53: I'm looking for Bieber.

  Niepewnie zapukałem do drzwi Dean'a, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że jego reakcja na mój widok najprawdopodobniej nie będzie zbyt radosna.

- Masz naprawdę duży potencjał dzieciaku. - Stefano zachwycał się faktem, że właśnie buchnąłem jeden z nowszych modeli BMV. Nie żebym narzekał, podobało mi się to, że udało mi się zaimponować starszemu nieznajomemu. 

- Ta, niejeden mi to mówił. - zaśmiałem się. 

- Masz tylko 16 lat, ale zawrzyjmy układ, dobra? - zapytał. 

- Jaki układ? 

- Będę dawał ci zlecenia, mniejsze, czasami większe, będę ci za nie płacił i oboje wyjdziemy na tym jak najlepiej. - uśmiechnąłem się sam do siebie, czy to znaczy, że w końcu będę mógł pójść do sklepu i kupić to na co mam ochotę? 

- Jakieś warunki? - odparłem próbując grać rozeznanego, chociaż prawdę mówiąc, nie miałem najmniejszego pojęcia, jak powinienem z nim rozmawiać, nigdy wcześniej dla nikogo nie pracowałem. 

- Jeden, ale bardzo istotny. - oznajmił. 

- Słucham. 

- Musisz zakończyć znajomość z osobami z którymi masz do czynienia teraz. Nikt nie chce, żebyś wylądował za kratkami. Wynajmę ci małe mieszkanie, a jedynym twoim problemem, będzie to, żeby nikt cię tam nie znalazł, a kontakty utrzymywał z przypadkowymi osobami. - wyraził się dość jasno, ale musiałem się upewnić. 

- To znaczy, że już nigdy więcej nie będę mógł przyjść do moich przyjaciół stąd? - zapytałem przestraszony. 

- Owszem. No chyba, że ci na to pozwolę, w co osobiście wątpię, nie rób sobie zbyt wielkich nadziei. - poklepał mnie po ramieniu. - Aha, no i najważniejsza rzecz, jeżeli wszystko wyjdzie tak jak planuję, wejdziesz do mojej grupy, gdzie będziesz żył jak król, każda panienka będzie twoja, każda rzecz którą sobie wymarzysz, będziesz mógł ją mieć. Jedynym warunkiem jest bycie samemu przez czas próby. - otworzyłem szeroko oczy w zdziwieniu. Jak mam sobie niby poradzić bez Dean'a? Jest dla mnie jak brat, którego nigdy nie miałem. - To jak młody, wchodzisz w to, czy żyjesz w tym syfie? - zapytał.  Wziąłem głęboki oddech powietrza.

- Wchodzę. - powiedziałem podając mu rękę. 

- Czego chcesz Kate?! - jego podniesiony głos zza drzwi wyrwał mnie z zamyślenia.

  Postanowiłem nacisnąć na klamkę i wejść do środka, mimo że strach paraliżował mnie całego. Kiedyś byliśmy jak bracia, teraz? Teraz nie miałem pojęcia, czy nie będzie chciał mnie zabić.

  Zmusiłem się do przekroczenia progu jego pokoju, gdzie przed komputerem siedział wysoki brunet o brązowych oczach, wyglądał o wiele lepiej niżeli dwa lata temu.

  Kiedy go zostawiałem ważył 90kg i był jednym z najgrubszych dzieciaków na osiedlu mimo że wcale nie jadł dużo, to zawsze miał pod górkę jeżeli chodziło o jego ciało. Nie raz stawałem w jego obronie, kiedy nieznośne gnojki śmiały się z jego postury. Teraz wyglądał jak bóg seksu i mógłbym śmiało powiedzieć, że wyglądał lepiej niżeli kiedykolwiek. Był umięśniony, jego włosy były przystrzyżone, a ubrania które miał na sobie, musiały kosztować fortunę.

  Dobrze sobie radził beze mnie.

  Wziąłem głęboki wdech powietrza i zdałem się na odwagę, aby powiedzieć jakieś słowo.

