54: I was the one who...

  Siedziałam na kanapie bacznie obserwując tykające wskazówki zegara. Moje serce biło zaskakująco szybko, a ja sama nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Cały czas bawiłam się nerwowo palcami i tupałam nogami, aby chociaż odrobinę się uspokoić, ale nic takiego nie miało zamiaru się stać – martwiłam się o niego, coś czego dawno nie robiłam.

  Byłabym trochę bardziej spokojna wiedząc, że z nim wszystko okej, ale zamiast tego Justin wyłączył telefon, bez dbania o cokolwiek. W pewnym sensie rozumiałam go, bowiem uwielbiałam czasami po prostu odetchnąć od całego syfu, w którym się znajdowałam, jednak nigdy nie byłam na tyle zdeterminowana, żeby faktycznie gdzieś wyjechać czy wyłączyć telefon (który i tak nie dzwonił zbyt często) – oprócz Justin'a nikt o mnie nie dbał i zdążyłam się do tego przyzwyczaić.

  Chłopacy podobnie jak ja martwili się o niego i niecierpliwili z każdą sekundą coraz bardziej. Nienawidziłam ciszy panującej między nami, ale równocześnie żadne stosowne słowa nie przychodziły mi do głowy.

  Miałam ochotę się rozpłakać – co jeśli szukający go chłopak, znalazł go i Justin teraz cierpi? Co jeżeli zrobił mu krzywdę? Co jeżeli jest tak samo niebezpieczny jak reszta wrogów Bieber'a? Co jeżeli mam go nigdy więcej nie zobaczyć?

  Może to zabrzmi dziwnie, ale nie byłam gotowa aby rozstawać się z nim. Owszem, mówiłam, że nasze życia nie powinny się łączyć, ale jednocześnie cieszyłam się faktem, że czasami na siebie wpadliśmy czy cokolwiek. Cieszyłam się faktem, że wiedziałam co u niego, że wiedziałam, iż jest bezpieczny. Nic innego się tak nie liczyło jak jego bezpieczeństwo.

  Wiedziałam w jakim jest położeniu i doskonale zdawałam sobie sprawę, że jeden błędny ruch, a jego serce może przestać bić. Co by było wtedy? Co bym zrobiła bez niego?

  Natłok myśli doprowadzał mnie do szaleństwa, ale nie mogłam przestać, panikowałam i to cholernie panikowałam.

- Nie możecie do niego zadzwonić jeszcze raz? Może włączył komórkę? - zapytałam spokojnie wszystkich zgromadzonych, czułam się jakbyśmy czekali aż coś złego się wydarzy, cała ta atmosfera była popieprzona. 
- Mia próbowaliśmy już milion razy i wciąż nic. - Vinny odpowiedział mi swoim niezwykle opanowanym głosem, co doprowadziło mnie do furii. Jeden z jego kolegów, ktoś kto jest dla niego niezwykle bliski, jest nie wiadomo gdzie, nie wiadomo z kim, a on mówi to wszystko tak spokojnie? Coś tutaj nie grało. 
- Zróbcie coś do cholery! - krzyknęłam wstając z wygodnej kanapy. 
- Uspokój się, proszę cię. - ten sam głos przemówił, a ja nie wytrzymałam. 
- Co jest z tobą nie tak Vinny?! Czemu się o niego nie przejmujesz?! Jesteś tak cholernie spokojny, jakbyś miał pewność, że wszystko z nim okej, podczas kiedy nie mamy żadnej pewności, że nie leży gdzieś w rowie pobity, czy bóg wie co jeszcze! Ostatnim razem to JA go znalazłam, to JA widziałam w jakim stanie był! To JA nie umiałam sobie z tym poradzić, a ty mi mówisz, że powinnam się uspokoić?! Czy ty siebie w ogóle słyszysz?! - podniosłam głos. 
- Rozumiem, że się boisz, jak my wszyscy.. - próbę podjął Stefano. 
- Niczego kurwa nie rozumiesz! - wrzasnęłam. - Mam tylko jego, nie może mnie zostawić, rozumiesz, on nie może mnie zostawić. - mój głos zaczął się łamać, abym po chwili wybuchnęła płaczem.

  Osunęłam się na podłogę zanosząc się łzami, cały czas powtarzając, że nie mogę stracić Justin'a, widok, kiedy znalazłam go kilka miesięcy temu na środku ulicy wciąż siedział w mojej głowie, a ja nie mogłam się go pozbyć. Widziałam pobitego chłopaka, który był całym moim życiem, jego przerażający chłód, zamknięte oczy, krew sącząca się z jego twarzy. To wszystko wróciło i nie dawało mi spokoju.

  Czułam jak ktoś zaczyna potrząsać moim ciałem, ale nie mogłam się uspokoić, to jakbym była w jakimś transie z którego nie da się wyrwać.

- Mia! 
- Mia! 
- Mia!

  Zanim miałam okazję odpowiedzieć, czy chociażby się poruszyć, moje ciało bezwładnie opadło na podłogę, a ja straciłam przytomność.

