35: I had two options.

  Czułem jak krew zaczęła gotować się w moich żyłach. Jakim kurwa cudem, ktoś znalazł nas tutaj? Jakim cudem kurwa ktoś zabrał ją mi sprzed nosa? Jak mogłem być takim kretynem?

 Wyciągnąłem z kieszeni telefon, chcąc dodzwonić się do Step'a, czy któregokolwiek z chłopaków, ale w tym zajebanym lesie, nigdzie nie było zasięgu.

  Kopnąłem mocno w mojego mustanga, złość i gniew zaczęły przejmować nade mną kontrolę.

  Krzyknąłem jej imię jeszcze raz, desperacko pragnąc, aby ktoś mi odpowiedział. Nikogo nie zaskoczy pewnie fakt, że nic takiego nie miało miejsca.

  Jak ktoś mógł zabrać Mię? Jakim kurwa cudem? Dlaczego?

  Postanowiłem nie marnować więcej czasu i rozejrzałem się jeszcze po lesie. Skoro słyszałem jej krzyki wcześniej, musiała gdzieś tutaj niedaleko być. Musiałem ją znaleźć, po prostu musiałem.

- Pomocy! - do moich uszu dobiegł krzyk od strony drogi, którą tutaj przyjechaliśmy, przez który momentalnie zacząłem biec w jego kierunku.
- Mia! - krzyknąłem zauważając ciemnozielonego vana, którego drzwi szybko się zatrzasnęły. Biegłem najszybciej jak mogłem, ale odległość pomiędzy samochodem, wynosiła jakieś 150 metrów, które tylko się powiększało, przez to, że van odpalił. - Kurwa! - warknąłem, kiedy zniknął z pola mojego widzenia. - Kurwa, kurwa, kurwa! - krzyczałem resztkami sił.

  I wtedy coś zaświtało w mojej głowie.

  Ciemnozielony van, dobry towar...

- Jason! - warknąłem rozwścieczony uświadamiając sobie, kto stał za tym bagnem.

  Zostawiając w lesie swój samochód, biegiem ruszyłem w kierunku domu. Nie mogłem pozwolić, aby coś jej się stało. Szczególnie po tym, czego ostatnio się dowiedziałem. Ona by tego nie przeżyła... Nie tym razem..

~Fragment pisany w trzeciej osobie

  Mia siedziała z tyłu dużego samochodu. Wiedziała, że znalazła się w niezłym gównie. Wiedziała to, kiedy po raz kolejny zobaczyła twarz Jason'a. Jej myśli krążyły wokoło dnia, w którym dowiedziała się o jego pracy. Zastanawiała się co jeśli ktoś ją skrzywdzi? Nie wytrzymałaby tego. Nie była na tyle silna, żeby żyć tak jak przez ostatnie kilka lat. Lat, które były najgorsze w jej życiu. Myśl, że teraz to wszystko miało wrócić, przerażała ją. Czuła jak jej policzki stają się coraz bardziej mokre od dużych ilości łez. Była roztrzęsiona. Bała się. Chciała, żeby Justin ją uratował, chciała cofnąć czas o te kilka minut, aby nie kłócić się z nim. Byłaby w stanie powiedzeć mu nawet prawdę, wszystko byle tylko uniknąć tej sytuacji, ale prawda była taka, że nic nie mogła w tym momencie zrobić. Chciała zacząć modlić się do Boga, ale on nigdy jej nie słuchał, więc darowała sobie ten pomysł. Wolała pogodzić się z najgorszym – z tym co właśnie miało do niej przyjść.

  Justin biegł najszybciej jak potrafił w stronę domu, ale niestety, miał do niego spory kawałek i za nic w świecie takim tempem by tam nie dobiegł, po prostu nie starczyłoby mu sił. Postanowił zatrzymać się i wystawić kciuka do góry, miał nadzieję, że ktoś go podwiezie, ale nic takiego nie miało miejsca. Wściekał się tylko jeszcze bardziej, kiedy samochody omijały go obojętnie. Klnął pod nosem, doskonale wiedząc, że to i tak nic nie zmieni. Ale co miał zrobić? Ktoś zabrał jego dziewczynę. Na samą myśl o tym, że ktoś mógłby ją teraz dotykać, zacisnął mocno pięści. To się nie miało prawa dziać.

  Chłopak wyjął ponownie telefon, aby sprawdzić czy złapał zasięg. Całe szczęście, tym razem mógł wykonać połączenie, więc czym prędzej wykręcił numer Step'a i kazał mu po siebie przyjechać. Teraz pozostało mu już tylko na niego czekać, prawda? Ale nie. To nie był Justin. On walczył do końca, więc nie przestawał biec, dopóki nie zauważył czarnego audi.

~Mia

  Siedziałam w pokoju, w którym jedyne co się znajdowało to dwupiętrowe łóżko i okrągły stół na środku, wokół którego postawione były dwa krzesła. Ściany tego pomieszczenia, były poobdzierane, a na podłodze oprócz wylanego betonu nie było nic. Co przerażało mnie jeszcze bardziej, o ile to w ogóle było możliwe. 
  Jason zamknął mnie tutaj, a sam zniknął za drzwiami, wielkimi więziennymi drzwiami. Moje serce biło jak szalone. Bałam się i wcale nie umiałam tego zmienić. Dlaczego tutaj jestem? Co takiego zrobiłam? 

