46: Victim.

~ Justin.

  Weszliśmy wspólnie do zatłoczonego pomieszczenia, w którym dudniła głośna muzyka przyprowadzająca mnie o ból głowy. Imprezowanie nie było w tym momencie tym czego potrzebowałem.

  Potrzebowałem jej, żeby zacząć móc funkcjonować jak dawniej.

 Ale jej już nie ma i nigdy nie wróci.

- Hej stary, idziemy się napić, rozluźnij się! - usłyszałem krzyki Step'a do mojego ucha. Od kiedy był taki rozrywkowy? Zazwyczaj pilnował nas jak małe dzieci. Jak widać niektóre rzeczy się zmieniają. 
- Oczywiście. - mruknąłem wysilając się na fałszywy uśmiech i wspólnie z nimi podchodząc do baru. - Wasze zdrowie chłopaki. - podniosłem kieliszek, który czekał już na mnie na blacie, a następnie jednym ruchem ręki przelałem cały palący napój do mojego gardła, czując jego pieczenie. Oh tak, zapomniałem tego uczucia. 
- A teraz bawmy się! - usłyszałem głos Jake, który nie czekając na kogokolwiek, pobiegł na parkiet przysuwając swoje napalone ciało do przypadkowej dziewczyny.

  Ten chłopak nigdy się nie zmieni.

~Mia.

  Zeszłyśmy z Georgina'ą na dół, aby zobaczyć siedzącą na kanapie Jane, która szykowała kolację. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że nie wyglądało to na zwykłą kolację. Czyżby moja mała Janey w końcu kogoś poznała?

- Wychodzisz gdzieś? - zapytała mnie wycierając ręce w fartuch wiszący na jej biodrach. 
- Tak i z tego co widzę to chyba dobrze się składa. - zaśmiałam się. - Nie mówiłaś mi, że kogoś poznałaś.  
- Mia, nikogo nie poznałam. - zaczęła, ale skutecznie jej przerwałam. 
- Oh proszę. - zachichotałam. - Nie jestem na ciebie zła, wręcz przeciwnie Jane! To świetnie, że poznałaś jakiegoś mężczyznę, chciałabym go tylko poznać, myślę, że to będzie realne? - spojrzałam na rozbawioną Gina'ę w korytarzu, a następnie na moją, tym razem, zakłopotaną ciotkę. 
- Daj mi dokończyć. - powtórzyła się. 
- Jest przystojny? - zapytałam ponownie jej przerywając. 
- Nikogo nie poznałam, za pół godziny będzie u nas opieka społeczna i cokolwiek sobie na dzisiaj zaplanowałaś, musisz to niestety odwołać. - poinformowała mnie, po czym zacisnęłam mocno pięści.

  Bóg robi sobie ze mnie żarty.

- Co to znaczy? - zapytałam zdezorientowana. 

- To co właśnie powiedziałam Mia. Nie chcę żebyś trafiła do domu dziecka, więc chociaż raz, proszę cię, zrób to co trzeba. - odpowiedziała zawiedzionym głosem.

  Nienawidziłam tego. Nienawidziłam uczucia, kiedy ktoś się na mnie zawiódł. Czułam się wtedy jak gówno. Jeszcze większe gówno niż normalnie.

- Dobrze. - szepnęłam zdając sobie sprawę, że opieka społeczna to nie pieprzona zabawa i wcale nie chciałam iść do domu dziecka. - Georgina spotkamy się później? - zapytałam z przepraszającym wyrazem twarzy, który w połowie był szczery, ale w drugiej niekoniecznie. 
- Jasne, widzimy się później. - zwróciła się do mnie. - Dobranoc Jane! - krzyknęła zanim otworzyła drzwi i wyszła na świeże powietrze.

  Ja natomiast zrzuciłam ze swoich nóg jedyne czarne szpilki, które miałam w swojej garderobie. To nie tak, że nie lubiłam w nich chodzić, bo wręcz uwielbiałam, po prostu wybierając pomiędzy wygodnymi adidasami, zawsze przegrywały bitwę.

- Więc, pomożesz mi? - zapytała stojąc na środku pokoju. 
- Jasne. - odpowiedziałam jej miło.

