31: I'm sorry.

  Justin pochylił się delikatnie nade mną i chwytając w dłonie moją twarz, przysunął swoje wilgotne usta do moich, powodując, że poczułam się kompletnie inaczej, tak, jakby w moim brzuchu latało stado motyli, i powoli złączył nasze usta, które teraz stanowiły jedną nieprzerwaną całość. Czułam jakby właśnie zaczął się wokół nas pokaz fajerwerków, a my bylibyśmy w centrum uwagi.

  Po prostu czułam się dobrze, lepiej niż dobrze.

- Cudownie! - usłyszałam podekscytowanie Janey, siedzącej obok nas, która klaszcząc w dłonie sprowadziła mnie na ziemię. - Mia, nie sądziłam, że jesteś taką dobrą aktorką! - wstała i podeszła do mnie, a zanim zdążyłam zrobić cokolwiek, tkwiłam już w jej ramionach. - Jestem z ciebie taka dumna! - przejechała ręką po moich plecach przez co się wzdrygnęłam. Myślałam, że to już minęło. 

- Teraz mi wierzysz? - wysiliłam się na sztuczny uśmiech, wciąż byłam zszokowana całym przebiegiem tej sytuacji.

- Oczywiście! - jej wyraz twarzy nie zmieniał się, wciąż była bardzo szczęśliwa, że (jej zdaniem) nie okłamałam jej. - A ty mój drogi. - spojrzała na Justin'a. - Świetnie grasz na gitarze i twój głos! - podobnie jak wcześniej mnie, tak teraz i jego, przytuliła bardzo mocno. - Jestem z was dumna, naprawdę! - stanęła przed nami i jeśli mam być szczera, czułam się jak na dywaniku, jakbym właśnie przyprowadziła chłopaka, który deklaruje się, że chce spędzić ze mną resztę swojego życia, a moja mama byłaby nim zachwycona. Co pomijając fakt o mamie, możliwe, że było prawdą, prawda?

- Cieszymy się, że spodobało się to pani. - Justin przejął głos, za co szczerze mówiąc byłam bardziej niż wdzięczna, wciąż brakowało mi słów, żeby opisać całą tą sytuację.

  Cholera!

  Przecież on mnie p o c a ł o w a ł.

  Oczywiście, może to nie było nic wielkiego.

  Wróć! Co ja mówię?

  To było W I E L K I E.

  Pierwszy raz, ktokolwiek zbliżył się do mnie tak blisko. Pierwszy raz, poczułam kogoś usta na swoich. Pierwszy raz, ktoś był w stosunku do mnie delikatny. Pierwszy raz, nie chciałam, żeby zbliżenie z kimś się kończyło.

  Nie wiedziałam co teraz będzie, nie wiedziałam w zasadzie nic szczególnego. Może tylko jedną jedyną rzecz.

  Wiedziałam, że chciałam to kontynuować.

- Pójdźcie na razie do siebie, a później zawołam was na obiad, ok? - głos Jane wyrwał mnie z zamyślenia. Spojrzałam na nią zaskoczona. - Mia, nie bądź nie miła no! Justin zostaje z nami na obiad i się na to zgodził, jesteś tutaj w ogóle z nami? - zapytała machając ręką przed moją twarzą.
- Tak, jestem. - przewróciłam oczami oraz wstałam z miejsca i ruszyłam w kierunku schodów, w międzyczasie patrząc za siebie, czy Justin idzie za mną, co całe szczęście się działo, a ja nie mogłam odwlec moment, w którym porozmawiamy, na jeszcze kilka dodatkowych sekund.

  W końcu dotarliśmy na górę, gdzie otworzyłam drzwi i weszłam szybko do środka. Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić, więc po prostu podeszłam do okna i usiadłam na moim dużym parapecie.

  Kiedy byłam młodsza, uwielbiałam zasiadać tutaj wieczorami, wspólnie z mamą i słuchać jej opowieści. Może niektóre z nich były zmyślone, może nie, ale kiedy w dłoni miałam kubek ciepłej czekolady, było mi to bez różnicy.

- Przepraszam. - usłyszałam za swoimi plecami głos Justin'a.

~Justin

  Poniosło mnie i doskonale o tym wiedziałem. Jak mogłem być takim kretynem i całować kogoś, kto dzień wcześniej powiedział mi, że był gwałcony? Jestem gorszym kretynem niż podejrzewałem.

  Ale szczerze?

  Chciałem zrobić to już dawno i wcale nie żałuję.

