34: Did u miss me honey?

~Justin

  Ze spokojem wpatrywałem się w zakłopotanie na twarzy Mii. Nie, żeby to była wymarzona sytuacja, ale ja też chciałem dostać jakichkolwiek odpowiedzi. 

- Justin... - zaczęła. - Ja.. Ja nie mogę. - spuściła głowę w dół. - Przepraszam. - szepnęła.

  Zacisnąłem mocno pięści, dlaczego ona wiedziała wszystko, co chciała wiedzieć, a ja nie mogłem dostać jednej pieprzonej odpowiedzi, która pomogłaby mi pomścić jej krzywdę.

- Chcę wiedzieć tylko to, proszę. - odpowiedziałem najspokojniejszym tonem, na jaki było mnie teraz stać. 
- Powiem ci wszystko, ale nie to. - zaczęła bawić się swoimi palcami, w które się wpatrywała. Zdążyłem zauważyć, że robiła tak zawsze, kiedy się denerwowała. 
- Ale ja nie chcę wiedzieć niczego innego. - wyjaśniłem. - Chcę wiedzieć tylko to. 
- Proszę, przestań. - jej głos zaczął się łamać.

  Okej, wiem, że to niezbyt stosownie z mojej strony, ale pomyślałem sobie, że to dobry znak, może dzięki temu, otworzy się przede mną? Może wystarczyło ją tylko bardziej przycisnąć?

  Przysunąłem się bliżej niej. - Ej, spójrz na mnie. - powiedziałem cicho. - Proszę, spójrz na mnie. - spróbowałem jeszcze raz, kiedy próba numer jeden nie przyniosła żadnych skutków. - Mia.. - prawą ręką złapałem delikatnie za jej podbródek, powodując, że spojrzała na mnie swoimi smutnymi oczami, w których widać było ból. Ból, który utwierdził mnie w przekonaniu, że muszę urwać temu kutasowi jaja. - Powiedz mi. - szepnąłem. Po jej policzku spłynęła pojedyncza łza, którą starłem, nie mogłem dłużej patrzyć na jej ból. Potrzebowałem zemsty. - Kto ci to zrobił? - zapytałem ponownie.

- Odpieprz się. - warknęła strącając moją dłoń i powodując, że ogarnęło mnie zdziwienie. 
- Daj sobie pomóc. - zachęciłem ją spokojnie. 
- Nie potrzebuję tej pieprzonej pomocy, po prostu zostaw to! - krzyknęła wstając na równe nogi. 
- Co w ciebie wstąpiło?! - warknąłem przestając panować nad swoimi nerwami. - Powiedziałem ci wszystko co chciałaś wiedzieć! Dlaczego nie możesz dać jakiś odpowiedzi mi?! Nie sądzisz, że też tego potrzebuję?! 
- Gówno mnie interesuje czego potrzebujesz, a czego nie. - prychnęła pod nosem. 
- W takim razie co tutaj robimy?! - zacisnąłem mocno pięści. Co ona odpierdalała? 
- Marnujemy swój czas. Cenny czas, więc lepiej będzie dla nas obojga jak wrócimy do szarej rzeczywistości. - zanim miałem okazję powiedzieć coś jeszcze, Mia odwróciła się na pięcie i zaczęła iść przed siebie. 
- Mia, kurwa poczekaj! - warknąłem na nią, ale ta nie zareagowała. - KURWA! - krzyknąłem głośno mając nadzieję, że to da upust moim emocjom.

  Nie muszę chyba mówić, że to nic nie dało?

~Mia

  On jest popierdolony.

  Ja też jestem popierdolona.

  To nie ma prawa się udać. To coś, co zaczęliśmy, po prostu nie ma prawa się udać.

  Co ja sobie myślałam? Że odpuści temat jakby nigdy nic i będziemy żyli razem długo i szczęśliwie? Idiotka.

  Żałowałam tego, że wybuchłam w taki sposób, ale wiedziałam, że inaczej temat będzie drążony, a ja mogłabym się nawet złamać pod jego wszystkim słowami, co stać się nie mogło.

  Justin nie wiedział, że wszystko co złe w moim życiu, spowodowane było przez mojego ojca. Nie wiedział, że to właśnie on zrobił mi największą krzywdę i jeżeli mam być szczera, to wolałabym, żeby tak zostało do końca. Co jeśli Justin zacząłby myśleć, że wypadek, który się zdarzył, wcale nie był przypadkiem? Co jeśli zacząłby we mnie widzieć morderczynię?
  Co by zrobił, gdyby dowiedział się, że jeden z dwóch ludzi, dzięki którym w ogóle istnieje, gwałcił mnie? Nie chciałam o tym myśleć. Chciałam zapomnieć i chciałam to zrobić raz na zawsze.

  Wciąż szłam przed siebie, próbując dojść do parkingu, na którym zostawiliśmy swój samochód, ale prawda była taka, że nienawidziłam lasów, zawsze kojarzyły mi się z czymś złym, mrocznym, nie wspominając się, że ich mapa była dla mnie czarną magią.

