28: It's not about you anymore.

- Co? - zarówno na twarzy Justin'a jak i reszty chłopaków widniało to samo zaskoczenie. Jestem idiotką.

  Zakryłam twarz w dłoniach ze wstydu. Jak mogłam aż tak dać się ponieść emocjom? Debilka. Czułam jak do oczu napływają mi łzy, ale nie chciałam dać za wygraną, nie mogłam pozwolić im spłynąć.

  Bez słowa odwróciłam się o 180 stopni i otworzyłam drzwi ich mieszkania, po czym biegiem ruszyłam przed siebie.

- Mia, poczekaj! - usłyszałam za sobą głos Justin'a, który zresztą zignorowałam, nie chciałam z nim teraz rozmawiać. - Mia! - jego wołanie stało się coraz głośniejsze, przez co przyśpieszyłam swoje ruchy.

  Cała się trzęsłam przez wszystkie emocje, które mną targały. Nie byłam w stanie dłużej powstrzymywać łez, które w mgnieniu oka oblały całe moje poliki. Starałam się oddychać miarowo, ale nie muszę chyba mówić, że mi się to nie udało.

  Poczułam jak ktoś łapie moją rękę, przez co stanęłam w miejscu głośno sapiąc, przebiegłam tylko kawałek, a czułam się, jakbym właśnie wzięła udział w maratonie. Spojrzałam smutno na Justin'a, który stał przede mną wpatrując się we mnie. Widziałam współczucie w jego oczach, widziałam to, czego nie chciałam zobaczyć.

- Chodź tutaj. - powiedział i zanim miałam okazję cokolwiek zrobić otoczył mnie swoimi ramionami, mocno do siebie przyciągając. Stanęłam jak wryta, jak zawsze zresztą. - Nie bój się, nic ci nie zrobię. - usłyszałam jego szept, przez który odrobinę się rozluźniłam, a z moich oczu poleciał kolejny strumień łez. - Cii. - niepewnie położyłam ręce na jego talii. - Spokojnie. - powiedział głaskając moje włosy. - Jestem tutaj. - jego słowa spowodowały, że pierwszy raz w życiu poczułam się bezpiecznie, tak, jak zawsze chciałam się czuć.

~Justin

- Pomożecie im, prawda? - spokojniejszy ton Mii odrobinę mnie uspokoił.
- Tak. - powiedziałem otulając ją szczelnie kołdrą. - Pomożemy. - uśmiechnąłem się do niej delikatnie. - A teraz idź spać. - szepnąłem zgaszając lampkę przy łóżku. - Dobranoc.

  Usłyszałem ciche szlochanie Mii, przez które musiałem powstrzymać łzy cisnące się do moich oczu. Tak, było mi jej żal. Wyszedłem na korytarz i wziąłem głęboki oddech, gdzie chwilę zajęło mi dojście do siebie.

  Wiedziałem, że Mia ma swoją tajemnicę, ale nigdy bym nie przypuszczał, że ową tajemnicą, będzie to, że była wykorzystywana. Na samą myśl zacisnąłem mocno pięści. Zabiję gnoja, który jej to zrobił. Znajdę go i zatłukę jak psa.

  Zszedłem na dół, gdzie czekali już na mnie wszyscy chłopacy. Byli tak samo skołowani, jak ja i jeśli mam być szczery, wcale im się nie dziwiłem, ale nie mogłem dopuścić do sytuacji, w której Mia znalazłaby się w centrum uwagi. Na pewno by tego nie chciała.

- Czwartek. - warknąłem siadając na kanapie obok Pauly'iego.

- Co czwartek? - Step spojrzał na mnie jak na kretyna.

- W czwartek będzie po wszystkim. - wycedziłem przez zęby.

- Co z Mią? - kompletnie ignorując naszą rozmowę, odezwał się Jack.

- A co cię to kurwa kretynie interesuje? - zacisnąłem pięści.

- Justin. - Stefano zmroził mnie wzrokiem.

- Tak więc powybijamy wszystkich po kolei, a Jason'a zostawimy na koniec. - kontynuowałem.

- Jesteś normalny? - warknął na mnie Vinny.

- Najpierw zajmiemy się tym niskim. - podrapałem się po głowie. - Nie pamiętam imienia tego dupka. - warknąłem, zły sam na siebie. - Ale wiem, jak wygląda, więc powiem wam mniej więcej co i jak. - nie przerywałem mówić. - Później Mike? Chyba tak miał na imię, poznacie go, bo jest cały wytatuowany, więc to nie będzie problemem.

- Justin! - krzyk Step'a wyrwał mnie z zamyślenia. - Stary daj sobie spokój z tym dzisiaj. - doradził, czego nie powinien robić.