  Szczerze mówiąc ostatnimi czasami zachowywałam się w stosunku do niej jak wredna szmata, co było kompletnie niepotrzebne. Jane była moja jedyną krewną i nie chciałam się z nią kłócić, nadszedł czas aby w końcu wziąć się w garść i przyznać się do swoich błędów.

- Jane. - zaczęłam spokojnie widząc jak moja ciotka obraca głowę w moim kierunku. 
- Tak? - zapytała niepewnie najwyraźniej zaskoczona moim tonem, wcześniej byłam dla niej naprawdę bardzo niedobra.  
- Przepraszam za to co powiedziałam wcześniej. Wcale nie myślę, że... - zatrzymałam się na moment, aby pobawić się moimi palcami. - Że przyczyniłaś się do śmierci mamy. - dokończyłam z głową spuszczoną w dół. - Byłam po prostu zła, a ty znalazłaś się w nieodpowiednim miejscu, o niewłaściwej porze. Wiem, że zachowywałam się w stosunku do ciebie jak suka, przez co przepraszam. Nie zasługiwałaś na to. 
- W porządku. - wciąż nie przestając się na mnie patrzeć, obdarowała mnie swoim promiennym uśmiechem.

  Następnie w ciszy dokańczałyśmy to co zaczęłyśmy wcześniej, sprawiając, że stół był przepięknie przyszykowany na przyjazd nieproszonych gości.

  Kiedy wiedziałyśmy, że wszystko jest jak należy, wymęczone usiadłyśmy na krzesła.

- Więc.. - zaczęła Janey sprawiając, że spojrzałam na nią. - Lepiej się czujesz? - zapytała z troską w głosie. 
- Tak. - skłamałam posyłając jej fałszywy uśmiech. - Myślę, że zaczynam dochodzić do siebie. - mentalnie przewróciłam oczami, to było kolejne kłamstwo. Wciąż czułam się jak gówno i czułam, że to uczucie nie minie szybko, szczególnie, że On nie dawał mi spokoju, siedząc w mojej głowie każdej pieprzonej sekundy mojego życia. 
- Cieszę się. - odpowiedziała. - Naprawdę się o ciebie martwiłam. - zaczęła. - Zachowywałaś się jakbyś była wypuszczona z zakładu psychiatrycznego. - zaśmiała się przepraszająco. 
- Tsa. - mruknęłam. - Pewnie tak. - zgodziłam się z jej słowami. - Umieram z głodu. - powiedziałam patrząc na lazanię przede mną. 
- Poczęstuj się. - powiedziała ot tak. 
- A opieka? - zapytałam niespokojnie. 
- Niech zobaczą, że dobrze się razem dogadujemy. - ponownie uśmiechnęła się do mnie, a ja wzięłam swój talerz napełniając go jedzeniem.

  Obie jadłyśmy potrawę w krępującej ciszy, którą postarałam się przerwać pytając o pracę. Dowiedziałam się niepotrzebnych mi do niczego bzdur, ale w spokoju ich wysłuchałam. Naprawdę chciałam się z nią pogodzić.

- Mia? - spojrzała na mnie, kiedy jadłam. 
- Tak? - podniosłam głowę znad talerza. 
- Muszę ci o czymś powiedzieć. - zaczęła.

~Justin

  Wciąż siedziałem przy barze, gdzie oprócz wcześniejszego kieliszka wypiłem dwa inne ze względu na to, że tej nocy to ja będę kierowcą.

  Spoglądałem na chłopaków, którzy skutecznie wyrywali młode, napalone dziewczyny, z którymi wchodzili i wychodzili z łazienki. Zaśmiałem się sam do siebie. Kiedyś też to miałem w zwyczaju.

  Ale wszystko się zmieniło. I póki co samotne siedzenie przy barze całkowicie mi odpowiadało.

  Powoli zaczynało mi się to nudzić, ale wiedziałem, że chłopaki muszą się wyszaleć, pracowali naprawdę ciężko przez ostatnie godziny i zasługiwali na odpoczynek i chwilę rozluźnienia.