  Słyszałam wołania Justin'a za sobą, ale byłam zbyt wkurwiona, żeby poczekać na niego. Owszem, to nie była jego wina, nawet go rozumiałam, ale ja mu tego nie powiem. Nigdy.

  Wyobrażacie sobie jakby wtedy na mnie patrzył? Widziałby we mnie tą 'brudną' dziewczynę, tą, którą dotykał jej własny ojciec, tą, która była pieprzona przez 4 jebane lata, tą, która była zbyt słaba, żeby sprzeciwić się, tą, która w końcu doprowadziła do wypadku. Nieumyślnego, ale zawsze wypadku, w którym większość moich problemów zakończyła się.

  Ale mimo to, ja zabiłam człowieka.

  Zabawne prawda? Niedawno osądzałam Justin'a, a teraz sama zdałam sobie sprawę, że wcale nie jestem lepsza. Nie liczy się w jakich okolicznościach to robisz. Liczy się, że zabijasz, pozbawiasz kogoś najcenniejszej rzeczy jaką posiadał. I nie ważne co zrobił źle. Nikt na to nie zasługuje.

  Czułam jak po moim policzku spływa łza, ja zabiłam człowieka. Zabiłam swojego ojca. Jak to mogło dopiero teraz do mnie dotrzeć?

- Mia. - usłyszałam za sobą czyjś głos, przez co pociągnęłam nosem i szybko odwróciłam się o 180 stopni.
- Justin przes.. - otworzyłam szeroko oczy, kiedy dostrzegłam, że obok mnie nie stoi Justin.
- Jak widzę zaskoczona? - chłopak uśmiechnął się zawadiacko. - Tęskniłaś za mną skarbie? - czułam jak moje serce gwałtownie przyśpiesza, wiedziałam, że kłopoty się zbliżają.
- Justin! - wrzasnęłam najgłośniej jak mogłam i rzuciłam się do ucieczki.

~Justin

- Justin! - usłyszałem czyjeś głośne wołanie. Nie. Nie czyjeś. To było wołanie Mii. 
- Mia?! - wrzasnąłem najgłośniej jak potrafiłem, ale odpowiedziała mi tylko cisza. - Mia! - ponowiłem swoją próbę biegnąc w kierunku, z którego usłyszałem jej krzyk.

  Mimo tego, że wołałem za nią jeszcze kilka razy, nic mi nie odpowiedziała. Co dało mi do myślenia.

  Z początku myślałem, że znowu zobaczyła jakieś pająki i po prostu się ich wystraszyła, ale wtedy zdałem sobie sprawę, że to nie taki sam krzyk, jak za pierwszym razem. Ten brzmiał jakby... Jakby zobaczyła coś naprawdę złego.

  Czułem jak moje serce przyśpiesza z każdym kolejnym krokiem.

  Biegłem przed siebie rozglądając się wokoło, aby znaleźć moją zgubę, ale prawdą było, że nie zobaczyłem nic. Jakby nagle rozpłynęła się w powietrzu.

  Przecież musiała być gdzieś blisko! To nie możliwe, żeby udało jej się uciec daleko, była dziewczyną, nie biegała szybciej niż ja.

  W końcu znalazłem się na parkingu, gdzie ku mojemu zdziwieniu także jej nie było.

  Gdzie ona się kurwa podziewa? Jeżeli myśli, że to jest śmieszne, to jak Boga kocham, zamorduję ją.

  Zbyt dużo ludzi nienawidziło mnie, żebym mógł bawić się w takie gry, szczególnie teraz, kiedy całe gówno z Jason'em wyszło na jaw.

- Co jest kurwa?! - wrzasnąłem na głos, kiedy zauważyłem swój samochód.

  Wszystkie koła w nim były przebite, przez co zmarszczyłem brwi. Co się tutaj działo?!

  Podszedłem bliżej, a moim oczom ukazała się kartka przyczepiona do szyby. Kartka, która spowodowała, że przestałem oddychać, a raczej sprawiło to to, co było na niej napisane.

  „Mam nadzieję, że nauczyłeś czegoś swojej dziewczyny. Całuski.” 

***

Chcę zachować swoją głowę, więc proszę, bez hejtów haha :D. 

Ciekawi takim obrotem sprawy? A co najważniejsze ciekawi co się kroi? 

Mam nadzieję, że tak! :D.

Chciałabym Was poinformować, że blog ma 40+ tysięcy wyświetleń i łącznie ponad 1000 komentarzy OMFG. CAN U HEAR ME SCREAMING?! 

Nie wiem jak Wy to zrobiliście, ale to Wasza zasługa OMFG. nie wierzę, pisząc to ;ooooo. DZIĘKUJĘ WAM NAJMOCNIEJ NA ŚWIECIE, gdyby nie wy pewnie już dawno bym się poddała i zakończyła to opowiadanie, a tak - zobaczcie gdzie JESTEŚMY. 

DZIĘKUJĘ, KOCHAM WAS! <3.

Kolejny rozdział powinien pojawić się na początku majówki :). 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