32: Fairytale.

- Nie wiedziałam, że masz taki świetny głos. - powiedziałam siedząc w mustangu Justin'a, po wspólnym obiedzie z Janey, łatwo było wyrwać się z domu pod pretekstem prób.

- Nie wiesz jeszcze dużo rzeczy. - zaśmiał się pod nosem.

- Wiem. - spojrzałam przez okno, uświadamiając sobie jego słowa.

  Taka była prawda. Co ja właściwie o nim wiedziałam? Rodzice zostawili go, kiedy był mały, jego tryb życia był niebezpieczny, kradł samochody, ktoś go pobił, niby dużo, ale w zasadzie nic, prawda?

- Ej co jest? - usłyszałam jego zatroskany głos, a zaraz później jego rękę, która spoczęła na mojej.

- Wszystko okej. - uśmiechnęłam się do niego.

- Może i przed Jane umiesz grać, ale nie przede mną. Mów, o co chodzi. - delikatnie ścisnął moją dłoń.

  Pokiwałam głową w niedowierzaniu. Jakim cudem mógł znać mnie na wylot, podczas, kiedy ja właśnie zastanawiałam się nad faktem, jak mało o nim wiem?

- Po prostu. - spojrzałam na swoje dłonie. - Mało o tobie wiem. - spojrzałam na niego niepewnie.

- Ah.. - Justin westchnął cicho. - Co byś chciała wiedzieć? - zapytał jak gdyby nigdy nic.

- Lista jest długa, a my jesteśmy w samochodzie i jedziemy... - zatrzymałam się i zmarszczyłam czoło. - Gdzie my w zasadzie jedziemy? - zapytałam nie mogąc uwierzyć, że wcześniej nawet nie zaprzątnęłam sobie tym głowy.

- Gdzieś, gdzie będziemy mogli spokojnie porozmawiać. - uśmiechnął się. - I wtedy wypytasz mnie o co tylko chcesz, dobrze? - zapytał raz patrząc na mnie, drugi na drogę, ponieważ wciąż kierował.

  Pokiwałam twierdząco głową. Ten pomysł mi się podobał.

  Ale co jeśli on będzie chciał wiedzieć coś o mnie? Co jeśli zapyta o przeszłość, o której nie chcę mówić?

  Nie zrozumcie mnie źle. Naprawdę go lubiłam, ale nie będę potrafiła rozmawiać z nim o tym. To po prostu niemożliwe.

  A co jeśli tego nie zrozumie i wpadnie w furię? Doskonale wiedziałam, że jeden zły ruch i Justin może się naprawdę wkurzyć.

  A jeżeli o tym już mowa, to dość dawno nie widziałam w nim żadnego wybuchu. W zasadzie to nie było sytuacji, w której przestałby nad sobą panować od...

  Od czasu, kiedy dowiedział się, o tym.

  Zacisnęłam mocno pięści.

  To, czego tak strasznie się obawiałam, właśnie się dzieje. Jestem pewna, że on już nigdy, więcej nie będzie traktował mnie tak samo. Nie, żebym jakoś szczególnie tęskniła za dupkiem Justin'em, ale chciałam, żeby było jak dawniej.

  Jedynym sposobem, aby tego uniknąć będzie sprawdzenie go, a w najgorszym przypadku rozmowa.

- Wiem, że uwielbiasz siedzieć w moim samochodzie, ale jesteśmy na miejscu i możesz już wysiąść. - usłyszałam głos po mojej prawej stronie, przez co podskoczyłam na miejscu.

  Nawet nie zorientowałam się, kiedy Justin zatrzymał samochód, wysiadł z niego i otworzył drzwi pasażera. Chwyciłam jego dłoń, a on pomógł mi wydostać się z mustanga.

  Dopiero teraz rozejrzałam się po okolicy i zrozumiałam gdzie jesteśmy. Wokoło nas było mnóstwo drzew, a my byliśmy w środku lasu, który o tej porze roku wyglądał nadzwyczaj pięknie. Ale mimo to, w mojej głowie zaświeciła się czerwona lampka. Po co tutaj przyjechaliśmy?