  Jedyne czego się bałem to to, że Mia może mnie zostawić. Mam na myśli, naprawdę zostawić.

- Przepraszam. - odezwałem się, kiedy stała wpatrując się pustym wzrokiem w okno. Co więcej mogłem powiedzieć.

  Spodziewałem się czegoś w rodzaju 'jesteś palantem i największym kretynem na świecie', co było w zasadzie prawdą, jeżeli o tą sytuację chodzi, ale zamiast tego Mia odwróciła się do mnie twarzą i wpatrywała się we mnie przez kilka minut.

  Czułem jak mierzy mnie całego wzrokiem, ale co mogłem zrobić? Miała prawo to robić, w tej sytuacji mogła zrobić cokolwiek by chciała.

  Zacząłem zastanawiać się nad tym, żeby coś powiedzieć (mimo, że nie miałem pomysłu co takiego mógłbym z siebie wydusić), kiedy niespodziewanie odległość między nami zaczęła się zmniejszać.

  Nie, ja wciąż stałem w miejscu.

  Tak, to Mia robiła kroki w moją stronę.

  Czułem jak moje serce zaczyna przyśpieszać, czułem jakby zaraz miało wyskoczyć z mojej klatki piersiowej.

  Uderzy mnie? Trudno przeżyję. Powie, że mam się wynosić? Nie chcę, żeby to robiła.

  Jej ręka zaczęła zbliżać się coraz bliżej mojej twarzy, a ja momentalnie zamknąłem oczy. Zostanę spoliczkowany, to pewne. Wykrzywiłem twarz, wyczekując na uderzenie, ale ku mojemu zaskoczeniu, nic takiego nie miało miejsca.

  Zamiast tego, poczułem jej opuszki palców na swoich policzkach, a zaraz później na każdym kawałku mojej skóry. Jakby badała moją twarz. Delikatnie, powoli. Nie śpiesząc się.

  Otworzyłem oczy i nie mogłem uwierzyć w to co widzę.

  Ona stała przede mną, z uśmiechem na ustach i wpatrywała się we mnie.

  Czułem, jakby ktoś postawił przede mną anioła, w które nie wierzyłem, ale przez tą sytuację, byłem w stanie to zmienić. Była idealna.

  Jej uśmiech, był najpiękniejszym widokiem na świecie.

  Jeśli mam być szczery. Potrzebowałem, żeby ktoś mnie uszczypnął i powiedział, że to naprawdę rzeczywistość.

- Nie musisz. Nie masz za co. To ja przepraszam, za to co powiedziałam wcześniej. - wciąż wpatrywała się we mnie, jednak na wspomnienie o tym, jak mnie odtrąciła, lekko się skrzywiła. - Myślałam, że tak będzie dla ciebie lepiej. - zaczęła, a ja chciałem wysłuchać jej do końca. - W zasadzie wciąż tak myślę, bo jestem popieprzona. I nikt nie powie, że jest inaczej. - dodała, kiedy chciałem się sprzeciwić, ale miała rację. Była popieprzona. Ja też byłem popieprzony. Ale kto w dzisiejszych czasach nie jest? - I dziękuję. Za wszystko co dla mnie zrobiłeś. - całe szczęście na jej twarzy znów zagościł uśmiech.

  Chciałem jej jakoś odpowiedzieć, ale po pierwsze nie wiedziałem co miałbym powiedzieć, a po drugie Mia wtuliła się we mnie, a ja czułem jakbym miał w swoich ramionach cały swój świat.

  Tak, zakochałem się w niej do szaleństwa i chciałem z nią być.

***
ngfadlgudfhsgldfgbdfhugilkfdnkjg <3. AAAAAAAAAAAWWWWWW <3.
CO WY NA TO?! ;D.
Mam nadzieję, że się stęskniliście za mną, ale wracam! :D.
Trzecioklasistą (jak i sobie) życzę powodzenia w przyszłym tygodniu, POZDRAWIAM xd. Jakoś te 3 dni, trzeba będzie przeżyć..
No i jeszcze O MÓJ KURWA BOŻE 30 TYSIĘCY WYŚWIETLEŃ GBDFUIGKLDFHSGDFGBFISDULGFDGJFDSGFDHLAGUL <333333333.
DZIĘKUUUUUUUUUUUJĘ!
32 postaram się dodać w poniedziałek (bo myślę, że weekend spędzę na powtarzaniu, a w poniedziałek odpuszczę sobie, to coś napiszę ;)).
CZYTASZ = KOMENTUJESZ