40: I love you. I will always love you.

  Widok Mii w takim stanie, w jakim widziałem ja teraz tylko utwierdzał mnie w przekonaniu, że powinienem zabić tego skurwiela.

  Wiesz jak to jest, kiedy stajesz się czyimś powodem do uśmiechu, a później jedna osoba niszczy wszystko, co zbudowałeś przez długi okres czasu? Nie? W takim razie, nie ma nic gorszego, niżeli właśnie to uczucie.

  Miałem być kimś, dzięki komu Mia zacznie znowu się uśmiechać. Miałem być kimś, kto sprawi, że zapomni o przeszłości. Miałem być kimś, kto pokaże jej jak dostrzegać dobre rzeczy.

  A tymczasem sprawiłem, że wszystkie uczucia z przeszłości, wróciły do niej z podwojoną siłą.

  Oczywiście nie wiedziałem tego na pewno, ale wystarczyło jedno spojrzenie, na milczącą dziewczynę wpatrującą się w jeden punkt, utwierdziło mnie w przekonaniu, że nie byłem czymś dobrym – byłem czymś zdecydowanie złym dla niej.

  Wysiadłem pierwszy z samochodu i biorąc Mię na ręce ruszyłem z nią do mojego pokoju, nawet nie zawracając sobie głowy chłopakami.

- Chcesz się wykąpać? - zapytałem pomagając jej usiąść na łóżku.

  Zamiast słów dostałem tylko lekkie kiwnięcie głową.

  Zostawiłem ją na chwilę samą w sypialni, a sam poszedłem nalać wody do wanny.

- Chcesz, żebym ci pomógł? - zapytałem kucając przed nią.
- Nie. - odpowiedziała nawet na mnie nie patrząc i biorąc z łóżka moje dresy i koszulkę, zniknęła za drzwiami łazienki.

  Mógłbym usłyszeć jej szloch nawet jeżeli nie byłbym w tym pomieszczeniu. Odgłos, który powodował, że czułem jej ból.

  Nienawidziłem siebie za to.

  Nienawidziłem, tego, że pozwoliłem ją od siebie zabrać, że pozwoliłem ją skrzywdzić.

  Ale obiecuję sobie, że zrobię wszystko, aby to naprawić.

~Mia

  Zamiast skorzystać z wanny, którą wcześniej przygotował Justin, weszłam pod prysznic, gdzie zdjęłam z siebie pozostałości moich ubrań.

  Obmywałam się strumieniami wody, tylko po to, aby zmyć z siebie cały brud i wstręt, który teraz mi towarzyszył.

  Nie mogłam już dłużej dusić w sobie emocji, nagle wszystkie zaczęły mnie przytłaczać, a z moich ust wydobył się głośny szloch, na który nie mogłam nic poradzić.

  Byłam tam. Robiłam za dziwkę.

  I ta myśl zabijała mnie od środka.

  Wszystkie pary dłoni, które dotykały mojej skóry, każdy pieniądz włożony w moje skąpe majtki sprawiały, że czułam do siebie jeszcze większą odrazę. Jakby wydarzenia, przez które przechodziłam z moim ojcem, nagle wróciły i to w tak samo złej formie.

  Nie ważne jak bardzo chciałabym się tego pozbyć – nie umiałam.

  Jedynym rozwiązaniem była śmierć. Która teraz wydawała się jeszcze lepszym rozwiązaniem niżeli wcześniej. I nie było najmniejszego powodu, dla którego chciałabym teraz zostać na tym świecie. To co stało się w ciągu ostatnich kilku dni – to byłoby zbyt wiele dla normalnego człowieka, a co dopiero dla mnie.

  Zakręciłam kurek i owijając się szczelnie ręcznikiem wyszłam z kabiny. Następnie wytarłam się i ubrałam w jedyne ciuchy, które teraz zasłoniłyby każdy kawałek mojego ciała. W ciuchy Justin'a. Zmyłam z siebie resztki mojego makijażu i związałam włosy w koka, po czym wróciłam do pokoju, gdzie na łóżku zobaczyłam coś, czego nigdy nie spodziewałabym się zobaczyć.

