06: Fuck my life.

  Powstrzymałam łzy cisnące się do moich oczu i z uśmiechem na twarzy odwróciłam się w jego stronę.
- Kochaniutki, troszeczkę za bardzo się przejmujesz, nie sądzisz? - zaśmiałam się pod nosem, wiedziałam, że doprowadzi go to do wściekłej furii.
- Doskonale wiesz, że mam to głęboko w dupie. - odgryzł się.
- W takim razie co tutaj robisz? - podniosłam lewą brew do góry, a na mojej twarzy gościł szyderczy uśmiech.
- Ratuję cię przed kolejnymi ranami na twoich nadgarstkach. - uśmiech momentalnie zszedł z mojej twarzy. - Tak więc powtórzę swoje pytanie. Czy ktoś cię skrzywdził? - nie dawał za wygraną.
- Nie. - odpowiedziałam pewnie.
- Pierdolenie. - żachnął się. - Skoro jak twierdzisz, nikt cię nie skrzywdził, jak wytłumaczysz fakt, że po pierwsze ledwie nie umarłaś ze strachu, kiedy obudziłaś się w hotelowym pokoju, a po drugie wystarczyło jedno dotknięcie twojego ciała, a stałaś wryta, jakbyś doznała paraliżu, co? - może i był kretynem, ale z pewnością nie był głupi.
  Tutaj był ten moment, kiedy wymyślałam jakąś sensowną wymówkę, ale całe szczęście głos Janey, która niewątpliwie zbliżała się do mojego pokoju, uratował mnie z tarapatów.
- Schowaj się, szybko! - cicho krzyknęłam na Justin'a.
- Gdzie do cholery mam się niby schować, co? - przewróciłam oczami, mężczyźni są debilami, to potwierdzone.
- Może tam gdzie schowałeś się przede mną, mądralo? - zbliżyłam rękę do mojego czoła. - No ruszaj się! - ponagliłam go.

  Dosłownie w tym samym czasie Justin schował się za zieloną firanką, a do pokoju weszła Jane. Wzięłam głęboki oddech i uspokoiłam się wystarczająco, aby uśmiechnąć się szczerze do mojej ciotki.

- Z kim rozmawiałaś? - zapytała zdziwiona.

- Dzwoniłam do Kate, wiesz, chciała, żebym to zrobiła. - wytłumaczyłam się, co było ewidentnym kłamstwem, którego całe szczęście Janey nie wyczuła.

  Źle się czułam oszukując ją, ale wiedziałam, że gdyby wiedziała, że za moimi plecami stoi chłopak, wpadłaby w niepohamowaną furię, a nie chciałam, żeby coś takiego miało miejsce.

  Całe szczęście, lub też nie (w końcu teraz musiałam rozprawić się z Justin'em), szybko udało mi się spławić blondynkę, która z uśmiechem na ustach opuściła mój pokój, przez co wypuściłam powietrze z moich płuc, wcale nie świadoma, że przez cały ten czas je wstrzymywałam.

- Możesz już wyjść. - szepnęłam na tyle cicho, że tylko osoba stojąca obok mnie mogła to usłyszeć.

  Kiedy odpowiedziała mi głucha cisza odwróciłam głowę w kierunku mojego okna. Podeszłam bliżej i odsłoniłam materiał, za którym, ku mojemu zdziwieniu, nie było nikogo. Podnosiosłam brwi w zdziwieniu, przez głowę przemknęło mi tylko jedno pytanie.  
  Gdzie się podziałeś Bieber?

*

  Co może robić zwyczajny nastolatek w sobotę wieczorem? Zapewne bawić się w towarzystwie swoich przyjaciół, na jakieś imprezie, gdzie wszyscy uchleją się w trzy dupy. Chciałabym być tym zwyczajnym nastolatkiem. Ja zamiast tego, leżałam w swoim łóżku, ponieważ wszyscy uważali mnie za pierdolonego skoczka, którym wcale nie byłam.

