33: Maybe cuz I'm pure evil?

- Przepraszam, nie chciałem. - odezwał się, jak zawsze zauważając reakcje mojego ciała na jakikolwiek dotyk.

- Jest ok, naprawdę. - zapewniłam go.

- Jeżeli będziesz czuła, że to jest za szybko, to po prostu mi powiedz, dobrze? - zapytał z troską, przez co się uśmiechnęłam.

- Dziękuję ci. - odwróciłam się do niego twarzą.

- To ja dziękuję. - zaczął, ale nie dałam mu dokończyć, ponieważ musnęłam jego usta swoimi. Nazwijcie mnie szaloną, ale uwielbiałam to robić.

  Justin uśmiechnął się przez pocałunek, a ja delikatnie rozchyliłam moje wargi, dając mu idealny dostęp do mojego podniebienia, które chwilę później, było atakowane przez jego język. Wtopiłam palce w jego, jak zawsze idealnie ułożone włosy i przyciągnęłam go do siebie jeszcze bliżej, o ile to w ogóle było możliwe. Czułam jak jego ręce oplatają mnie mocniej wokół talii, a zaraz potem zaczęły schodzić na moje pośladki, przez co wzdrygnęłam się i momentalnie odsunęłam od niego o krok.

  Nie zrozumcie mnie źle, naprawdę chciałam, żeby mógł mnie dotykać po całym ciele, ale to był pierwszorzędny odruch. Nie mogłam go pohamować.

  Wydawało mi się, że i tak pozwoliłam mu na dużo, że i tak dałam w jakimś sensie radę, ale nie wiedziałam, czy to będzie wystarczające.

  Nie wiedziałam, czy mu to wystarczy i czułam potrzebę porozmawiania o tym.

  Gdzie pojawiał się kolejny problem.

  Jak niby miałam porozmawiać z nim o takim czymś, nie zaczynając tematu mojej przeszłości? Mojej czarnej przeszłości.

- Wszystko okej? - chłopak wpatrywał się we mnie zaskoczony i jeżeli mam być szczera, wcale mu się nie dziwiłam.

  Pokręciłam twierdząco głową i bez słowa podeszłam do koca, który rozłożyłam, a Justin podchodząc bliżej, pomógł mi go umiejscowić na ziemi, gdzie chwilę później obydwoje siedzieliśmy, w krępującej ciszy.

  Nigdy nie nauczę się normalnie funkcjonować. To dopiero pierwszy dzień! Jakiś głos ujawnił się w mojej głowie. Niby tak. Niby to pierwszy dzień, więc czego miałabym od siebie oczekiwać. Potrzebuję czasu. A co jeśli to nie pomoże? Kolejny głos przejął władzę nad moim umysłem.

- Więc.. - głos Justin'a wyrwał mnie z zamyślenia. - Co byś chciała o mnie wiedzieć? - zapytał spoglądając na mnie.

  Przebiegłam palcami po mojej twarzy i zaczęłam powoli kontrolować swój oddech i umysł.

- Masz jakieś inne talenty? Mam na myśli oprócz śpiewania i grania na gitarze? - spojrzałam na niego.
- Nie wiem czy można to nazwać talentem, ale umiem grać jeszcze na pianinie. W zasadzie tyle. - odpowiedział spokojnie.
- Gdzie się tego nauczyłeś? - zapytałam ciekawska.
- W domu dziecka. - zauważyłam jak jego szczęka zaciska się coraz mocniej. Powinnam kontynuować swoje przesłuchanie?
- Długo tam byłeś? - zapytałam bardzo cicho.
- Do 12 roku życia.
- Powinnam się zamknąć? - widziałam jak kąciki jego ust podnoszą się do góry.
- Nie, kontynuuj. - odpowiedział z uśmiechem.
- Jak to możliwe, że teraz jesteś sam?
- Jak to sam? - zapytał zaskoczony
- Kiedy... - rozejrzałam się wokoło przypominając sobie zdarzenia sprzed kilku dni. - Kiedy cię pobili. - kontynuowałam. - Vinny powiedział mi, że nie możesz trafić do szpitala, bo inaczej dowiedzą się, że nie masz rodziców i będziesz musiał wrócić do domu dziecka. - wyjaśniłam spokojnie.

