26: I miss you.

- Mia! Mia! Mia jesteś w łazience?! - głos Janey sprawił, że powoli otworzyłam oczy. - Mia! Cholera, gdzie ona jest. - usłyszałam jak mruczy pod nosem.

  Rozejrzałam się wokoło. Wciąż byłam w łazience. Co się stało?

  Przed sobą zobaczyłam rozbite lusterko, co tylko jeszcze bardziej wzbudziło moje zaskoczenie. Co kurwa?

  Opuściłam głowę w dół, przez co moją uwagę zwrócił mój nadgarstek. Był cały w zaschniętej krwi, ale nie było to jedyne miejsce gdzie ona się znajdowała. Kafelki na których przez cały czas była moja ręka, również były czerwone. Otworzyłam szerzej oczy.

  W mojej ręce wciąż znajdował się kawałek szkła, na widok którego niemal zwymiotowałam. I to spowodowało, że przypomniałam sobie wszystko. Pocięłam się... Znowu. 
  Robiłam to już wcześniej, ale nigdy nie wyglądało to tak strasznie.

- Gdzie jest ta dziewczyna? - do moich uszu dobiegł głos Jane, o której dopiero teraz sobie przypomniałam.

  Przełknęłam głośno ślinę i starając się zignorować narastającą gulę w moim gardle odezwałam się.

- Jestem w łazience, nie musisz się o mnie martwić. - uśmiechnęłam się pod wpływem swoich własnych kłamstw. - Wezmę kąpiel i zaraz wyjdę. 
- Mia! Jezu! Dlaczego mnie tak straszysz?! - usłyszałam ulgę w głosie ciotki. - Zrobię ci śniadanie. - krzyknęła przez drzwi i opuściła progi mojego pokoju, co potwierdziło trzaśnięcie drzwiami.

  Spojrzałam na siebie jeszcze raz. Brawo Mia. Przewróciłam oczami. Nawet nie potrafię się raz i porządnie zabić.

  Zaciskając zęby z bólu, który wychodził z mojego nadgarstka wyjęłam ostry kawałek szkła i rzuciłam go na podłogę. Z mojej rany wyleciał strumień świeżej krwi, przez co wzdrygnęłam się. To naprawdę wyglądało okropnie.

  Wstałam na własne nogi i sprzątnęłam wszystkie odłamki lusterka, które krzątały się po białych kafelkach, po czym wyrzuciłam je do śmietnika. Następnie namoczyłam jeden z ręczników i wytarłam nim podłogę, co sprawiło mi odrobinę trudu. Robienie tego jedną ręką nie było proste. Na sam koniec rozebrałam się do naga i weszłam pod prysznic, gdzie gorąca woda skutecznie mnie odprężyła, a co najważniejsze zmyła krew z mojego ciała.

  Nie byłam w stanie uwierzyć, że doprowadziłam się do stanu, w którym... zemdlałam? Nigdy wcześniej nic takiego mi się nie przydarzyło, było inaczej... lepiej. Choć teraz wcale nie było źle, w końcu to co miało wylecieć mi z głowy, z niej wyleciało.

  Lub raczej kto.

  Zacisnęłam mocno pięści i uderzyłam prawą ręką o mokre kafelki, chcąc wyładować nasilającą się frustracje. Czemu to wszystko musiało być takie popierdolone? Czemu ja musiałam być taka popierdolona?!

  Czy żałowałam swojej decyzji? Nie. Czy chciałam, żeby było inaczej? Tak.

  Ale wiedziałam, że tak będzie najlepiej dla Justin'a. Kiedyś na pewno zacząłby zadawać pytania „Dlaczego jesteś taka?” i co miałabym mu powiedzieć „ach, wiesz, mój ojciec mnie gwałcił przez 4 lata” ? Nie. Nie umiałabym, po prostu nie.

- Mia pośpiesz się! Spóźnisz się do szkoły! - usłyszałam głos Janey zza drzwi. Musiała krzyczeć naprawdę głośno, skoro usłyszałam ją nawet pod prysznicem. 
- Już wychodzę. - odpowiedziałam zakręcając kurek.

  Wyszłam spod prysznica, owinęłam się ręcznikiem i poszłam znaleźć w mojej szafie jakieś ciuchy. Byłam wdzięczna, że miałam w niej ostatnią czystą, większą bluzę, która zasłoni moje nadgarstki, a szczególnie ten jeden.

  Wróciłam do łazienki, gdzie zamknęłam za sobą drzwi na klucz i przebrałam się w wybraną szarą bluzę i czarne rurki. Owinęłam swój nadgarstek małym bandażem, na który włożyłam kilka bransoletek. Wszystko wyglądało normalnie.

  Przykleiłam do twarzy sztuczny uśmiech i zeszłam na dół, gdzie na stole czekała na mnie moja ciotka wraz z przygotowanym śniadaniem, na widok którego przewróciłam oczami.

