30: There's nothing like us, nothing like you and me.

- Jesteś pewny, że to się uda? - zapytałam siedząc na siedzeniu pasażera w jego czarnym mustangu. Jego plan był... dobry. A przynajmniej wydawał się dobry, ale co jeśli Janey tego nie kupi? Nie zdziwiłabym się, szczególnie po moich ostatnich kłamstwach.

- Nie ma innej opcji. - uśmiechnął się do siebie. Wyglądał jak dziesięciolatek cieszący się z nowej zabawki, z tym, że tutaj sprawy były o wiele poważniejsze.

- Ok. - powiedziałam biorąc duży oddech powietrza. - Justin?

- Tak? - spojrzał na mnie przelotnie.

- Jesteś pewny, że możesz prowadzić? - zapytałam z troską. - Niedawno co leżałeś w łóżku i wierz mi, to nie był dobry widok. - zaczęłam bawić się nerwowo palcami, modląc się, aby nie zdenerwował się na mnie za to.

- Tak, wszystko w porządku. - odpowiedział nie spuszczając wzroku z drogi.

- Jesteś pewny? - zapytałam ponownie.

  Tym razem spojrzał na mnie, a ja zobaczyłam kurwiki w jego oczach. Zły znak.

- Nic mi nie jest, ok? - mimo to wypowiedział te słowa ze spokojem.
- Okej. - skomentowałam krótko spoglądając za okno.

  W zasadzie od rana Justin nie poruszył tematu wczorajszego dnia i jeśli mam być szczera, wcale mi to nie przeszkadzało. Nie mogłam z nim o tym rozmawiać, on nie mógł znać całej prawdy. I tak wie zdecydowanie za dużo. Miałam jedynie nadzieję, że nie będzie zadawał pytań, których nie chcę słyszeć.

  Moment.

- Justin? - zapytałam ponownie.
- Mówiłem już, wszystko okej. - zaczął zmęczonym głosem.
- Nie o to chodzi. - wyjaśniłam spoglądając na niego.
- Więc o co? - zmarszczył brwi.
- Kiedy... - przełknęłam ślinę. - Kiedy zrobicie coś dla tych dziewczyn? - zapytałam nie przestając bawić się swoimi palcami.

  Justin wziął głęboki haust powietrza, po czym poprawił się na miejscu kierowcy.

- Najprędzej jak się da. - spojrzał na mnie. - Obiecuję. - dodał, na co kiwnęłam twierdząco głową. - Póki co musimy wyprostować sprawy z Janey. - zatrzymał samochód pod moim domem. - Pamiętasz wszystko co masz mówić? - zapytał
- Pamiętam, pamiętam. - powiedziałam odpinając pas.
- Czas zacząć małe show. - zaśmiał się pod nosem wysiadając z samochodu.

  Podążając za jego śladem, otworzyłam drzwi pasażera i wyszłam na zewnątrz, gdzie przywitały mnie słoneczne promienie. Pogoda dzisiaj naprawdę dopisywała.

  Poprawiłam swoje ciuchy, które miałam na sobie od wczoraj, co było bardzo niekomfortowe i ruszyłam w kierunku drzwi wejściowych. Upierałam się wcześniej z Justin'em abym weszła znowu przez okno, tym sposobem zostając niezauważoną, ale on miał inny plan. Oby się powiódł.

  Staliśmy przed drzwiami, jak jacyś przestępcy, co było kompletnym nieporozumieniem, a jeszcze większym był fakt, że chciałam dzwonić dzwonkiem do swojego własnego domu. Naprawdę było ze mną coraz gorzej.

  Nie chcąc przedłużać i mieć cały ten cyrk za sobą, nacisnęłam na klamkę i weszłam do środka.

- Janey? - krzyknęłam rozglądając się dookoła. - Janey? - ponowiłam próbę, ale najwidoczniej mojej ciotki nie było w domu. - Nie ma jej. - mruknęłam do Justin'a, który wszedł dalej zaraz za mną.
- Zauważyłem. - zaśmiał się pod nosem.
- Nie denerwujesz się? - zapytałam zaskoczona jego opanowaniem. Jeśli o mnie chodzi, mój żołądek na samą myśl robił fikołki.
- Nazywam się Justin Bieber. Nie boję się niczego. - z jego twarzy nie schodził uśmiech.