~Justin

- Kurwa. - z jego ust wyszło ciche przekleństwo sprawiając, że stanąłem w bezruchu. 
- W zasadzie nazywam się Justin. - zażartowałem, ale to wcale nie wywołało u niego śmiechu, czy chociażby uśmiechu.  
- Jak śmiesz! - wrzasnął wstając z fotela i momentalnie przygwożdżając mnie do ściany. - Jak kurwa śmiesz pojawiać się tutaj po dwóch pierdolonych latach, jak gdyby nigdy nic. - zaczął dociskając mnie mocniej do ściany. - Myślisz, że wszystko jest okej? Niespodzianka dla Bieber'a! Nic nie jest okej! - krzyknął. 
- Daj mi się wytłumaczyć. - spróbowałem, kiedy na moment przestał mówić, nie takiej reakcji się spodziewałem. 
- Chcesz się tłumaczyć, huh?! - spojrzał prosto w moje oczy. - Chcesz wytłumaczyć mi jak zostawiłeś mnie dwa lata temu, kiedy najbardziej potrzebowałem twojego wsparcia? 
- Nie rozumiesz... - zacząłem, ale szybko mi przerwał. 
- Oh doskonale rozumiem! - warknął. - Zostawiłeś mnie na największą lekcje życia o jakiej nawet nie śniłeś. Podczas kiedy ty spałeś na pieniądzach, mi wszystko się waliło. Jeżeli przyszedłeś prosić o wybaczenie, to lepiej od razu stąd spierdalaj. - puścił moje ciało. - Wyjdź stąd i nigdy więcej nie wracaj, rozumiesz?! 
- Dean, stary, daj mi się wytłumaczyć. - postanowiłem spróbować jeszcze raz, wciąż zależało mi na jego przyjaźni, jeżeli tak to można jeszcze nazwać. 
- Nie mów tak na mnie, nigdy więcej nie zwracaj się do mnie jakbym był twoim kumplem, bo nim nie jestem. - jego zimny wzrok przeszywał całe moje ciało. 
- Daj mi szansę. - poprosiłem zniżonym głosem. 
- Mam ci pokazać drogę do wyjścia, czy sam trafisz? - warknął po raz ostatni.

  Patrzałem się przez dłuższą chwilę w jego oczy, miałem nadzieję, że zobaczę w nich choć odrobinę tęsknoty, ale zamiast tego widziałem złość, furię, gniew, rozgoryczenie. On naprawdę nie chciał mnie w swoim życiu, a ja powinienem to uszanować.

- Gdybyś miał jakiś problem, zadzwoń. - na szafce zostawiłem mu kartkę z moim numerem telefonu, chociaż doskonale wiedziałem, że najprawdopodobniej zaraz wyląduje w koszu na śmieci. 
- Wyjazd Bieber. - rzucił w moim kierunku, a ja posłusznie odnalazłem drogę do wyjścia bez wcześniejszego pożegnania z Kate.

  Plułem sobie w brodę.

  Po jaką cholerę tutaj przyjeżdżałeś Bieber?!

  Wychodząc z jego mieszkania nie zawahałem się uderzyć pięścią w ścianę naprzeciwko mnie, furia zaczęła opanowywać moje ciało, przez co nawet nie zwróciłem zbytniej uwagi na ból, który poczułem wraz z uderzeniem.

  Nie wiem czy mogłem powiedzieć, że żałowałem swojej decyzji te dwa jebane lata temu. Moje życie nie jest takie straszne, mam nowych przyjaciół, mam pieniądze, mogę mieć co chcę. Ale co z tego skoro najważniejsza osoba mnie zostawiła, a starzy znajomi nie chcą mnie znać?

  Potrzebowałem wyładować na czymś swoje negatywne emocje, potrzebowałem czasu aby przemyśleć kilka spraw. Doskonale wiedziałem, że alkohol mi w tym pomoże.

  Wsiadłem do samochodu i ruszyłem w drogę do najbliższego baru w okolicy, którym był Grill, gdzie mieli niesamowitą whisky. 

***

Nie wiem co się ostatnio ze mną dzieje, wszystko co napiszę a) zaraz usuwam b) wprowadzam miliony poprawek c) nie podoba mi się.

Mam nadzieję, że nie będziecie na mnie bardzo źli, przepraszam za to coś i obiecuję poprawę w przyszłym tygodniu. 

Czy niedziele pasują Wam na nowe rozdziały? :). Jeżeli oczywiście sytuacja mi na to pozwoli i będę miała trochę więcej czasu to napiszę więcej i dodam wtedy dwa rozdziały w tygodniu, jak było wcześniej, ale póki co musicie mi wybaczyć..

Dziękuję za komentarze, wooow! jestem w ogromnym, pozytywnym oczywiście, szoku, jesteście niesamowici! ♥

+ Muszę komuś ponarzekać, wyszło na Was, więc wybaczcie lol, ale nienawidzę szkoły jprld, zaczął się taki zapierdziel, że to aż głowa mała, na dodatek mam już do połowy listopada zapowiedziane sprawdziany SERIOUSLY? Nie mam czasu na nic i to mnie wkurza, wracam jest 16, zjesz coś, obejrzysz, lekcje BUM nagle 19, idziesz się kąpać, oglądasz seriale na których ledwo patrzysz na oczy i w końcu wysiadasz - idziesz spać. I tak dzień w dzień. DAMN JESUS. 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