- Janey wiesz, że nie jem śniadań. - burknęłam.

  Blondynka puknęła się w czoło. - No tak! - załapała. - Przepraszam. - dodała. - Zrobić ci coś do picia? Mam dzisiaj wolne i to przez to. - wytłumaczyła się co było kompletnie nie potrzebne.

- Nie dzięki. - wysiliłam się na uśmiech. - Pójdę już do szkoły. - powiedziałam spoglądając na zegarek, do rozpoczęcia zajęć miałam jeszcze 20 minut. 
- Podwiozę cię. - powiedziała i zaczęła nakładać buty. 
- Jane, co z tobą? - zapytałam zdezorientowana. Od kiedy to niby podwozi mnie do szkoły, do której mam 15 minut drogi? 
- Co masz na myśli? - zapytała przerywając swoją czynność. 
- Od kiedy odwozisz mnie do szkoły, co? - zapytałam zakładając ręce na klatce piersiowej.

  Między nas wdarła się nieprzyjemna cisza, podczas której zastanawiałam się o co może chodzić, ale prawda była taka, że nic, kompletnie nic nie przychodziło mi do głowy, jeżeli chodzi o wytłumaczenie jej zachowania.

- Więc? - próbowałam zachęcić ją do rozmowy. 
- Znowu dzisiaj uciekłaś. - stwierdziła ponuro, przez co otworzyłam szerzej oczy. 
- Co? - zapytałam zdezorientowana. Całą noc spędziłam w... łazience. No tak. Wszystko jasne.
- Twoje łóżko rano wyglądało dosłownie tak samo jak wczoraj wieczorem. - zaczęła. - Mia, ja naprawdę rozumiem, że przeszłaś wiele, ale zrozum, martwię się o ciebie, chcę dla ciebie jak najlepiej i wierz mi, nie podoba mi się to, wolałabym, żebyś powiedziała mi o co chodzi. - zaczęła swoje przemówienie, które musiałam przerwać inaczej zaczęłaby się ta sama gadka o tym jaka to jestem ważna i jak się o mnie martwi, co może i było miłe, ale dzisiaj doprowadziłoby mnie do szału. Nie po tym wszystkim co miało miejsce. 
- Jane byłam w domu. - zmusiłam się do powiedzenia tych słów spokojnie. 
- Nie kłam. - mruknęła szybko. 
- Nie kłamie. - stwierdziłam. - Całą noc spędziłam w łazience. - powiedziałam zgodnie z prawdą. 
- I co niby robiłaś całą noc w łazience, uważasz mnie za tak głupią? - powiedziała wściekła. 
- Miałam do zrobienia pracę na technikę, w której musiałam używać tych wszystkich śmierdzących rzeczy typu lakier do paznokci, wiem, że nie lubisz tego zapachu, więc wolałam zamknąć się w łazience niżeli u siebie w pokoju, gdzie szanse na to, że wyczujesz to, czego nie lubisz, były mniejsze. - skłamałam.

  Wpatrywałam się w Jane mając nadzieję, że uwierzy w moje brednie. Nie chciałam jej martwić tym, że znowu wymknęłam się w nocy, co było zresztą nieprawdą, a ta historia wcale nie brzmiała tak źle, prawda?

  Przynajmniej taką miałam nadzieję.

- Okej, wierzę ci. - wypuściła głośno powietrze z płuc. - Przepraszam. - powiedziała odkładając buta, którego trzymała w dłoni. 
- Jest okej. - mruknęłam i uśmiechnęłam się do niej nieśmiało.

  Prawdą było, że nic nie było okej.

  Żegnając się z Jane wyszłam z domu, niby pod pretekstem szkoły. Prawda była jednak taka, że nie szłam do szkoły. Zamierzałam iść do mamy. Mojej mamy.

  Musiałam wybrać dłuższą drogę, ponieważ widziałam moją ciotkę, która stała w oknie kuchni i odprowadzała mnie wzorkiem do szkoły. Cieszyłam się, że ominęła mnie podwózka z jej strony. To było ostatnim czego potrzebowałam.

  Idąc na cmentarz zastanawiałam się ile minęło odkąd ostatnim razem odwiedzałam mamę. Prawdą było, że przez całe moje żałosne życie w ostatnim roku byłam tutaj może z 5 razy. Niemniej jednak obiecałam sobie, że teraz, kiedy wszystko wydawało się być lepsze, będę robić to częściej.

  Cieszyłam się, że mój ojciec pochowany był daleko od mamy, naprawdę nie chciałabym natrafić na jego grób. On zawsze będzie dla mnie nikim.

  Przystanęłam w miejscu, kiedy przed moimi oczami pojawiło się nazwisko Emily Anderson. Do oczu od razu napłynęły mi łzy.