  Owszem, mogłabym wyjść gdzieś do ludzi, ale nie chciałam być główną atrakcją programu, wolałam to pozostawić jakiemuś napakowanemu kolesiowi, który pozbędzie się dziewictwa jednej ze swoich koleżanek.

  Nie dość, że moje życie było i tak wystarczająco skomplikowane, to na dodatek pojawił się w nim jeszcze jeden problem, mianowicie Justin Bieber, o którym akurat dzisiaj nie chciałam myśleć.

  Postanowiłam wziąć się w garść i zejść z łóżka. Kiedy już mi się to udało zdjęłam swoją piżamę (tak, chodziłam w niej cały dzień) i zamieniłam ją na dresy i bluzę, po czym wzięłam swoją mp3 i zeszłam na dół. 

- Wybierasz się gdzieś? - na twarzy Jane malowało się niemałe zaskoczenie.

- Idę pobiegać, muszę wyjść z czterech ścian, bo dostanę na głowę. - wytłumaczyłam jej. 

- Nie możesz zrobić tego jutro, kiedy będzie jaśniej? Jest 22, naprawdę nie uważam tego za dobry pomysł. - przewracając oczami odwróciłam się do niej. 

- Janey, za dużo się martwisz, radziłabym przestać oglądać te durne seriale. - uśmiechnęłam się do niej sztucznie. - Wrócę niedługo. - i z tym akcentem wyszłam z domu. 

  W uszy włożyłam słuchawki i włączyłam pierwszą lepszą piosenkę, szczerze mówiąc mało obchodziło mnie co to będzie, byleby coś zajmowało moje myśli. Nie oglądając się za siebie, ruszyłam truchtem w bliżej nieznanym mi kierunku.

  Chciałam dać odpocząć mojej głowie, ale nie było o tym mowy. Pracowała dzisiaj na większych obrotach, a to wszystko z powodu wczorajszego dnia.

  Justin był pierwszą osobą, która zobaczyła moje rany i to wcale nie było pocieszające, ponieważ nikt nie powinien się o nich dowiedzieć. Udało mi się je ukrywać, przez tak długi czas, a tutaj nagle bach! Jeden chamski koleś i już wie o mnie coś, czego nie wie nikt inny. Jedyne o co prosiłam Boga, to żeby nie pozwolił się temu idiocie nigdy, ale to przenigdy wygadać, przed kimkolwiek. Ostatnie czego potrzebowałam to więcej kłopotów.

  Zatrzymałam się na chwilę, ponieważ nie mogłam złapać tchu, sama nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak szybko biegłam. Kiedy podniosłam głowę i chciałam iść dalej, moje słuchawki wypadły z uszu, a moim oczom ukazał się dom. Można by powiedzieć, że zwyczajny dom, ale dzisiaj taki nie był. W środku bowiem było mnóstwo osób i grała głośna muzyka, którą teraz doskonale słyszałam. Super, to właśnie to, czego potrzebuję. Przewróciłam oczami.

  Nie zastanawiając się ani chwili dłużej odwróciłam się o 180 stopni i już miałam biec dalej, kiedy niespodziewanie przed moimi oczami pojawił się chłopak. Był tak blisko mnie, że niemal stykaliśmy się ciałami. Mój oddech od razu przyśpieszył, a ja stałam wryta, dokładnie tak, jakbym dostała paraliżu. 

- Witaj Mia. - Justin obdarzył mnie jednym ze swoich szyderczych uśmiechów.  

  Pieprzyć moje życie.

***

Jeżeli myśleliście, że między nimi szybko się wszystko poukłada, to muszę was zmartwić, tak nie będzie. Tak sobie myślałam, dalibyście radę dobić do 30 komentarzy? Informuję wiele osób, więc jakby każdy zostawił po sobie jakiś znak, to by z pewnością dało radę :). Niemniej jednak i tak jestem bardziej niż zadowolona z tych wszystkich komentarzy, za które naprawę dziękuję! <3.

+ 31 dni *.*

CZYTASZ = KOMENTUJESZ