  Justin gdzie jesteś? Zastanawiałam się w myślach, a po moich policzkach spłynął kolejny strumień łez. 

- Wyłaź. - męski głos rozkazał mi, ale nie miałam zamiaru opuścić czterech ścian tego samochodu. - No wyłaź kurwa! - wrzasnął na mnie, zauważając mój 'bunt'. - Naprawdę nie chcę używać na razie przemocy, więc z łaski swojej wyjdź kurwa sama. - warknął wyraźnie zdenerwowany.

  Nie mówiąc ani słowa, postanowiłam posłuchać i opuścić progi samochodu. Kiedy tylko znalazłam się na świeżym powietrzu rozejrzałam się dookoła. Byłam na kompletnym odludziu, tylko naprzeciwko mnie stał ogromny budynek otoczony drutem kolczastym na widok którego ścisnęło mnie w żołądku. Gdzie ja kurwa jestem?

~Justin

  Chodziłem nerwowo po pokoju spoglądając co chwila na chłopaków. Powietrze wokoło nas gęstniało z każdym moim oddechem, ale miałem to w dupie.

- Powiesz nam co się stało? - Step w końcu odważył się przejąć głos. 
- On ją zabrał. - wycedziłem przez zaciśnięte zęby. - Zabrał mi ją sprzed nosa. - zacisnąłem pięści. 
- On, czyli kto? - Jack przejął głos. 
- Jason! - warknąłem na niego. - Zabije skurwysyna, jeżeli ją ruszy. - uderzyłem mocno w ścianę, chcąc dać upust swoim emocjom. Nie muszę dodawać, że to nic nie dało, prawda? 
- Jak to? - Vinny odezwał się wstając na równe nogi. 
- Byliśmy razem w lesie, chcieliśmy mieć chwilę dla siebie. - mruknąłem. - Pokłóciliśmy się i ona gdzieś pobiegła. A później usłyszałem już tylko jej krzyk. - czułem jak mój oddech na samo wspomnienie przyśpiesza. 
- Żartujesz sobie. - Step spojrzał na mnie zaskoczony. 
- Wyglądam jakbym kurwa żartował?! - warknąłem zirytowany. - Musimy ją znaleźć, rozumiecie? - spojrzałem na nich. - Ten jebany van, pamiętam jego numery. - podszedłem do laptopa i włączyłem program, w który szybko wpisałem te jebane kilka cyferek, które w tym momencie były moją jedyną nadzieją. 
- Pójdę przygotować broń. - Vinny opuścił pokój, a zaraz za nim Pauly i Jack, doskonale wiedzieli, co się szykuje. Ja nie zupełnie. 
- Justin. - Step położył rękę na moim ramieniu, ale nawet nie spojrzałem na niego, byłem zbyt pochłonięty poszukiwaniami tego jebanego samochodu, który nagle zapadł się pod ziemię. - Stary, posłuchaj mnie przez moment. - zacisnąłem szczękę i spojrzałem na niego. - To co się stało.. - zaczął. - Od tego już nie ma odwrotu. Zostaniesz w tym bagnie na zawsze. - wyjaśnił. 
- Mało mnie to interesuje Stefano, mamy ważniejszą rzecz do zrobienia. - warknąłem wracając do poszukiwań. 
- Tak będzie wyglądało twoje życie, chyba, że zostaniesz w domu i dasz nam zrobić to co musimy zrobić. - powiedział spokojnie, a ja dopiero teraz zrozumiałem jego słowa.

  Miałem dwa wyjścia. Albo uratować Mię razem z nimi i podpisać na siebie wyrok. Albo zostać i czekać na nich, a później wrócić do swojego normalnego życia, zapominając o wszystkim.

- Możesz się jeszcze wycofać. - Step odezwał się jeszcze raz wykorzystując chwilę mojej ciszy. - Wystarczy. - zaczął, ale nie dałem mu skończyć. 
- Jesteście dla mnie jak rodzina. Nie interesuje mnie to, jak będzie wyglądała reszta mojego pieprzonego życia. Musimy ją uratować i to natychmiast. - spojrzałem na niego pewnym wzrokiem.

  Stefano pokiwał tylko twierdząco głową i przysiadł się obok mnie. - Okej, zróbmy to.

***

no to zacznijmy 'zabawę' :). 

Miałam dodać rozdział wczoraj, ale nie wiem, jakoś tak wyszło, że dodaję dopiero dzisiaj.. 

Muszę podziękować osobą, które dają mi znać o tym, że zmieniają nazwy na tt, żebym mogła ich dalej informować, jesteście kochani :).

 I moje 'zapasy' właśnie się skończyły... jest lipa więc, ale cóż, trzeba pisać dalej :).

Kolejny dodam jak będzie 50+ komentarzy :). 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