- Przepraszam mamo. - szepnęłam dotykając zimnej płyty, na której wygrawerowane było jej imię. - Powinnam być tutaj częściej. - pojedyncza łza spłynęła po wzgórzu mojego lewego policzka. - Postaram ci się to wynagrodzić. - szepnęłam ledwo słyszalnie.

  Brakowało mi jej. Przez cały ten czas brakowało mi jej cholernie mocno. Chciałabym znowu mieć 8 lat i biegać do niej z każdą, najmniejszą bzdurą. Chciałabym, móc znowu usiąść na jej kolanach i wtulić się w nią. Chciałabym mieć możliwość zamienienia z nią jeszcze kilku słów...

  Ale nie ważne, jak bardzo tego chciałam, to było niemożliwe.

  Usiadłam na ławce znajdującej się niedaleko jej tablicy.

- Poznałam chłopaka, wiesz? - zaczęłam. - Pewnie, że wiesz, w końcu teraz widzisz wszystko, prawda? - pociągnęłam nosem. - Ma na imię Justin. - zamknęłam oczy przypominając sobie jego wyraz twarzy kiedy spotkałam go pierwszy raz. Był wkurzony. Zaśmiałam się. - Jest dwubiegunowy, ale mimo to... - przełknęłam głośno ślinę, - fajny, wiesz? Lubi mnie. - zaczerpnęłam głęboko powietrza. - Ja też go lubię. - spojrzałam na moje spoczywające na kolanach dłonie. - Ale nie jestem dla niego odpowiednia, prawda? - zapytałam, doskonale wiedząc, że nikt mi nie odpowie. - On zasługuje na kogoś lepszego. - przetarłam ręką spływające łzy. - Powinien się trzymać ode mnie jak najdalej, wiesz czemu. - zacisnęłam mocno pięści. - To za dużo. - wzniosłam oczy ku niebu. - Brakuje mi cię, wiesz? - po moich policzkach spłynęła kolejna fala łez. - Cholernie mi ciebie brakuje. - zamknęłam oczy próbując przypomnieć sobie Ją.

- Umyj rączki, zaraz nakładam obiad. - mama poinformowała mnie. Mimo że zawsze słuchałam jej próśb, dzisiaj o wiele bardziej wolałam pobawić się z Ryan'em w piaskownicy, niżeli iść jeść. Nie byłam nawet głodna. - Mia, nie będę się powtarzać. - mamusia wyszła z domu widząc, że wcale nie zanosi się, abym dołączyła do niej w kuchni. 

- Ale mamo! - krzyknęłam zdenerwowana. - Zjem później. - uśmiechnęłam się do niej błagalnie. 

- Nie Mia, nie ma żadnego ale, do łazienki, marsz! - krzyknęła na mnie, ale mimo to na jej ustach malował się uśmiech. 

- Tylko pod warunkiem, że Ryan zje z nami. - skrzyżowałam ręce na piersi. 

- Oczywiście. 

- Ryan, chodź, chodź! - krzyknęłam pociągając go za rękę. - Moja mama robi najlepsze naleśniki na świecie! 

- Mia, dzisiaj nie będzie naleśników, były wczoraj. - do moich uszu dobiegł głos rodzicielki. 

- Ale jak to? - zrobiłam smutną minkę. - Ja chcę naleśniki. 

- Zrobimy je za tydzień, a teraz chodźcie, mam przepyszną zupę. - uśmiechnęła się do nas i chciała wziąć mnie za rękę, ale spuściłam ją w dół. 

- Mamusiu, zróbmy naleśniki, prooooszę. - złożyłam błagalnie ręce. - Prooooooooooszę! - krzyknęłam widząc, że rozważa moją propozycję. 

- Och Mia, ja to się z tobą mam. - powiedziała odgarniając moje włosy z twarzy. - W takim razie chodźmy zrobić naleśniki. - pocałowała mnie w czoło i chwyciła moją rączkę.

  Uśmiechnęłam się do siebie. Zawsze mi ulegała. Zawsze była kochaną mamą. A teraz jej po prostu nie było, a ja musiałam radzić sobie sama...
  A łatwo nie było.

***

Zrobiłam Was w przysłowiowego chuja z tą karetką :D. Haha, wspominałam już, że uwielbiam wprowadzać w błąd? x. 

Co prawda nie ma tutaj za dużo akcji, ale w następnym rozdziale to się zmieni. Musicie wiedzieć, że Mia strasznie tęskni za matką, a teraz, kiedy Justin odszedł, znowu została sama. Niby jest Janey, ale to nie to samo, wiecie. 
+ OMB. 55 KOMENTARZY, CZY WY JESTEŚCIE POWAŻNI, CZY TO JEST SEN? OMB. JEZUS MARIA, DZIĘKUJĘ!!!!!!!! DOSTAŁAM KOMPA TERAZ W TYM MOMENCIE DO PISANIA, WIĘC ZABIERAM SIĘ ZA NASTĘPNY ROZDZIAŁ LMAO XD.
CZYTASZ = KOMENTUJESZ