- To nie Kate. - powiedziałem dość spokojnym tonem. 
  Widziałem jak momentalnie zatrzymuje grę na dźwięk mojego głosu i odwraca się powoli, tak że teraz byliśmy twarzą w twarz. Czekałem na jego reakcję przełykając głośno ślinę.

~Mia

  Rozejrzałam się po lokalu, który znałam doskonale, czułam jakby z momentem przekroczenia progu tego miejsca, wszystkie pary oczu były skierowane na mnie, a każdy nagle zamknął swoje usta.

  Spojrzałam się na swojego towarzysza, który przeklinał pod nosem dzisiejszą pogodę, przez to nie zauważając co dzieje się wokół nas. Postanowiłam iść za jego przykładem i nie zwracać uwagi na otaczających nas ludzi, mimo że on robił to nieświadomie.

  Podeszłam do baru prosząc o suche ręczniki, które za moment dostałam i podając jeden niebieskookiemu, owinęłam się nim szczelnie, a następnie zajęłam jeden z wolnych stolików. Było mi strasznie zimno i nie skłamię, mówiąc że umierałam z pragnienia.

  Podniosłam rękę do góry, a kiedy wysoka blondynka podeszła do naszego miejsca poprosiłam ją o szklankę soku pomarańczowego, chłopak, którego imienia jeszcze nie znałam, zdecydował się na coca colę i frytki.

  W milczeniu czekaliśmy na swoje zamówienia, milczeniu, które zamierzałam przerwać.

- Nigdy wcześniej cię tutaj nie widziałam. - zaczęłam rozmowę. 
- Nie jestem stąd, w zasadzie przyjechałem tutaj aby kogoś znaleźć. - wyjaśnił mi pocierając swoje włosy ręcznikiem, w celu ich wysuszenia. 
- Mogę wiedzieć kogo? - zapytałam ciekawska. - Może będę mogła ci pomóc. - dodałam szybko widząc jego zmieszanie na twarzy. 
- W zasadzie masz rację. - powiedział. - Szukam Justin'a Bieber'a, znasz go może? - zapytał spokojnie. 

  Na sam wypowiadany dźwięk jego nazwiska przełknęłam głośno ślinę, czy to jeden z wrogów Justin'a? Czy znowu będę musiała przechodzić przez co przechodziłam już wcześniej? Czy powinnam brać nogi za pas i uciekać gdzie pieprz rośnie? W jednej chwili odpowiedziałam na wszystkie swoje pytania, wiedziałam, że powinnam spierdalać.

- Mogę wiedzieć po co? - zapytałam, mając wielką nadzieję, że to nie osoba, która pragnie zemsty. 

- Pozwól, że zostawię to dla siebie, to raczej delikatna sprawa. - odpowiedział z anielskim spokojem sprawiając, że serce podskoczyło mi do gardła, wiedziałam, że muszę powiedzieć o tym jak najszybciej Justin'owi. Fakt, że nie mogłam z nim być, nie znaczył, że się o niego nie martwiłam. 

- Oh, w porządku, rozumiem. - przytaknęłam z wymuszonym uśmiechem. 

- Wasze zamówienia. - blondynka, która wcześniej przyjmowała nasze zamówienie, teraz nam je podała. 

- Dziękujemy. - odpowiedział za nas obojga, bowiem strach sparaliżował moje ciało. Musiałam jak najszybciej stąd uciekać. 

- Więc? - zapytał, kiedy dziewczyna odeszła od naszego stolika. 

- Jakie więc? - spojrzałam na niego zaskoczona. 

- Znasz go? - wpatrywał się we mnie, jedząc frytki.

  Mimo że nie wydawał się takim typem faceta, postanowiłam być ostrożniejsza. Dużo osób nie pokazuje po sobie, że tak naprawdę z łatwością gwałcą dziewczyny i zabijają innych ludzi.

- Nie, pierwszy raz słyszę to nazwisko. - skłamałam. 
- Straszna szkoda. - powiedział z pełną buzią jedzenia. - Będę musiał się z nim skontaktować jakoś inaczej. - dodał.

  Przytaknęłam na jego słowa, ale w głowie toczyłam wewnętrzny monolog.