  Justin wziął duży haust powietrza, a zanim wydobył z siebie jakiekolwiek słowo minęło kilka dobrych sekund podczas, których myślałam, że zwariuję.

- To nie tak, że trafiłbym do domu dziecka. - zaczął. - Znaczy, może i tak, ale na początek chcieliby się skontaktować z moimi rodzicami zastępczymi. A jeśli mam być szczery, nie wiem gdzie do chuja oni się podziewają.
- Jak to? - powiedziałam, kiedy cisza weszła między nas, a Justin nie kontynuował.
- Zawarłem z nimi układ, że oni dostają za mnie pieniądze, a ja żyję swoim życiem, w razie jakiś kontroli, czy coś w tym rodzaju, dzwonią do mnie, a wtedy ja przyjeżdżam i udajemy idealną rodzinkę. Całe szczęście to już ostatni rok. - wyjaśnił.
- Oh. - zabrakło mi słów. - Jakim cudem, przez tyle czasu dawałeś sobie radę? Skąd brałeś na to wszystko pieniądze?
- Dorabiałem. Początkowo próbowałem złapać coś legalnie, ale nie oszukujmy się, jaki dwunastolatek dostanie pracę w tym wieku?
- Więc co zrobiłeś? - dociekałam.
- Kradłem. Z początku małe rzeczy, później większe. - wzruszył ramionami, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie.
- A Step i chłopacy?
- Stefano przyłapał mnie raz na gorącym uczynku. Chciałem okraść jedną z tych bogatych pań, a on to zauważył. Spodziewałem się, że zadzwoni po policję, czy coś w tym rodzaju, ale zamiast tego powiedział mi, co robię źle, a kiedy już udało mi się zrobić to co chciałem, zaproponował mi większe zarobki, jak to wtedy określił. - wytłumaczył.
- I co było dalej?
- Zacząłem kraść dla nich samochody, zarabiać pieniądze, dostawać je, z początku to było tyle.
- Z początku? - zapytałam zaskoczona. Czego jeszcze nie wiedziałam?
- Z czasem zamówienia były coraz trudniejsze, musiałem używać przemocy. - moje oczy momentalnie rozszerzyły się.
- Co masz na myśli? - zapytałam przełykając głośno ślinę.
- To naprawdę nie jest istotne.
- Dla mnie jest. - zapewniłam go.
- Następne pytanie. - odparł zdecydowany.
- Co musiałeś zrobić, kiedy ktoś przyłapał cię na kradzieży samochodów? - zapytałam ponownie.
- Mia odpuść, proszę. - powiedział zaciskając szczękę.
- Dlaczego? Skoro to czas na prawdę, to chcę ją usłyszeć w całości. - powiedziałam pewna siebie.
- Zacząłem zabijać ludzi, zadowolona?! - warknął wstając na równe nogi.

  O mało co nie zakrztusiłam się własną śliną. Co?!

- Ale jak to? - zaczęłam zszokowana.
- Normalnie. - odparł stojąc tyłem do mnie, miał ręce w kieszeni i wpatrywał się w stawek.

  Wiedziałam, że Justin był typem tego złego chłopaka, ale tego, że zabijał ludzi się nie spodziewałam. Oczywiście, groził mi śmiercią itd. ale co z tego? To był tylko Justin. A teraz nagle dowiaduję się, że on naprawdę był do tego zdolny. Mój Justin naprawdę zabijał ludzi.

