52: Where the fuck have you been?

  Włóczyłam się samotnie ulicami Stratford. W gruncie rzeczy nie wiedziałam gdzie mam pójść.

  Z początku łudziłam się, że mogłabym pójść do Giny, ale dopiero później uświadomiłam sobie, że nie mam bladego pojęcia gdzie ona mieszka. Swoją drogą było to trochę dziwne, to zawsze ona przychodziła do mojego domu i wyciągała mnie najczęściej na imprezy, które kończyły się moim zgonem.

  Wpadłam nawet na pomysł, aby wrócić do domu i po prostu ignorować Janey, ale wiedziałam, że nie dałaby mi tego zrobić. Znając ją najprawdopodobniej pukałaby w drzwi tak długo, aż w końcu bym jej otworzyła. Może w innej sytuacji dałaby mi spokój, ale teraz – wiedząc, że to ona nawaliła, nie było o tym mowy. Wiedziałam, że kiedyś nadejdzie moment, kiedy będę musiała z nią o tym porozmawiać, ale wolałabym odciągnąć to jak najdalej się da.

  I mimo że, nawet trochę ją rozumiałam, nie miałam zamiaru się do tego przyznać. Owszem, może Georgina nie jest świętoszkiem, ale naprawdę potrafi sprawić, że zapominam o syfie, który stał się w moim życiu. Wcześniej, kiedy byłam sama, nawet nie było o tym mowy. Dobrze czułam się tylko przy jednej osobie.

  Którą skutecznie od siebie odpędziłam dzisiejszego dnia.

  Karciłam siebie bardziej niżeli ojca, o to, że odtrącam osobę, którą kocham, ale gdzieś tam wiedziałam, że robię dobrze. Justin albo by się mną po jakimś czasie znudził, albo znalazłby kogoś znacznie lepszego i mniej popapranego, w gruncie rzeczy – po jakimś czasie by mnie zostawił. A ja nie czułam się na siłach, żeby przechodzić przez to po raz kolejny.

  Wracając do miejsc, w które mogłabym się teraz udać, ich grono zmniejszyło się jeszcze bardziej, biorąc pod uwagę fakt, że na dworze zaczęło padać, a temperatura momentalnie zmalała, czego kompletnie nie rozumiałam, były przecież wakacje. Czas, w którym zazwyczaj było tak gorąco, że nie mogłam wytrzymać w cieniu, czy w domu, narastającego ciepła.

  Ostatecznie, jak zwykle zostałam ze sobą sama i na samą myśl o tym miałam ochotę się rozpłakać. Co było ze mną nie tak, że albo ludzie mnie zostawiali, albo to ja byłam na tyle głupia żeby ich odtrącić?

  Mimo iż zdawałam sobie sprawę, że to całe odrzucanie Justin'a jest trochę głupie, to nie byłam w stanie się do tego ani przyznać, ani to zmienić. Naprawdę uważałam, że Bieber zasługuje na kogoś lepszego.

  Wbrew pozorom jakie stwarzał wokoło siebie, był najbardziej opiekuńczą osobą jaką znałam, może i był impulsywny i chamski oraz niewychowany, ale troszczył się o osoby, na których mu zależało.

  Przestań o nim myśleć, on z pewnością zapomina już o tobie.

  Przyznałam rację głosowi w mojej głowie. Odtrąciłam go tak bardzo, że z pewnością przeklina mnie teraz w myślach, jak nie śmieje się ze mnie razem z chłopakami.

  Pozwoliłam sobie na chwilę słabości i korzystając z tego, że nie miałam na twarzy make upu, a deszcz z pewnością sprawi, że moich łez nie będzie widać, zatrzymałam się na środku chodnika i zaczęłam płakać. W tym momencie nie przejmowałam się czy ktoś mnie tutaj zobaczy. Czy to ważne? Nie. Chciałam odczuć jakąkolwiek ulgę, nawet tą najmniejszą.

  Ciuchy, które miałam na sobie, jego ciuchy, stały się tak mokre, że mogłabym spokojnie wykręcać z nich wodę ręką i nie skłamię, jeżeli powiem, że tylko to zmusiło mnie, żeby ruszyć swoje nogi i iść przed siebie.