  W co ty się znowu wpierdoliłaś Mia. Uciekaj stąd póki masz szansę. Musisz ostrzec Justin'a. Nie możesz pozwolić, żeby z twojej winy stała mu się jakakolwiek krzywda. Nie pij tego soku, tylko zwiewaj.

- Pójdę do łazienki. - powiedziałam do nieznajomego i nie czekając na jego odpowiedź po prostu opuściłam stolik i ruszyłam tam gdzie powiedziałam.

  Otwierając małe okienko w toalecie zaczęłam się z niego wydostawać, miałam o tyle szczęście, że nikogo w niej nie było, więc nikt nie uznałby mnie za jeszcze większą kretynkę.

  Wydostając się z baru, czym prędzej zaczęłam biec w stronę domu Justin'a, nie miałam pewności, że psychol, który zajada się teraz frytkami i colą, nie zacznie zaraz mnie szukać.

  Drogę do znajomego budynku pokonałam w jakieś 20 minut, mimo że było mi zimno i ledwo co oddychałam to nie przestawałam biec, zaczynało robić się ciemno przez tą całą pogodę, więc mój strach tylko się nasilał. Kiedy w końcu stanęłam przed wielkimi brązowymi drzwiami z drewna zaczęłam w nie pukać resztkami sił. Cale szczęście nie musiałam długo czekać, aż ktoś je otworzy.

- Mia?! - Stefano na mój widok od razu chwycił mnie za pas i pomógł wejść do środka. - Mia co się stało? - zaczął się niepokoić, a reszta chłopaków, która słyszała jego zmartwiony głos momentalnie znalazła się w holu. 
- Justin. - zaczęłam, ale przez fakt, że ledwo oddychałam, nie mogłam im niczego wytłumaczyć. 
- Przynieście jej wody, natychmiast! - warknął do chłopaków, a ja widziałam jak Jake szybko znika za drzwiami kuchni. 
- Masz, pij. - powiedział wręczając mi szklankę, byłam zaskoczona, że udało mu się tak szybko przynieść mi wodę, ale w tym momencie bardziej przejmowałam się Justin'em.

  Szybko opróżniłam zawartość szklanego naczynia i oddałam je jednemu z chłopaków.

- Mia co z Justin'em? - Stefan zapytał z anielskim spokojem, mimo iż widziałam przerażenie w jego oczach. 
- Spotkałam po drodze jakiegoś faceta. - zaczęłam im szybko tłumaczyć. - Nie wiem kim jest ani jak się nazywa, ale szuka Justin'a, pytał mnie o niego, mówił, że jest tutaj, żeby go znaleźć, więc zostawiłam go i przybiegłam tutaj, żeby was ostrzec. Teraz mi powiedz gdzie jest Justin.  
- Nie mam bladego pojęcia. - powiedział otwierając szeroko oczy powodując przy tym, że mój żołądek przewrócił się do góry nogami. 

***

Ten rozdział jest do dupy.

Ale ponieważ wiem, że bylibyście źli na mnie, jeżelibym go nie dodała dzisiaj to, jednak go dodałam. Przepraszam za błędy, a zdaję sobie sprawę, że mogą takowe wystąpić. 

Ciekawi Dean'a i nowego nieznajomego szukającego Justin'a? ;).

Mówiłam Wam kiedyś, że moje zapasy się kończą i to jest ten moment w którym się skończyły.... W związku z tym, nie obiecuję, że rozdziały będą dalej dodawane regularnie dwa razy w tygodniu, ale obiecuję, że na pewno jeden w tygodniu będzie. W niedziele najprawdopodobniej, bo to jedyny wolny dzień dla mnie. 

+ eh, naprawdę tak ciężko zostawić jeden komentarz z opinią? Widząc ich malejącą liczbę odechciewa mi się wszystkiego, a naprawdę nie wiecie jak ciężko czasami znaleźć moment na to, żeby coś napisać.. 

A z przyjemniejszych rzeczy..

JAK PODOBA WAM SIĘ HEARTBREAKER I ALL THAT MATTERS? GNDFUISGHKDGJSDHGDFUKGSD I'M FUCKING DEAD DEAD DEAD DEAD I SWEAR I'M DEAD NGFDUSGHLDFKUGJSDHFGSL 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