- Nie. - mruknąłem. - Musimy wszystko dobrze zaplanować to, że raz mi się udało, nie znaczy, że teraz też wszystko pójdzie zgodnie z planem. - wyjaśniłem, po czym kontynuowałem. - Billy zawsze chodzi z Jason'em, więc nie ma mowy, żeby teraz było inaczej, aczkolwiek czasami miał coś do załatwienia, więc – momentalnie przerwałem, kiedy wszyscy zaczęli opuszczać salon. - Co z wami do kurwy nędzy? - warknąłem wściekły, podnosząc się z kanapy.

- Usiądź. - spokojny ton Vinny'ego wcale nie pomagał.

- Planujemy coś, a wy wychodzicie? Co z wami nie tak? - zacisnąłem mocno pięści.

- Justin, dziewczyna na górze potrzebuje cię bardziej niżeli my. - ten sam głos, trafił w mój czuły punkt.

- Jak mam jej niby pomóc? - warknąłem. Byłem bezradny.

- Bądź z nią. - prychnąłem. To nie było takie łatwe. Nie mogłem iść tam i patrzeć jak płacze. Byłem chujem, ale nie aż takim. - Słuchaj wiem, że nigdy w takiej sytuacji nie byłeś, ja też nie. - kontynuował. - Ale ona nie może być sama. Nie teraz. - dodał.

- Nie wiem jak mam się zachować. - powiedziałem szczerze.

- Bądź delikatny.

- Łał! - warknąłem. - Nie wpadłem na ten pomysł geniuszu. - wywróciłem oczami.

- Nie bądź taki. - Vinny wciąż był spokojny. - Tutaj już nie chodzi o ciebie. Nie tym razem. - momentalnie zacisnąłem szczękę. Miał rację. - I jeżeli nie chcesz jej zranić, to posłuchaj czasami rady starszych. - nie powiedziałem już nic, co Vinny wziął jako zielone światło i kontynuował – Nie naciskaj na nią, nie krzycz, pozwól jej robić to co zawsze. - streścił. - I uważaj co mówisz. - dodał wstając z kanapy.

- I co to wszystko? - zapytałem zaskoczony, jeżeli mam być szczery, to spodziewałem się jakiegoś wykładu.

- Cała reszta jest w twoich rękach. - wyjaśnił opuszczając pokój.

  Wziąłem głęboki oddech po czym wstałem z kanapy. Vinny miał rację, wszystko zależało ode mnie. Nie chciałem tego spieprzyć. Nie mogłem tego spieprzyć.

  Pokonując drogę do góry zastanawiałem się nad tym co zrobię, co powiem, ale prawda była taka, że w mojej głowie były pustki. Zaczęcie normalnej rozmowy, jakby nigdy nic, nie wydawało mi się dobrym rozwiązaniem. Chciałem, żeby Mia otworzyła się przede mną. Żeby powiedziała, kto jej to zrobił, żebym mógł zabić sukinsyna. I mimo że nie powinienem, to myślałem o zemście.

  Nawet po słowach, które wypowiedziała do mnie ostatnio, nie mogłem zaprzeczyć, że znaczyła coś dla mnie. Była... Była jedyna w swoim rodzaju. Może niezbyt zdyscyplinowana, ale to w niej lubiłem. Zawsze miała coś do powiedzenia. Ryzykowała naprawdę wiele. I może się myliłem, ale wydawało mi się, że też coś dla niej znaczyłem.

  Nacisnąłem delikatnie na klamkę, po czym po cichutku wszedłem do sypialni. Było ciemno, więc wyjąłem z kieszeni mojego iPhona i oświetliłem sobie drogę. Postanowiłem, że najpierw sprawdzę co u Mii, a dopiero później sam położę się na kanapie.

  Byłem zaskoczony, kiedy na łóżku nie dostrzegłem nikogo. Było tylko ładnie zaścielone, tak, jakby nikt wcześniej tu nie leżał. Zapaliłem lampkę i rozejrzałem się po pokoju. Nikogo nigdzie nie było. Mia wyszła?

  W mojej głowie zrodził się pewien pomysł.

  Nadgarstki.

  Momentalnie wpadłem do łazienki, ale ku mojemu zdziwieniu tam także jej nie było.

  Zdążyłaby wyjść? Jakim cudem? Przecież wszyscy byliśmy na dole.

  Na mojej skórze wyszła gęsia skórka, kiedy od balkonu powiał do mnie zimny wiatr. Wkurzony podszedłem bliżej okna i... Zamarłem.

***

Zgodnie z planem dodaję dzisiaj nowy rozdział :). 

Co o nim myślicie?
Nie wiem czy ktoś z Was zauważył, że zmieniłam nazwę bloga na 'pure evil' z czasem wyjaśni się o co chodzi bardziej :).

+ Możecie zostawać swoje twittery czy cokolwiek w komentarzach i będę was informowała o nowych :) 

+ Jeśli już o tym mowa 29 rozdział pojawi się w niedzielę ;d. 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