- Co będziemy tutaj robić? - zapytałam Justin'a, który wyjmował z bagażnika, jak mniemam jakiś koc.
- Chciałaś porozmawiać, a na świecie nie ma spokojniejszego miejsca, niżeli to miejsce, wierz mi. - zamknął delikatnie klapę swojego samochodu. - Chodź, musimy dojść na miejsce. - powiedział, łapiąc moją rękę, przez co uśmiechnęłam się delikatnie.

  Miło było czuć jego obecność. Poza tym dałam sobie mentalnego kopa w dupę. Jak mogłam pomyśleć, że Justin przywiózł mnie tutaj w jakiś niecnych celach? Jestem popieprzona.

- Ziemia do Mii. - usłyszałam głos Justin'a, przez co wyrwałam się z zamyślenia i spojrzałam na niego zaskoczona. - Kochanie rozumiem, że masz mnóstwo pytań i nie wiesz od czego zacząć, ale naprawdę, dam ci czas do namysłu, teraz fajnie by było, gdybyś ze mną porozmawiała. - zaśmiał się pod nosem.

 Czułam jak moje poliki robią się czerwone. Prawdopodobnie wyglądałam teraz jak pomidor poziom hard, przez co Justin roześmiał się jeszcze bardziej.

- Jesteś strasznie wstydliwa.
- Przepraszam? - powiedziałam niepewnie.
- Nie masz za co, to strasznie słodkie. - zatrzymał się i pocałował mnie w czoło. - Taką cię uwielbiam.

  Jeżeli wcześniej wyglądałam jak pomidor, teraz najprawdopodobniej musiałam się palić ze wstydu. Justin pokręcił głową w niedowierzaniu, ale nic nie powiedział. Szliśmy dalej przed siebie, a raczej on szedł, a ja zaraz za nim.

  Moment.

  Przecież on dopiero co powiedział do mnie K O C H A N I E.

  Czułam jak kąciki moich ust unoszą się do góry. Pierwszy raz, ktoś powiedział do mnie kochanie w taki sposób. W tak cholernie słodki i seksowny sposób.

- Kurwa! - wrzasnęłam na cały głos, puszczając rękę Justin'a i odbiegając w przód.
- Co jest?! - podobnie, jak ja podniósł głos.
- Pająk! - krzyknęłam ponownie. Wspominałam już, że panicznie się ich boję? Nie? W takim razie to najbardziej odpowiedni moment. Nie ma nic gorszego niżeli te małe skurczybyki.
- Boże skarbie, to tylko pająk. - Justin puknął się w czoło. - On cię nie zje. - zaśmiał się.
- Gówno prawda! Kiedyś mnie ugryzł i wierz mi, nie było fajnie chodzić z krostą na tyłku! - powiedziałam uświadamiając sobie swoje słowa, których momentalnie pożałowałam, bo Justin niemal zwijał się ze śmiechu na ziemi.
- Naprawdę pająk ugryzł cię w tyłek? - wydusił przez śmiech.
- To nie jest śmieszne. - powiedziałam i założyłam ręce na klatce piersiowej. 
  Cała obrażona odwróciłam się o 180 stopni i nie czekając na niego postanowiłam kontynuować swoją wędrówkę, która skończyła się jeszcze szybciej niżeli się zaczęła.

  Byłam najbardziej pechowym człowiekiem, kiedykolwiek.

  Zaraz za moimi plecami stało ogromne drzewo, którego oczywiście nie zauważyłam i uderzyłam w nie, dając Justin'owi kolejny powód do śmiechu. Super.

- Przestań się w końcu nabijać i prowadź. - powiedziałam wściekła masując swoje czoło.

  Justin nie przestając się śmiać podszedł do mnie bliżej i nie zwracając uwagi na moje naburmuszenie, spojrzał na moje czoło, przez co momentalnie zmienił swój wyraz twarzy.

- Skaleczyłaś się. - wyjaśnił, kiedy wpatrywałam się w niego zaniepokojona. 
- Cholera. - zaklęłam pod nosem.

  Zaraz potem uświadomiłam sobie, że nie mam niczego, aby przetrzeć swoją ranę, a już nie wspomnę nic o żadnym plastrze.

- Bardzo źle to wygląda? - zapytałam marszcząc czoło, czego zaraz pożałowałam, bo poczułam ten ból. 
- Nie, ale poczekaj. - powiedział. - Trzymaj. - wręczył mi czarny koc, a sam zaczął się rozbierać, nie muszę chyba dodawać, że patrzyłam na niego jak na kretyna? Co on robił?