  Spuściłam wzrok na moje mokre stopy uświadamiając sobie, że szpilki wciąż mam w rękach, ale po dłuższym zastanowieniu, stwierdziłam, że nie ma jakiegokolwiek sensu nakładać ich na stopy biorąc pod uwagę fakt, że byłam cała przemoczona.

  Idąc, jak wcześniej myślałam, pustym chodnikiem przypadkiem zderzyłam się z czymś o wiele ode mnie wyższym, przez co momentalnie odwróciłam wzrok do góry, gdzie spostrzegłam młodego chłopaka, który podobnie jak ja był cały mokry.

- Przepraszam. - szepnęłam zdając sobie sprawę, że stoimy i wpatrujemy się w siebie przez dłuższą chwilę, a to z pewnością ja byłam osobą, która tutaj zawiniła. 
- Nic się nie stało. - szybko odpowiedział. - Idziesz do Grilla? - zapytał. 
- Nie. - odpowiedziałam. - Znaczy się, nie wiem. - poprawiłam się zgodnie z prawdą. Wciąż nie wiedziałam gdzie idę. 
- Chcę się tam schronić przed tym cholernym deszczem, nie mam pojęcia czemu pada, dzień wydawał się być słonecznym. - wyjaśnił, kiedy spoglądałam na niego. 
- Tak, to prawda. Nie spodziewałam się, że będzie padać. - starałam się mile kontynuować rozmowę.

  Zanim któreś z nas miało okazję powiedzieć coś jeszcze, czyjś czarny samochód przejechał obok nas z tak zawrotną prędkością, wprost na dużą kałużę na drodze, że nie pozostawił suchej nitki na moim towarzyszu, a ja tylko i wyłącznie zostałam oszczędzona dlatego, że w odpowiednim momencie skoczyłam w tył.

- Co za kretyn! - usłyszałam głos nieznajomego, który przeklinał na kierowcę w odjeżdżającym już teraz aucie. Odwróciłam się, żeby zobaczyć, co to za samochód, ale przez nasilający się deszcz nie miałam takowej okazji. 
- Chodźmy się tam wysuszyć. - powiedziałam do niego i przepraszająco się do niego uśmiechnęłam. 
- Masz kompletną rację. - przytaknął i ramię w ramię zaczęliśmy iść, a raczej biec w kierunku małej restauracji, którą mój ojciec uwielbiał.

  Wiedziałam, że samo przebywanie w tym lokalu, sprawi mi duży problem.

~Justin

  Siedziałem wpatrując się w monitor laptopa i mimo iż od kilku dobrych minut nie zrobiłem na nim nic, co mogłoby nam pomóc, to nie zamierzałem gdziekolwiek wyjść. To:

  a) mogłoby sprawić, że chłopacy pomyśleliby, że jestem nie zdolny do pracy i znowu mogliby odciągnąć mnie od sprawy, czego nie chciałem,

  b) pomyśleliby, że pilnie potrzebuję z kimś porozmawiać, gdzie w tym momencie jedyne co chciałem to zostać sam,

  oraz c) mogłoby sprawić, że przez brak towarzystwa pozwoliłbym sobie na jakieś chwile słabości, a przecież to ja, Bieber, dupek bez uczuć, to kompletnie nie było w moim stylu.

  Obserwowałem sekundy, które mijały na zegarku, uświadamiając sobie, że wciąż siedzę bezczynnie.

- Kurwa mać. - z zamyślenia wyrwał mnie głos Pauly'ego 
- Co jest? - momentalnie odpowiedział mu Vinny, to oni byli tutaj jak bracia, a raczej geje, pomagali sobie zawsze, czego może i trochę im zazdrościłem. Co prawda Vinny często rozmawiał także ze mną, ale najczęściej robił to na siłę.  
- Przez ten pierdolony deszcz nie mam internetu. - warknął, co zaraz dało mi do myślenia.

  Pada deszcz, Mia wyszła ode mnie jakieś 5 minut temu, bez jakiegokolwiek parasola, nie było mowy, żeby zdążyła dojść na przystanek z którego miał jechać jej autobus.

