myślał, że będę stał i patrzył jak ten dupek wydaje swoje rozkazy? - Bieber, nawet nie próbuj. - głos Stefano był zdeterminowany. - Chcemy załatwić to najpierw po dobroci. Nie chcę żadnego dymu. - wyjaśnił. - Zrozumiano? - chłopaki posłusznie pokręcili głowami. - Justin? - wzrok Stepa przeszywał mnie na wskroś.
- Nie mogę obiecać ci czegoś, czego nie wiem czy uda mi się dokonać. - powiedziałem zgodnie z prawdą. - Ale postaram się nic nie mówić, po prostu Jedź. - ponagliłem go.

  Powiedzenie, że siedziałem jak na szpilkach w drodze do celu, byłoby dużym nieporozumieniem. Krew w moich żyłach pulsowała, a ja nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić, co chwila spoglądałem na okolice, ale czułem jakbyśmy stali w miejscu, mimo że Stefano jechał z zawrotną prędkością.

- Moment. - w mojej głowie pojawiła się niemiła myśl. - Czy ta ulica nie jest przypadkiem niedaleko jeziora? - otworzyłem szeroko oczy uświadamiając sobie, że miałem rację, co ten chuj z nią zrobił?
- Kurwa. - usłyszałem głos Pauly'ego.
- To jeszcze nic nie znaczy. - Vinny spróbował mnie uspokoić, ale nic takiego nie miało miejsca.
- Jeśli coś jej zrobił. - warknąłem wściekły.
- Justin przestań. To ci wcale nie pomoże. - Stefano przejął głos.
- Przestańcie mi kurwa mówić co mam do cholery robić! - wrzasnąłem na cały samochód. - A ty jedź kurwa szybciej, a nie pierdolisz. - spojrzałem na Step'a.

  Byłem wkurzony jak jeszcze nigdy wcześniej, szczególnie, że w mojej głowie ułożyłem już swój własny plan wydarzeń, który wcale nie wskazywał na nic dobrego.

  W końcu Stefano zatrzymał samochód, a ja wyszedłem szybko z vana. Poprawiłem swoją broń i zacząłem rozglądać się po okolicy, ale nie zauważyłem nic szczególnego.

- Justin i ja idziemy na prawo, wy sprawdźcie lewą stronę. - Step wydał polecenia, których i tak nie słuchałem, bo byłem w drodze do jeziora, nie wiem czemu ale to wydawało mi się jedynym sensownym rozwiązaniem.

  Zacisnąłem mocno pięści na myśl, że Mia mogłaby gdzieś tutaj teraz być. Było ciemno, zimno, a ona mogła być sama.

- Justin telefon. - Stefano potrząsnął moim ramieniem, a ja dopiero wtedy zorientowałem się, że mój iPhone wydał z siebie dźwięk.
- To Mia! - krzyknąłem z entuzjazmem i szybko odebrałem połączenie. - Mia gdzie jesteś? - zacząłem nawet nie dopuszczając jej do słowa.

  Nie muszę chyba mówić, jak zaskoczony byłem, kiedy po drugiej stronie usłyszałem szyderczy śmiech. - Oh Bieber, ty mój pure evil. - kolejny atak śmiechu. - Naprawdę myślałeś, że to twoja, swoją drogą całkiem niezła dziewczyna odezwała się do ciebie, podczas kiedy to ja mam ją ze sobą? - zacisnąłem mocno pięści. - Tak, jesteś idiotą. - odpowiedział, kiedy ja milczałem.

- Jason. - powiedziałem pod nosem, bardziej do siebie niżeli do niego. - Co z nią zrobiłeś? - warknąłem wściekły.
- Pytanie co dopiero zrobię. - mogłem poczuć jak właśnie uśmiecha się do siebie, przez co moja furia tylko się wzmogła.
- Ty chuju! - krzyknąłem. - Ona nic ci nie zrobiła, wypuść ją!
- Masz rację, ona nie. - zrobił krótką przerwę. - Ale ty tak. Myślałeś, że tak po prostu mnie wykiwasz, a ja dam ci odejść bez żadnej odpłaty? - zaśmiał się. - Widocznie nie wykonałeś należycie swojego zadania.
- Wypuść ją. - warknąłem ponownie. - Oddam ci cokolwiek chcesz, tylko ją kurwa wypuść.
- Nie tak prędko. - usłyszałem jego głos ponownie. - Najpierw trochę dla mnie popracuje. Nauczyłeś ją czegoś, prawda? - na dźwięk jego śmiechu niemal eksplodowałem. - A swoją drogą, van jest gdzieś na dnie, chłopaczku, jeszcze dużo rzeczy o tym fachu nie wiesz. - i z tym akcentem zakończył połączenie, a ja cisnąłem telefonem w podłoże.

- Zabiję tego skurwysyna! - krzyknąłem najgłośniej jak potrafiłem, chcąc aby to co się właśnie działo, zakończyło się teraz i tutaj. 

***

gfuiglfhgsdlfg omb. boję się.
lol.
I jest jeszcze sprawa, bo... chcę być z wami szczera, więc po prostu powiem jak jest. A jest tak, że za niedługo kończę gimnazjum, idę do nowej szkoły, ci którzy przez to przeszli pewnie wiedzą co mam na myśli. Dorastam i to jest normalne, że się zmieniam, a stety lub też nie, mój zapał do pisania, jakby to powiedzieć. Wygasł? Nie wiem czy chwilowo, czy całkiem, ale nie odczuwam już z tego takiej radości jak wcześniej, a ostatnie niektóre komentarze wcale nie pomagają #js. Dlatego będę starała się zakończyć to opowiadanie niedługo, ale jeżeli by mi się odwidziało, bo przecież może, nie wiem sama jaki to jest stan, to mam dla was dwie opcje:
1) piszę jeszcze kilka rozdziałów i kończę bloga.
2) dopisuję, aczkolwiek nie na sto procent, ze dwa rozdziały i kończę część 1, a 2 ukazałaby się wraz z początkiem września
Określcie się w ankiecie po prawej stronie, tylko musicie to sobie podświetlić, bo nie umiem tego zmienić lol.
Nie wiem jaką decyzję podejmę, ale chcę dać wam szansę do wypowiedzenia się.
Zanim zaczniecie mnie hejcić, to weźcie pod uwagę, że jestem tylko człowiekiem.
pozdrawiam.