11: Who the fuck you think you are?!

  Całe szczęście nie musiałam powtarzać się dwa razy, bo Justin ponownie odpalił silnik samochodu i opuścił parking tego nieszczęsnego baru.

  Musiałam wziąć kilkanaście głębokich wdechów, żeby się uspokoić. Nie byłam gotowa znowu wejść do tego budynku, nie po tym wszystkim co się wydarzyło...

  Wciąż patrzałam przez okno, moje ręce spoczywały na kolanach, bawiłam się nerwowo palcami. Czułam na sobie wzrok Justin'a, ale nie byłam wstanie na niego spojrzeć, pewnie uważał mnie za jakiegoś świra.

  Droga do następnego miejsca nie trwała długo, ale byłam w szoku, ponieważ wokoło siebie nie zobaczyłam żadnego baru. Były jedynie dwa bloki, przed którymi bawiło się kilkoro dzieci.

- Gdzie jesteśmy? - zapytałam zdezorientowana, idąc w ślad za Justin'em i wychodząc z samochodu.

- Nie chciałaś baru, więc będziesz musiała zdać się na mój talent kulinarny. Chodź. - wskazał ręką jeden z bloków. - Cześć Alice. - Justin uśmiechnął się do małej dziewczynki, która bawiła się z kolegami w chowanego.

- Cii! Nie mogą mnie znaleźć. - warknęła na niego i wróciła do zabawy.

  Zaśmiałam się pod nosem. Mała była naprawdę zabawna, kiedy posłała Bieber'owi jej wrogie spojrzenie. Swoją drogą byłam w szoku, że chłopak przede mną, może mówić do kogoś ludzkim głosem.

  Uśmiechając się do niebieskookiej dziewczynki, która położyła palec na swoich ustach, uciszając mnie także, poszłam za moim towarzyszem. Miejsce, w którym się znajdowaliśmy nie było przyjemne, przynajmniej z wyglądu. Obdarta klatka schodowa, wcale nie wzbudziła u mnie poczucia bezpieczeństwa. Weszliśmy na drugie piętro i zatrzymaliśmy się przed drzwiami z ciemnego drewna. Brązowooki wyjął z kieszeni klucze i otworzył je.

- Zapraszam. - Justin przepuścił mnie pierwszy w drzwiach, a ja ponownie doznałam szoku. Ten chłopak umie być gentlemanem.
- To twoje mieszkanie? - zapytałam w środku.
- Tak. - uśmiechnął się nieśmiało.

  Zdjęłam płaszcz i położyłam go na kanapie, po czym rozejrzałam się dookoła.

  Kuchnia była połączona z salonem, a nad nią znajdowało się piętro, gdzie stało jedno łóżko i biurko. W salonie, oprócz kanapy znalazł się jeszcze telewizor i okrągły stół, wokół którego stały dwa krzesła. Po prawej stronie dostrzegłam drzwi, domyśliłam się, że była tam łazienka. Mieszkanie było małe, ale przytulne.

- Chcesz coś do picia? I ostrzegam nie jestem dobrym kucharzem, więc zostają nam tylko gotowe dania do podgrzania. - zapytał z kuchni.
- Soku. - odpowiedziałam spokojnie.

  Nie wiem czemu, ale z nim u boku czułam się bezpiecznie. Wiedziałam, że nie zrobi mi krzywdy, gdyby było inaczej, to już by to zrobił, poza tym, uratował mnie. No właśnie. Uratował mnie, a ja zamiast podziękować, nadarłam się na niego.

- Justin? - zaczęłam niepewnie, a kiedy odwrócił się w moją stronę, kontynuowałam. - Wiem, że mieliśmy o tym nie mówić i zapomnieć, ale chciałam Ci podziękować. Nie wiem co by było gdyby nie ty, wtedy w sobotę... - zaczęłam nerwowo bawić się palcami. - I przepraszam za swoje zachowanie, byłam... - wzięłam głęboki oddech. - Trochę przerażona.
- W porządku. - odpowiedział szybko i bez niczego wrócił do rozpakowywania chińszczyzny z opakowania.

  Zaczęłam rozglądać się bardziej po mieszkaniu, moją uwagę przykuły puste ściany, zero zdjęć z rodziną, nic. Pustki.

- Mieszkasz sam? - zapytałam zanim miałam okazję ugryźć się w język.

- Tak. - odpowiedział ogólnikowo.

- Gdzie twoja rodzina?

- Zadajesz za dużo pytań, wiesz? - powiedział, a ja momentalnie przegryzłam dolną wargę w zdenerwowaniu.

- Przepraszam. - spuściłam wzrok.

- Wcale, że nie. - tym razem podniosłam brwi w zdziwieniu. - Nie przepraszasz, wciąż cię to ciekawi.

- Jestem, aż taka przewidywalna? - zaśmiałam się.

- Nie, ale to normalne. - uśmiechnął się, kładąc na stole dwa talerze jedzenia. - Siadaj. - ręką wskazał na krzesło naprzeciwko niego, więc za jego przykładem, usiadłam.

  Wzięłam do ręki widelec i zaczęłam jeść przygotowane przez niego danie. Jak na odgrzewane, dało się wytrzymać. 

- Mogę cię o coś zapytać? - zaczęłam przełykając kolejny kęs jedzenia.

- Śmiało. - nawet na mnie nie spojrzał, tylko wciąż kontynuował posiłek.

- Dlaczego nic o sobie nie mówisz? - przerwał jedzenie i podniósł głowę do góry.

- O to samo mógłbym zapytać ciebie. - mruknął i wrócił do posiłku.

- Mam swoje powody. - powiedziałam w obronie.

- Jednym z nich jest zabicie ojca, co? - zaśmiał się, a ja momentalnie skamieniałam. 

 Za kogo on się kurwa uważa?! 

***

No, więc TYRURYRU xd. 

Sama już w zasadzie nie wiem jakie robić te rozdziały. Są krótsze - jest więcej komentarzy i mam świadomość, że czytacie. Są dłuższe - jest mniej komentarzy, ale cieszycie się w nich przez długość... Ugh ;/.

Jak zawsze możecie zostawić swoje namiary, a będę informować was o nowych rozdziałach :). 12 powinna pojawić się we wtorek. 

+ 22 dni do koncertu! :).
CZYTASZ = KOMENTUJESZ
+2 http://www.twitlonger.com/show/l72k1b Przeczytajcie to. BARDZO, ALE TO BARDZO WAŻNE! :)