  Przewróciłam oczami. Pewny siebie dupek.

- Nie powinnaś tego robić, wiesz? - mruknął poważniej.
- To, że się boję jest akurat normalne. - prychnęłam.
- Nie o tym mówię. - założył ręce na klatce piersiowej. - Oczy. - wyjaśnił, kiedy wpatrywałam się w niego ze zdziwieniem.

  Zrobiłam facepalma, a zanim Justin zdążył się odezwać, do domu weszła obładowana zakupami Janey, która widząc mnie od razu stanęła w miejscu.

- Nie wiem gdzie się do cholery podziewałaś, ale żądam wyjaśnień w trybie natychmiastowym! - warknęła na mnie.
- Janey... - zaczęłam.
- Bez kłamstw. - weszła do środka.
- Pomogę pani. - Justin chciał wziąć od niej zakupy, ale ta tylko sprzeciwiła się, robiąc sytuację jeszcze bardziej napiętą.
- Gdzie do jasnej cholery byłaś? - zwróciła się do mnie ponownie, kompletnie ignorując Justin'a.
- Usiądź. - poradziłam jej, co było złym ruchem, rozwścieczyłam ją jeszcze bardziej.
- Raczej powinnaś mi mówić teraz, co się z tobą dzieje. - warknęła.

  Wzięłam głęboki oddech powietrza, po czym zaczęłam swoje sztuczne przemówienie, które było kolejnym kłamstwem.

- Ok, więc powinnaś wiedzieć, że ja i obecny tutaj mój kolega Justin, którego swoją drogą potraktowałaś bardzo nie miło, razem jesteśmy w teatralnym kółku. I zanim zaczniesz mówić, że w szkole takiego nie ma, powiem, że owszem nie ma. Próbujemy swoich sił gdzieś dalej niżeli w szkole, chcemy nabrać o wiele większego doświadczenia, więc znaleźliśmy w mieście ogłoszenie i się zgłosiliśmy. Oczywiście osobno, bo poznaliśmy się dopiero tam. - zatrzymałam się na chwilę, aby upewnić się, że Janey mnie słucha i wszystko idzie zgodnie z planem. - Podczas kiedy nie było mnie w domu, byłam razem z Justin'em. Chcieliśmy następnego dnia dobrze wypaść przed naszą grupą, więc postanowiliśmy potrenować trochę sami. Muszę dodać, że połączyli nas tam w parę, więc stąd to wszystko. - tym razem spojrzałam niepewnie na Justin'a, który tylko się uśmiechnął, więc kontynuowałam dalej. - Wiedziałam, że w życiu nie zgodzisz się na to, żebym nocowała u kolegi, więc zmyśliłam tą całą bajkę z Kate. Nie robiliśmy nic złego, po prostu ćwiczyliśmy nasze role do przedstawienia. - wypuściłam z płuc głośno powietrze, kończąc to, co miałam do powiedzenia i wpatrując się z nadzieją w Janey.
- W te dni, kiedy opuściłaś szkołę, także była z tobą? - tym razem zwróciła się do Justin'a.
- Tak, wtedy mieliśmy zazwyczaj jakiś występ. - odparł niemal natychmiastowo.
- Chciałabym je kiedyś zobaczyć. - zwróciła się do nas, przez co omal nie wyleciały mi oczy z orbit.
- Oczywiście, nie ma problemu. - moje zdziwienie zmogło się jeszcze bardziej, kiedy usłyszałam odpowiedź Justin'a. - Możemy przed panią nawet zagrać teraz, prawda Mia? - spojrzał na mnie z szerokim uśmiechem. Miałam ochotę go zabić, tego nie było w planach! Po za tym co niby mielibyśmy jej pokazać?!
- Tak. - powiedziałam niepewnie wysilając się na sztuczny uśmiech. - Oczywiście, że możemy coś ci pokazać. - położyłam nacisk na coś.
- W takim razie proszę. Grajcie. - usiadła na kanapie.
- Potrzebujemy chwilę na naradę, wiesz, sztuk było mnóstwo, a ja nie wiem czy wszystko pamiętam, momencik, zaraz wrócimy. - powiedziałam z uśmiechem, chwytając Justin'a za rękę i prowadząc do mojego pokoju.