  Widok Justin'a zawsze działał na mnie tak, że miałam ochotę się uśmiechnąć, robiłam to dla niego, przez to, że on to robił.

  Tym razem, siedział skulony na środku łóżka i płakał.

  Bez słowa podeszłam bliżej niego i zajęłam miejsce tuż przy nim, a on dopiero zauważając moją obecność podniósł głowę do góry.

- Przepraszam. - powiedział starając się równomiernie oddychać. - Przepraszam. 
- To nie twoja wina. - do moich oczu napłynęły świeże łzy. - Tak po prostu musiało być. 
- Przestań. - zaczął. - To wszystko to moja wina. Nie powinienem zostawiać cię nawet na sekundę samą, mogłem po prostu powiedzieć ci wszystko co chciałaś wiedzieć. To przeze mnie. To wszystko przeze mnie. - schował swoją twarz w dłonie.

  Przysunęłam się do niego bliżej i chwyciłam jego ręce.

- Spójrz na mnie. - powiedziałam cicho, ale odpowiedziała mi tylko cisza, a Justin nawet nie zamierzał zrobić tego, o co go prosiłam. - Justin proszę, spójrz na mnie. - powtórzyłam łamiącym się głosem, a jego smutny wyraz twarzy spotkał mój. - Wszystko będzie dobrze, rozumiesz? Nic co miało miejsce w przeciągu kilku dni, nie było twoją winą. 
- Ale – zaczął. 
- Nie ma żadnego ale. - przerwałam mu, a po moich policzkach spłynęły łzy, podobnie zresztą jak i po jego. - Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. - zaczęłam tracić głos. - Dam radę. 
- Przepraszam. - powtarzał cichutko. 
- Nie przepraszaj. - powiedziałam ścierając jego łzy. - Kocham cię, wiesz o tym, prawda? - chłopak pokręcił głową dając mi do zrozumienia, że wie o moich uczuciach. - Kocham cię najmocniej na tym świecie i zawsze będę. Obiecuję. - tym razem jego kciuk starł moje łzy. - I nie ważne jak bardzo bym chciała, ja nie mogę. - mój głos się załamał, a ja nie mogłam się uspokoić. - Nie mogę z tobą być. Nie po tym co się zdarzyło, rozumiesz? - zapytałam, a on kiwnął twierdząco głową. - Ale zawsze będę cię kochać. - przybliżając twarz do jego, delikatnie musnęłam jego czoło moimi ustami, po czym wstając na równe nogi wyszłam z jego pokoju.

  Nie zwracając uwagi na nic, nawet na fakt, że szłam na boso, ruszyłam w kierunku mojego domu.

  Cała zapłakana przypominałam sobie wszystkie fragmenty naszej znajomości.

  Od czasów, kiedy spotkaliśmy się na dachu szkoły, poprzez zamknięcie mnie na nim i uznanie mnie za skoczka, jego zastraszania mnie, a później omdlenia, po którym zaczął się o mnie troszczyć, zauważając moje blizny, do fatalnej imprezy, na której po raz pierwszy mnie uratował, poprzez próby zwrócenia mojej normalności i jego pobicia, w końcu do zemsty i zabrania mnie od niego, do tego co działo się teraz.

  Nie ważne jak bardzo cierpiałam w tym momencie, był i zawsze będzie najlepszą rzeczą, jaka kiedykolwiek mi się przytrafiła.

  Sprawił, że stałam się w połowie normalna, sprawił, że poczułam się kochana i piękna, dobra i użyteczna.

  Szkoda tylko, że to wszystko było teraz tylko i wyłącznie pięknym wspomnieniem.

