07: Don't run away.

  Nie zwracając na niego uwagi szybko go wyminęłam i chciałam pójść dalej, ale jego głos skutecznie mnie powstrzymał.

- Robisz to co potrafisz najlepiej, prawda? - momentalnie stanęłam w miejscu.

- Co takiego niby robię? - zapytałam odwracając się twarzą do niego.

- Uciekasz. - skomentował szybko.

- Niby przed czym? - założyłam ręce na klatce piersiowej.

- Chociażby przed tą imprezą, dlaczego nie wejdziesz do środka? - włożył ręce do kieszeni swoich czarnych spodni.

- Bo nie byłam na nią zaproszona, bo każdy uważa mnie za samobójczynię, co akurat doskonale powinieneś wiedzieć, dlatego. - warknęłam i odwróciłam się do niego ponownie plecami, po czym zaczęłam iść przed siebie.

  Moja rozmowa z nim zawsze kończyła się na jednym, a mianowicie na kłótni i moim podwyższonym ciśnieniu.

- Wstęp jest wolny. - jego głos znowu mnie zatrzymał. - Możesz tam wejść i się po prostu dobrze bawić, a nikt nie będzie miał do ciebie o to pretensji. - dodał wykorzystując moją ciszę. Miałam zamiar odwrócić się i grzecznie podziękować, ale jego słowa jak zwykle zmieniły moje plany. - No chyba, że się boisz i wolisz uciec.
- W zasadzie czemu nie. - odwróciłam się i podeszłam do niego. - Chętnie się zabawię. - uśmiechnęłam się zwycięsko i nie czekając na jego zadek ruszyłam w stronę wielkiego domu z basenem.

  Jeżeli wcześniej byłam zdenerwowana, to teraz całe zdenerwowanie zamieniło się w strach. Nagle przestałam być taka pewna siebie jak wcześniej i chciałam po prostu zawrócić i spędzić resztę weekendu w łóżku. I zapewne to bym zrobiła, gdyby nie chłopak idący kilka kroków za mną.

  Dasz radę Mia. Dasz radę. Powtarzałam sobie naciskając klamkę mieszkania. Ku mojemu zaskoczeniu drzwi same się przede mną otworzyły, a naprzeciwko mnie stał chłopak z butelką piwa w ręku. W środku było pełno osób bawiących się, którzy na mój widok nawet nie zaprzątnęli sobie głowy.

  Odwróciłam się do Bieber'a i spojrzałam na niego wzrokiem mówiącym widzisz, potrafię. Ten tylko uśmiechnął się do mnie i mogę przysiąc, że pierwszy raz od całej naszej znajomości obdarzył mnie szczerym uśmiechem.

  Weszłam do środka, gdzie impreza trwała już w najlepsze, każdy tańczył, pił, niektórzy obściskiwali się po kątach, ale każdy był szczęśliwy. Uśmiechnęłam się do siebie, nie mogąc uwierzyć, że ludzie nie wyrzucili mnie stąd na zbity pysk. To wszystko wydawało się nierealne.

- Piwa? - wysoki, umięśniony chłopak podszedł bliżej z czerwonym plastikowym kubkiem, jeżeli mnie pamięć nie myli, to kiedyś grał w drużynie, ale doznał jakiejś kontuzji.

- Nie dzięki, nie pije. - uśmiechnęłam się do niego niepewnie.

- Co tutaj robisz? - zapytał po chwili ciszy, jaka weszła pomiędzy nas.

  Odchrząknęłam gule w gardle po czym spojrzałam na niego jeszcze raz. - Bawię się. - odpowiedziałam.

  Zanim miałam okazję powiedzieć coś więcej, on objął mnie ramieniem i poprowadził na parkiet. Jak zawsze zrobiłam się jak z kamienia, ale tym razem postanowiłam z tym walczyć, nie mogę wiecznie bać się każdego.

  Wzięłam głęboki, oczyszczający oddech, po czym uśmiechnęłam się do mojego towarzysza i wspólnie bawiliśmy się w rytm muzyki. Naprawdę starałam się jak mogłam, ale po prostu nie potrafiłam znieść jego rąk na moich biodrach, więc strąciłam je przy najbliższej okazji, niby przypadkowo. Całe szczęście do końca piosenki nie musiałam się już więcej z tym użerać.

- Jak masz na imię? - zapytał siadając na kanapie, gestem wskazał abym zajęła miejsce obok niego, co za chwilę uczyniłam.
- Mia. - odpowiedziałam rozglądając się po wszystkich byleby tylko nie patrzeć na niego.
- Cóż, w takim razie miło cię poznać Mia, Jason. - podał mi dłoń, którą delikatnie uścisnęłam.

  Między nas wdarła się nieprzyjemna cisza, więc wytężyłam swój umysł, aby znaleźć jakiś przyziemny temat do rozmowy.

- Ładny dom. - mruknęłam zaraz rumieniąc się jak burak, naprawdę mam zamiar rozmawiać z nim o pomieszczeniu? Czy było coś, bardziej żałosnego od tego?
- W zasadzie jest mój. - zaśmiał się pod nosem. - Znaczy moich rodziców, ale jak widać nigdzie ich tutaj nie ma.
- Gdzie są? - zapytałam, ciekawska jak zawsze.
- Pojechali na wakacje, więc przez najbliższe 2 dni mam dom cały dla siebie. - zaśmiał się. - Choć, pokażę ci go. - wstał i podał mi swoją dłoń.

  Spojrzałam na nią niepewnie, prawie go nie znałam. Rozejrzałam się po pomieszczeniu jeszcze raz, chcąc uzyskać trochę czasu na myślenie, ale zamiast tego, napotkałam Justin'a opierającego się o ścianę. Bez wątpienia przyglądał się całej tej sytuacji. Na jego ustach malował cwany uśmieszek. Niech cię szlag trafi, Bieber.

  Wstałam i uśmiechnęłam się do Jason'a. - Prowadź. - powiedziałam patrząc w kierunku Justin'a.

***

38 KOMENTARZY, CZY JA ŚNIĘ? ;O. 

Jesteście niesamowici, Boże, KOCHAM WAS! Nie wiem jak udało się Wam to zrobić, naprawdę nie mam pojęcia, ale dziękuję! Nawet nie wiecie jak to mnie nakręca :D. 

Jako moje podziękowania, macie tutaj 7, ale nie sądzę, żeby to wystarczyło, żeby wyrazić, jak bardzo jestem Wam wdzięczna.

+ 30 dni do koncertu! 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ.