12: It wasn't your fault.

  Szybko podniosłam się z krzesła i wypuszczając z ręki widelec, chwyciłam w nią swój płaszcz.

- Mia. - Justin zerwał się z miejsca zaraz za mną.
- Powiedziałeś co myślałeś, tyle. Szkoda, że nie wiesz o wszystkim. Idę, nie będę marnować na ciebie mojego czasu. - warknęłam, podchodząc do drzwi.
- Zostawili mnie. - odezwał się nagle, a ja zdezorientowana stanęłam w miejscu i odwróciłam się w jego kierunku. Patrzałam na niego z dobre kilka sekund zanim wypowiedział kolejne słowa. - Moi rodzice, zostawili mnie kiedy byłem dzieckiem. - wytłumaczył.

  Przełknęłam głośno ślinę. - Przykro mi. - powiedziałam ze współczuciem, doskonale wiedziałam jak to jest być bez rodziców.

- Nie chciałem cię urazić. Wiem, że to był wypadek. Po prostu za dużo gadam, nie pomyślę dwa razy... - zaczął. - Proszę, nie wychodź. - dodał spoglądając na mnie z nadzieją nie tylko w głosie, ale i w oczach.

  Mimo że byłam wściekła, to wciąż miałam także inne uczucia. Biorąc głęboki oddech wróciłam na swoje wcześniejsze miejsce.

  Resztę posiłku zjedliśmy w milczeniu, Justin się nie odzywał, a ja najnormalniej w świecie nie wiedziałam co mogłabym powiedzieć. I chociaż miałam w głowie milion pytań odnośnie jego przeszłości, to bałam się wypowiedzieć je na głos.

  Kiedy oba talerze były opróżnione zabrałam je i poszłam je umyć. Mimo sprzeciwu chłopaka i tak to zrobiłam, po czym usiadłam na kanapie obok niego.

- Moja mama zmarła kiedy miałam dziesięć lat. - powiedziałam sama z siebie, nie wiem czemu, ale czułam potrzebę opowiedzenia mu o tym. - Byliśmy z tatą sami. Pił częściej niżeli powinien, ale kiedy wtedy po niego pojechałam... - mój głos zaczął się łamać. - Nie chciałam go zabić. - po moim policzku spłynęła pojedyncza łza.
- Mia. - Justin momentalnie znalazł się bliżej mnie. - Mia, popatrz na mnie. - powiedział spokojnie, dzięki czemu zrobiłam to, o co prosił. - Nie zabiłaś go, rozumiesz? To był wypadek. - zaznaczył to słowo. - Nie mogłaś nic zrobić, to wina kierowcy tamtego tira. - po moich plecach przeszły ciarki na samo wspomnienie czerwonej ciężarówki, a z oczu wydobył się potok łez. - Jestem przekonany, że twój ojciec jest z ciebie dumny i nie ma o to żalu, słyszysz? - cierpliwie zaczekał aż pokiwałam głową. - Dobrze. - mruknął i otarł łzy spływające po moich policzkach, przez co jak zawsze wstrzymałam oddech i przestałam się ruszać. - Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć. - dodał odsuwając się ode mnie.
- W porządku. - szepnęłam pociągając nosem. - Pójdę się poprawić, prawdopodobnie wyglądam jak pokraka. - zaśmiałam się, chcąc zmienić temat.
- Wyglądasz dobrze, jak zawsze. - uśmiechnął się do mnie, a ja poczułam jak moje poliki robią się różowe, ale nie ze złości, on mnie zawstydził! Pierwszy raz ktokolwiek mnie zawstydził.

  Potrząsnęłam głową i szybko zniknęłam za drzwiami łazienki. Wyglądałam gorzej niż okropnie. Mój cały makijaż spłynął razem z łzami.

~Justin

  Pokręciłem głową w niedowierzaniu. Nie dość, że po raz pierwszy zaprosiłem do domu jakąkolwiek dziewczynę, to na dodatek powiedziałem jej o swojej przeszłości, mogłem być głupszy?

  Mimo iż to wszystko wyszło na jaw, wiedziałem, że to było jedyna możliwość, aby Mia nie wyszła z domu. Z jakiś dziwnych powodów, chciałem spędzić z nią dzisiejszy dzień.