- Hej. - usłyszałem kobiecy głos po mojej lewej stronie. 
- Cześć. - odpowiedziałem upewniając się, że powitanie było skierowane właśnie do mnie.  
- Jestem Katherine. - podała mi swoją dłoń, którą uścisnąłem. 
- Justin. - odpowiedziałem ze spokojem. 
- Więc jesteś sam? - zapytała. 
- Nie. - odwróciłem głowę w kierunku parkietu. - Tam są moi kumple. - wyjaśniłem. - A co taka młoda dziewczyna jak ty robi tutaj sama? - zapytałem dopiero uświadamiając sobie, że wyglądała na jakieś 16 lat. 
- Korzystam z wolności. - zachichotała. - Napij się ze mną. - spojrzała na mnie uwodzicielskim spojrzeniem. - Ja stawiam. - nalegała. 
- Ale tylko jeden kieliszek, prowadzę. - zgodziłem się. 
- Czego tylko zechcesz. - odpowiedziała, a następnie zamówiła dwie kolejki. Nie żebym nie był gentlemanem, ale młode laski nie robiły na mnie żadnego wrażenia, skoro chce, niech płaci, jej wybór.

  Po wypitym, obiecanym kieliszku poczułem jak jej dłoń opada na moje kolano podnosząc się coraz wyżej, przez co pokręciłem głową w niedowierzaniu. Naprawdę mnie nie kręciła.

- Zatańcz ze mną. - szepnęła do mojego ucha, a ja chcąc mieć wreszcie święty spokój zgodziłem się i wszedłem z nią na parkiet.

  Usadowiła swoją pupę na moim kroczu, a ręce zarzuciła na moją szyję. Perfekcyjnie ocierała się o moje przyrodzenie, które miało kompletnie inne plany niżeli myślałem. Tak, on stanął pod wpływem jakiejś małolaty.

  Starałem się myśleć o wszystkich obrzydliwych rzeczach, aby dać spokój z tą dziecinadą, jednak czyjś głos zrobił to za mnie.

  Momentalnie odwróciłem głowę w stronę dobiegających mnie krzyków. Widziałem jak jakiś koleś pochyla się nad ciałem dziewczyny, która wyraźnie go odpychała.

  Postanowiłem zrobić dobry uczynek i jej pomóc.

  Odsunąłem się od mojej nowej znajomej i podążyłem bliżej całego nieprzyjemnego zajścia.
- Ej. - warknąłem do kolesia, powodując, że stał ze mną twarzą w twarz. - Panna chyba nie ma ochoty na zabawę z tobą. Odpuść. - powiedziałem spokojnym tonem, nie chcąc aby złość wzięła nade mną kontrolę. Minęło sporo czasu, a ja nauczyłem się ją trochę kontrolować. W zasadzie robiła to Mia. 
- Nie będziesz mi mówił co mam robić! - krzyknął, a następnie zamachnął się ręką próbując mnie uderzyć, co oczywiście mu się nie udało, był zalany w trupa, więc wystarczyło zrobić unik, a następnie zaatakować swojego przeciwnika.

  Moja pięść zetknęła się z jego nosem, powodując, że usłyszałem lekkie chrupnięcie sygnalizujące, że chyba pozbawiłem go nosa, przez co zaśmiałem się z satysfakcją.

  Widząc, że nie mam zamiaru odpuścić zabrał swój nędzny tyłek, zostawiając mnie i jego ofiarę samą.

  Ofiarę, którą doskonale znałem z przeszłości i miałem nadzieję jeszcze kiedykolwiek zobaczyć. 

*** 

Czuję, że dostanę wpierdol od Was.

Przepraszam, że dodaję rozdział dzisiaj i, że nie zrobiłam tego wczoraj, ale wyleciało mi to znowu z głowy, nie wiem co jest z tymi środami -,-. 

W każdym razie teraz przybywam z 46 kochani hihi :). 

Mia jest w domu, a Justin spotkał znajomą z przeszłości, co o tym myślicie? 

Dziękuję Wam za wszystkie komentarze pod rozdziałem 45, naprawdę te słowa wiele dla mnie znaczą, nie macie pojęcia jak dużo. Kocham Was całym moim sercem Kochani :*
+ kiedyś pytaliście o aska, tutaj go macie: http://ask.fm/mlodacrm :) 
 + zapraszam Was na tłumaczenie opowiadania pt. "her protection" http://her-protectorjbff-tlumaczenie.blogspot.com/ :) 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