  Kiedy zdjął biały t-shirt i nałożył z powrotem na siebie czerwoną bluzę, owinął sobie materiał wokół palca i przyłożył go delikatnie do mojego czoła, tym samym ścierając z niego krew, której jak się okazało, było całkiem sporo. Kiedy rana, jak mniemam, przestała krwawić, przyłożył do niej swoje usta, i delikatnie ją musnął.

- Powinno być w porządku. - uśmiechnął się. - Na miejscu zobaczymy co jeszcze da się zrobić. A teraz chodź. - ponownie chwycił mnie za rękę. - I nie bój się żadnych pająków i uważaj na drzewa, ok? - zaśmiał się, przez co walnęłam go lekko w bok. - Tylko żartowałem, podniósł wolną rękę w obronnym geście. - Daj ten koc. - powiedział i zanim miałam okazję, już go nie miałam. 
- Poważnie, mogłam go nieść. - przewróciłam oczami. 
- Kurwa mać Mia! - wrzasnął, aż podskoczyłam. Spojrzałam na niego z zaskoczeniem. - Oczy! - warknął. 
- Wszystko jedno. - spojrzałam na niego spode łba. On nigdy się nie zmieni. - Prowadź. - powiedziałam puszczając jego rękę.

  Reszta drogi minęła w milczeniu.

  Ja byłam cholernie wściekła na niego, że czepia się o głupie wywrócenie oczami. Chociaż z drugiej strony byłam też zadowolona, w końcu chciałam, żeby zachowywał się normalnie, prawda? Co chyba jednak było głupotą z mojej strony... On, szedł przede mną i nawet nie odwracał się za siebie. Jakby to wszystko było moją winą. To nie ja tutaj jestem dwubiegunowa.

  Raz jest przesłodkim i troszczącym się dziewiętnastolatkiem, a za sekundę jest dupkiem, który drze się na ciebie, z powodu głupiego wywrócenia oczami. Gdzie tutaj jakakolwiek logika?

  Tak, byłam wściekła, ale w momencie, kiedy oznajmił mi, że jesteśmy na miejscu, cała złość poszła w niepamięć.

  Znajdowaliśmy się nad małym jeziorkiem w środku lasu, który otoczony był różnymi krzakami, a tylko z tej jednej strony, czyli z tej, którą weszliśmy, można było znaleźć trochę miejsca, aby usiąść. Latające w powietrzu ważki, padające promienie słoneczne, cisza i spokój, a do tego zapach lasu, tworzyły niesamowitą mieszankę, podczas której, wszystkie moje mięśnie, przyjemnie się rozluźniły, a problemy i zmartwienia zeszły na dolny tor. Tutaj było pięknie.

- Łał. - szepnęłam pełna zachwytu. 
- Przepraszam. - usłyszałam za sobą, czyjś głos. Nie trudno było domyślić się do kogo on należy. - Nie powinienem się tak wściekać. - objął mnie rękoma wokół tali, a swoją głowę usadowił na moim barku. - Naprawdę nie chciałem. - szepnął cichutko. 
- Jest w porządku. - powiedziałam, nie chcąc psuć całej atmosfery, która panowała wokoło nas.

  Wszystko było jak w bajce. Prawdziwej bajce.

  Chłopak, miejsce, sytuacja. Idealnie.

- Gotowy na małe przesłuchanie? - uśmiechnęłam się delikatnie. 
- Zawsze. - powiedział i musnął ustami moją szyję, a po moim ciele przeszły ciarki.

  Nie, żeby to było złe uczucie. Z Justin'em nie było czegoś takiego jak złe uczucie. To po prostu wciąż było nowe, a ja dopiero się tego uczyłam.

***

Lubicie? 

+ Ostrzegam - sielanka zbyt długo trwać nie będzie lmao xD.

Powodzenia wszystkim jutro! POZDRAWIAM SIEBIE OGÓLNIE XD.

Nowy powinien być w czwartek.

Dziękuję wam za te wszystkie słowa w komentarzach, nawet nie wiecie jaką frajdę sprawia mi czytanie ich, to cholernie fajne, że komuś się to, co piszę podoba xo.

PEACE & LOVE <3.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