  Uderzyłem się w głowę mocniej na samo wspomnienie o moich wcześniejszych słowach. Naprawdę  rozumem to ja nie grzeszę. Jak mogłem nazwać ją morderczynią, kiedy doskonale wiedziałem, że to nie jej wina. Bieber idioto.

  Dlaczego się tym w ogóle przejmujesz, co? Głos w mojej głowie znowu się odezwał, szczerze mówiąc miałem go już serdecznie dosyć, więc umiejętnie go zignorowałem, a w zasadzie to pomógł  mi w tym mój telefon, który niespodziewanie zadzwonił.

  Ku mojemu zaskoczeniu na wyświetlaczu pojawiło się imię 'Stefano'. Czego on mógł ode mnie chcieć? Mimo wszystko, przesunąłem palcem po wyświetlaczu i odebrałem połączenie.

- Siema, co jest Step?
- Młody musisz do nas szybko przyjechać, natychmiast, mamy przejebane. - zaczął ignorując moje wcześniejsze słowa.
- Co się stało? - zapytałem podnosząc się z kanapy.
- Przyjedź, wyjaśnię wszystko na miejscu, pośpiesz się. - powiedział rozłączając się.

  Super, kiedy wszystko zaczyna się układać, coś innego się jebie.

  Włożyłem swojego iPhona do kieszeni i podszedłem do drzwi łazienki.

- Mia?
- Tak? - dziewczyna odezwała się po drugiej stronie drzwi.
- Możesz się pośpieszyć? Musimy jechać. - zapytałem ostrożnie.

  Zanim miałem okazję powiedzieć coś jeszcze, Mia wyszła z łazienki. Nawet nie było widać, że wcześniej płakała, jak zawsze wyglądała nieziemsko.

- Gdzie jedziemy? - zapytała ze spokojem.
- Podrzucę cię do domu, a później muszę jechać coś załatwić. - wytłumaczyłem, podając jej płaszcz.
- Jest dopiero 17, mogę jechać z tobą? - zapytała niepewnie, a ja momentalnie zacisnąłem pięści. Lubiłem ją i nie mogłem pozwolić, aby stała jej się krzywda.
- To nie jest najlepszym pomysłem. - odpowiedziałem najspokojniejszym tonem na jaki było mnie w tej chwili stać, a widząc, że dziewczyna chce się sprzeciwić, szybko dodałem: - Nie, Mia, nie pojedziesz ze mną. To zbyt niebezpieczne.

  Całe szczęście nie odpowiedziała już nic, dzięki czemu mogłem spokojnie odetchnąć. Szybko wyszliśmy z domu i znaleźliśmy się w samochodzie.

  Odpaliłem silnik i ruszyłem w drogę, nie zdążyłem przejechać chociażby 500 metrów, a mój telefon znowu zadzwonił.

- Czego? - warknąłem przez słuchawkę nawet nie patrząc do kogo mówię.
- Widzę cię tutaj za 5 minut, inaczej wylatujesz z paczki, rozumiemy się? - po głosie Stefano poznałem, że to nie są żarty.
- Tak. - odpowiedziałem, po czym rozłączyłem się i włożyłem telefon do kieszeni.

  Szybko wykalkulowałem, że dotarcie do domu Mii, a później do chłopaków zajmie mi co najmniej 15 minut, nie było szans, żebym zdążył na czas, a z gangu wylecieć nie chciałem. Zacisnąłem mocniej palce na kierownicy, po czym odezwałem się do dziewczyny, która wpatrywała się we mnie, z pewnością chcąc uzyskać jakiś wyjaśnień.

- Okej, pojedziesz ze mną. - mruknąłem wściekły.

 ***

Tutaj się wszyyyystko dopiero zacznie ;D.
13 powinna pojawić się w czwartek/piątek :). Jak zawsze możecie zostawiać swoje namiary w komentarzach, a będę informować Was o nowych rozdziałach xo.
+ 20 DNI DO KONCERTU OMOMOMO *_*
CZYTASZ = KOMENTUJESZ