27: I know this feeling.

  Spojrzałam na zegarek. 17 zbliżała się wielkimi krokami, a ja wciąż siedziałam na cmentarzu.

  Przez cały ten czas zdążyłam opowiedzieć mamie o wszystkim co działo się w moim życiu, zmyłam jej tablice, zmieniłam kwiaty. Starałam się zrobić to najlepiej jak umiałam.

- Będę lecieć, ale wrócę później, dobrze mamo? - zapytałam. - Kocham Cię. - powiedziałam zamykając oczy i biorąc głęboki wdech. - Do jutra.

  Zabrałam swoje rzeczy i wyszłam z cmentarza. Droga do domu zajęła mi jakieś 30 minut.

- Cześć Jane! - krzyknęłam zdejmując swoje buty. Weszłam do środka, gdzie zobaczyłam moją ciotkę siedzącą na kanapie. Wpatrywała się pustym wzrokiem przed siebie. - Janey co jest? - zapytałam zmartwiona. Nie wyglądała normalnie.
- Gdzie byłaś? - zapytała spokojnie.
- Wiem, że jestem trochę później, ale zagadałam się z Kate. - skłamałam i zanim miałam okazję dodać coś jeszcze, blondynka weszła mi w zdanie.
- Mam na myśli gdzie byłaś naprawdę. - spojrzała na mnie smutno. - Wiem, że nie byłaś w szkole. Wiem, że ostatnio opuszczałaś wizyty z Kate. Wiem, że wcale u niej nie nocowałaś. - moje oczy momentalnie zrobiły się większe. - I proszę, nie okłamuj mnie. Tym razem chcę usłyszeć prawdę. - wstała na równe nogi.
- Skąd? - zapytałam zaskoczona.
- Miałam okazję z nią porozmawiać, co i tak nie jest w tym momencie ważne. - mruknęła. - Gdzie byłaś przez cały ten czas?! - wrzasnęła na mnie. Wyglądało na to, że jej cierpliwość też się kiedyś kończy.
- Nie mogę ci powiedzieć. - szepnęłam spoglądając w dół. - Przepraszam.
- Nie Mia! - Janey warknęła. - Nie pytałam się czy możesz mi coś powiedzieć czy nie, pytałam gdzie byłaś. - zaczęła.
- Jane proszę. - zaczęłam.
- Ja też proszę. - przerwała mi. - Gdzie do jasnej cholery byłaś?! - wrzasnęła, przez co aż podskoczyłam. Pierwszy raz widziałam ją tak zdenerwowaną.

  Zacisnęłam mocno pięści. To nie była jej sprawa.

  Nie chciałam pogarszać sytuacji jeszcze bardziej niżeli już była, więc postanowiłam, że zignoruję ją i pójdę po prostu do swojego pokoju, zanim któraś z nas powie coś, czego obie będziemy żałowały.

- Mia! - ciotka krzyknęła za mną.
- Nie będę z tobą o tym rozmawiać, rozumiesz?! - tym razem to ja warknęłam na nią. - Daj mi spokój. - dodałam znikając za drzwiami mojego pokoju.

  Nie mogłam z nią porozmawiać o tym co działo się w moim życiu, bo to była przeszłość. Justin'a nie ma już w moim życiu i nigdy nie będzie, im szybciej zapomnę o ostatnich tygodniach, tym lepiej dla mnie.

  Położyłam się na łóżko, gdzie chciałam zapomnieć o całej tej sytuacji. Ale jeśli myślałam, że mogę liczyć na odrobinę spokoju, to musiałam być naprawdę głupia.

- Mia! - usłyszałam walenie do drzwi. - Otwórz mi! - szarpanie za klamkę.
- Idź sobie. - warknęłam chowając głowę pod poduszkę.
- Nie zamierzam! - zdeterminowany głos ciotki, spowodował, że usiadłam na łóżku. Naprawdę nie chciałam z nią rozmawiać, ale najwidoczniej nie było innego wyjścia.

  Wstałam z łóżka i już miałam przekręcać klucz w drzwiach, kiedy kątem oka zauważyłam białą koszulkę i szare dresy. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że owe ciuchy nie należały do mnie. Należały do Justin'a.

- Kurwa. - warknęłam pod nosem zbierając jego rzeczy z podłogi.
- Mia otwórz te cholerne drzwi! - do moich uszu dobiegł kolejny głośny krzyk Janey.