- Ilu? - zapytałam wciąż siedząc na miejscu.
- Pięcioro. - odparł tym razem ze spokojem.
- Zabiłeś pięcioro ludzi?! - krzyknęłam nie dowierzając swoim uszom, jakim cudem to w ogóle było możliwe?! - I ty mówisz to tak spokojnie? Może oni mieli swoje rodziny? Przyjaciół? Jak możesz?! - warknęłam na niego, ale on wciąż nie zwracał na mnie uwagi. Podniosłam się z miejsca i podeszłam bliżej do niego. - Justin co z tobą do cholery?! - uderzyłam go w ramię, przez co odwrócił się w moją stronę. - Dlaczego mówisz to tak spokojnie? Nie masz sumienia, czy jaki chuj?! - warknęłam w jego pełne obojętności oczy.
- Może dlatego, że jestem pure evil [czystym wcieleniem zła]? - wzruszył ramionami.
- Jak możesz tak mówić? - zapytałam.
- Bo to prawda. - odparł ze spokojem. - Następne pytanie, czy wracamy do domu? - zapytał.

  Usiadłam ponownie na kocu, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie się dowiedziałam. To by było za dużo dla normalnego człowieka, a co dopiero dla mnie.

  Jak Justin mógł oznajmiać to z takim spokojem? O co niby miałam go teraz zapytać? Jak w ogóle mogłabym z nim teraz rozmawiać? To wszystko stało się jeszcze bardziej popieprzone, niżeli było.

  Siedziałam wpatrując się w swoje dłonie. Próbując zrozumieć to, co się dzieje.

  Ale prawda była taka, że nie rozumiałam.

- Okej, wiem, że to dla ciebie... szokujące. - nawet nie zauważyłam, kiedy Justin zajął z powrotem miejsce obok mnie. - Ale tak po prostu musiało być. Zamiast tego, ja mógłbym leżeć gdzieś w rowie, nie oni. - odparł, a swoją prawą dłonią podniósł moją brodę do góry, tak więc teraz wpatrywałam się w niego. - Wierz mi, nie jestem z tego dumny. I chociaż nienawidzę swojego życia, to nie chciałem umrzeć, teraz. - zatrzymał się. - Teraz mam ciebie i nie chciałbym tego przez to stracić. - wpatrywał się we mnie swoimi oczami. - Przepraszam, ale nie cofnę czasu. Nawet jeśli bym chciał.
- A chciałbyś? - zapytałam.
- Nie. - odparł. - A wiesz dlaczego? - kiedy nie odpowiadałam nic, wziął to jako swoją odpowiedź. - Bo wtedy najprawdopodobniej nie poznałbym ciebie. - jego kąciki ust powoli podniosły się do góry.

  Wzięłam duży haust powietrza. - Ok. Rozumiem. - odparłam w końcu.

- Cieszę się. - uśmiechnął się i pocałował mnie w czoło, po czym ponownie usiadł naprzeciwko mnie. - Jakieś jeszcze pytania? - zaśmiał się pod nosem.
- Nie, już nie. - odpowiedziałam z powagą. Jakoś nie było mi do śmiechu.
- Kto cię skrzywdził? - zapytał jak gdyby nigdy nic, a ja poczułam jak mój żołądek robi fikołki.

  To nie był temat, o którym mogłabym rozmawiać. Kiedykolwiek. A co dopiero teraz.

***

JESTEM PO TESTAAAAAAAAAAAAAACH, W KOŃCU! ;D. Nawet nie wiecie jak mi ulżyło po tym wszystkim :). Nie było tak strasznie jak myślałam, szczerze mówiąc :D.

Okej, rozdział dodaje zgodnie z umową, a KOLEJNY POWINIEN POJAWIĆ SIĘ W WEEKEND.

Dziękuję za wasze wsparcie to naprawdę znaczy dla mnie bardzo wiele! xo.

+ Pobijemy jakiś rekord odnośnie komentarzy, co wy na to? :).

CZYTASZ = KOMENTUJESZ