- Mia! - usłyszałam głos Jane, która widząc mnie w progu mieszkania od razu ruszyła w moją stronę. - Nie wiem gdzie się podziewałaś, ale do jasnej cholery żądam wyja – zatrzymała się widząc w jakim jestem stanie. 
- Po prostu się co do niego pomyliłam. - powiedziałam, a po moich policzkach spłynął kolejny strumień łez i nie czekają na jej jakikolwiek ruch ze strony ciotki pobiegłam do swojego pokoju.

  Wiedziałam, że teraz w spokoju, będę mogła zrobić to na co miałam największą ochotę. A miałam ochotę na ulgę. Tak, właśnie tą ulgę.

  Zamknęłam drzwi na klucz i podchodząc do nocnej szafki, jednym ruchem wyrzuciłam całą jej zawartość w poszukiwaniu niebieskiego opakowania. Kiedy już znalazłam, co potrzebowałam usiadłam spokojnie i zamykając oczy przecięłam swój nadgarstek.

  A raczej chciałam to zrobić.Bo ktoś wyrwał mi srebrny przedmiot z ręki. 

  Otworzyłam oczy i dostrzegłam, jak Justin zbierał wszystkie żyletki znajdujące się wokoło mnie. 

- Co ty robisz? - zapytałam zaskoczona.

- Obiecaj mi coś. - powiedział kucając przede mną. 
- Co takiego? 
- Zostawię cię, ale musisz mi obiecać, że nigdy więcej nie zrobisz tego, dobrze? - spojrzałam na niego. 
- Tak jest lepiej. - stwierdziłam szybko, nie patrząc na jego twarz. Tak, byłam tchórzem. 
- W takim razie nigdzie się nie wybieram. - powiedział stanowczo. 
- Justin nie możesz. 
- W takim razie obiecaj mi. - nalegał. 

  Nie ważne jak bardzo nie chciałam, żeby znikał z mojego życia, po prostu musiał. Ja i on musieliśmy iść dalej. W pojedynkę. Razem to nigdy by się nie udało.

- Obiecuję. - szepnęłam.

  Zanim miałam okazję powiedzieć coś jeszcze miejsce, które wcześniej zajmował Justin, było puste.

  Zniknął.

 Odszedł.

 Na zawsze.  

***

omg, aż sama się popłakałam jprld.

Ogółem to wyobrażałam sobie inaczej ten rozdział, wręcz kompletnie inaczej, ale wyszło takie coś jak wyszło i trochę głupio dodawać takie zakończenie, ale nie chciałam już dłużej trzymać Was w niepewności. 

 Cóż w zasadzie nie podjęłam stu procentowej decyzji, ale na 99% jest to KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ. Teraz zamierzam lenić się ile wlezie i korzystać z upragnionych wakacji, a pod koniec sierpnia/początek września WRÓCIĆ DO WAS Z SEZONEM DRUGIM (tak jakby xD). Myślę, że nie będziecie na mnie źli za taką decyzję i spotkamy się za te kilka miesięcy (o ile ktoś jeszcze o tym opowiadaniu będzie pamiętał, a mam nadzieję, że tak). 

Teraz część w której muszę Wam wszystkim podziękować za tak wspaniały czas spędzony z tym opowiadaniem i oczywiście z Wami. Gdyby nie Wy, osoby, które czytacie, komentujecie, wchodzicie tutaj każdego dnia, tak naprawdę nic by się tutaj nie wydarzyło. Bez Was, to opowiadanie byłoby NICZYM. I nawet nie macie pojęcia jak bardzo jestem Wam wdzięczna za to co dla mnie zrobiliście. A zrobiliście wiele, naprawdę wierzcie mi. Moja samoocena od początku tego opowiadania wzrosła o jakieś milion procent i god damn it. KOCHAM WAS KURWA.

W razie jakichkolwiek pytań mój twitter: @ShawtyCysia

Gadu: 8393874

DZIĘKUJĘ I DO ZOBACZENIA ZA JAKIŚ CZAS <3.