  Nie zwracając uwagi na jej słowa otworzyłam okno i czym prędzej zjechałam po rynnie na dół. Zamierzałam oddać mu jego ciuchy. Choć może to tylko pretekst, żeby go zobaczyć? Przecież równie dobrze mogłam je spalić, albo oddać potrzebującym.

  Nie chcąc tego teraz kwestionować, zaczęłam biec w stronę domu Justin'a. Miałam nadzieję, że go tam zastanę.

  Po drodze minęłam kilkoro przechodniów, którzy patrzyli na mnie jak na idiotkę, na którą z pewnością wyglądałam. W końcu biegłam jak szalona. Mimo to jednak, mało przejęłam się tym faktem. Miałam na głowie o wiele ważniejsze sprawy.

  Kiedy w końcu udało mi się dotrzeć do ich mieszkania odetchnęłam z ulgą, w środku paliły się wszystkie światła, co oznaczało, że ktoś z pewnością jest w środku.

  Bałam się reakcji Justin'a na mój widok, ale nie chciałam się wycofać. Chciałam... Chciałam go zobaczyć.

  Podeszłam bliżej do drzwi i delikatnie zapukałam. Stałam chwilę na zewnątrz, ale nikt mi nie otworzył, więc powtórzyłam swoją czynność. Niestety, próba numer dwa, była tak samo nieudana jak próba numer jeden.

  Biorąc głęboki oddech postanowiłam nacisnąć na klamkę i wejść do środka. Tak samo jak wcześniej, dom był otwarty, a w korytarzu nikogo nie było.

- Przypomniałeś sobie, kto ci to zrobił? - usłyszałam głos Stefano z salonu, przez co momentalnie stanęłam w miejscu.
- Jason. - usłyszałam zdenerwowany głos Justin'a, ale to nie było powodem, dla którego mocno zacisnęłam pięści. Powodem było imię, które wypowiedział. Ten szmaciarz, odpłacił się Justin'owi za to, co ten zrobił dla mnie. - Ale to nie wszystko. - słowa Bieber'a wyrwały mnie z zamyślenia.
- Co masz na myśli? - tym razem głos przejął Vinny.
- Oni handlują żywym towarem. - Justin wysyczał przez zęby, a ja momentalnie otworzyłam szerzej oczy. Bez wahania weszłam do środka. - Co ty tutaj.. - zanim brązowooki miał okazję cokolwiek powiedzieć, weszłam mu w zdanie.
- Musicie im pomóc. - powiedziałam rzeczowo.
- Podsłuchiwałaś?! - warknął na mnie Justin.
- Musicie pomóc tym dziewczynom. - wycedziłam przez zaciśnięte zęby.
- Gówno musimy, radziłbym wyjść. - chłopak zmroził mnie spojrzeniem.
- Okej, w takim razie sama pójdę na policję. - rzuciłam jego rzeczy, które przyniosłam razem ze sobą, na podłogę i ruszyłam w stronę drzwi.
- Mia! - usłyszałam za sobą głos Vinny'iego i Justin'a.
- Pomóżcie im! - warknęłam ze łzami w oczach. Doskonale wiedziałam, jak to było być wykorzystywaną i wierzcie mi lub nie, ale nie życzyłam tego najgorszemu wrogowi. - Po prostu pomóżcie. - poczułam jak po moim poliku spływa pojedyncza łza.
- To nie takie proste. - spokojny ton Vinny'iego tylko wzmógł moją złość.
- Co w tym jest takiego trudnego? - warknęłam na niego.
- Dlaczego się tym w ogóle przejmujesz? - głos przejął Justin, co tylko wkurzyło mnie jeszcze bardziej.
- Bo wiem jak to jest być wykorzystywaną, każdego pieprzonego dnia! - krzyknęłam, po czym uświadomiłam sobie swoje własne słowa.

***

Ała.

Boję się jak zareagujecie na taki sposób przekazywania TEJ informacji.
nfdglfkghfd omb. nie mogę, dobra spokój.. oby Wam przypadło do gustu..
+ kolejny rozdział pojawi się w piątek, ewentualnie w sobotę, ale raczej postaram się w piątek :).
+ jeśli chcecie być informowani o nowych rozdziałach, to wystarczy dać znać w komentarzu.
No to chyba tyle, nie?
Dziękuję, kocham Was, pozdrawiam i do następnego. lmao xd.
CZYTASZ = KOMENTUJESZ.