  Po raz ostatni stwierdziłem, że pomogę jej tylko dlatego, że nie chciałem aby się przeziębiła. Zamierzałem odstawić ją do domu i następnie dać jej żyć swoim życiem.

  Bez słowa wziąłem kluczyki od jednego z naszych czarnych suv'ów* i szybko wyjechałem nim z garażu, po czym ruszyłem w drogę.

  Przez długi czas nie widziałem nikogo na chodnikach, aż w końcu zauważyłem czyjąś sylwetkę, która ubrana była w moje dresy. Już miałem zamiar zatrzymać się i wciągnąć ją siłą do środka, jednak sekundę później dostrzegłem, że Mia nie jest już sama.

  Była z jakimś chłopakiem, którego widziałem pierwszy raz na oczy i przez to moja złość wzmogła się do tego stopnia, że nie zwracając uwagi na fakt, że zjadę na nie swój pas, przycisnąłem pedał gazu do końca i wjechałem w ogromną kałużę powodując, że efektywnie oblała ona jej towarzysza.

  To było żałosne. Mruknąłem do siebie, doskonale wiedząc, że takie było i, że jeżeli nie wyładuje na czymś swoich negatywnych emocji to komuś stanie się krzywda.

 Zamiast wrócić do domu postanowiłem pojechać odwiedzić starych kumpli. Miałem plan w głowie i silnie utwierdzałem się w myśleniu, że pomoże mi on przez to przejść.

 Zajeżdżając do nieciekawej okolicy uśmiechnąłem się do siebie, doskonale znałem to miejsce z dzieciństwa i szokujący może być fakt, co małe gnojki mogą tutaj wyprawiać. To lepsza szkoła życia niżeli cokolwiek innego.

  Zaparkowałem przed doskonale znanym mi blokiem i nie wahając się nawet przez sekundę wyszedłem z auta i podążyłem w kierunku drzwi numer 8. Mimo iż dawno tutaj nie byłem, wiedziałem, że nic się nie zmieniło. Co w takim zadupiu mogłoby się zmienić?

  Zapukałem do drzwi i w spokoju czekałem, aż się otworzą, co po kilku minutach faktycznie się stało.

  W nich stała ciemnoskóra dziewczyna, w samym szlafroku, który odsłaniał jej długie nogi i duże piersi, sprawiając, że miałem ochotę ich dotknąć.

- Justin! - szeroki uśmiech wpełzł na jej twarz i nie czekają na jakiś ruch z mojej strony, rzuciła mi się na szyję. - Tak się za tobą stęskniłam! Myśleliśmy, że nie żyjesz, nie odzywałeś się do nas od jakiś dwóch lat. - powiedziała szybko nie dając dojść mi do słowa. - Jesteś cały? Nic ci nie jest? Gdzie się podziewałeś? 
- Ej ej. - zaśmiałem się. - Spokojnie Kate. Żyję jak widać. - uśmiechnąłem się do niej. - Jest może Dean?  
- Nie wiem czy będzie chciał z tobą rozmawiać. - odpowiedziała zgodnie z prawdą. 
- Chciałbym zaryzykować. - uśmiechnąłem się do niej porozumiewawczo, a ta wpuściła mnie do środka. 
- Pamiętasz jeszcze drogę do jego pokoju? - zapytała. 
- Jasne. Dzięki Katherina. - powiedziałem i całując ją w policzek udałem się do pokoju mojego dawnego kumpla, który miałem nadzieję, nie będzie chciał mnie zabić. 

***

Nowe postacie, nowe postacie, nowe postacie hihi :). Zagłębimy się teraz w przeszłość zdeczka, ale spokojnie - wszystko będzie wyrównane :). 

Przepraszam, za spóźnienie oczywiście. 

Kolejny w weekend. 
+ DZIĘKUJĘ ZA 130 TYSIĘCY WYŚWIETLEŃ OMFG *.* PO PROSTU DZIĘKUJĘ, BO NIE WIEM CO WIĘCEJ MOGŁABYM NAPISAĆ, TO JEST NIESAMOWITE.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