  Kiedy wreszcie się tam znaleźliśmy, cicho wrzasnęłam na Justin'a.

- Zwariowałeś?! Co my mamy jej tam teraz pokazać?! - zaczęłam nerwowo chodzić po pokoju.
- Boże, dlaczego jesteś taka spięta? - położył się na moim łóżku.
- Ty się mnie pytasz, dlaczego jestem spięta?! - warknęłam na niego. - Nie wkurwiaj mnie, jasne?
- Oj przestań. - powiedział wyciągając z kieszeni telefon.
- PRZESTAŃ?! - moje zdenerwowanie tylko się nasilało. Jak mógł być takim kretynem?
- Tak, przestań. - zanim miałam okazję ponownie się na niego wydrzeć on zaczął mówić coś do kogoś po drugiej stronie telefonu. - Potrzebuję swojej gitary, możesz mi ją przywieźć? - otworzyłam szerzej oczy. Gitara? Serio? Niby po co? - Tak, jestem u Mii. Ok, dzięki. Będę czekał. - tym razem w końcu ja doszłam do głosu.
- Po co ci do jasnej cholery gitara?! - warknęłam na niego.
- Umiesz śpiewać, prawda? - jeżeli wcześniej byłam zdziwiona, nie wiem jak powinnam nazwać swoje uczucia teraz.
- Nie Justin. Nie umiem śpiewać i to nie jest zabawne. Do kogokolwiek dzwoniłeś, każ mu się zatrzymać i wracać do swoich obowiązków. Nie wiem co siedzi ci w głowie, ale wymyślimy coś innego, załapałeś? - założyłam ręce na biodra.

  Zanim jednak ktokolwiek miał okazję powiedzieć coś więcej usłyszałam jak ktoś trąbi przed domem, przez co momentalnie zaczęłam oczami wiercić dziurę w Justin'ie.

- Ups. - podniósł ramiona. - Za późno. - uśmiechnął się szeroko. Przysięgam, kiedyś go zabiję. - Robimy tak. - zaczął swoje przemówienie, a ja w myślach pomodliłam się do Boga. Jego pomysły były przerażające.

  Justin szybko streścił mi cały swój plan, a ja cała przerażona tylko przytaknęłam na ten cały cyrk, który zaplanował.

  Następnie oboje zeszliśmy na dół, a on szybko pobiegł na dwór, skąd wziął swoją gitarę i wrócił razem z nią do środka.

- Okej, możemy zaczynać. - zaczął.

  Przedstawienie czas zacząć. - powiedziałam z podwyższonym ciśnieniem, naprawdę bałam się tego co za chwilę ma się zdarzyć. Co jeśli nawalę? Co jeśli Janey zorientuje się, że to jakaś bujda?

- Christian, mówiłam ci, miałeś zostawić mnie w spokoju! - warknęłam na Justin'a, zgodnie z naszym planem. 
- Molly przestań. Nie odpychaj mnie od siebie, doskonale wiesz ile dla mnie znaczysz. - jego głos przepełniony był troską. I przysięgam, jeżeli nie wiedziałabym, że udaje, myślałabym, że mówi naprawdę. A to tylko wzmogło moją determinację, nie mogłam być przecież gorsza, prawda? 
- Nie rozumiesz! - krzyknęłam unosząc do góry ręce. - Jeżeli moja rodzina się dowie... - odwróciłam się do niego plecami. - Oni zabiją cię Chris. Nie ważne jak bardzo chciałabym być przy tobie, ja nie mogę. 
- Nie zabiją. - poczułam jego ręce na swoich barkach, przez co przymknęłam oczy. - Kocham cię. - szepnął do mojego ucha. - I nikt mi cię nie zabierze. - odwróciłam się twarzą do niego. 
- Nie znasz ich, nie wiesz do czego są zdolni. - chwyciłam jego dłoń. 
- To prawda, nie wiem, ale wiesz co? - położył rękę na moim policzku i delikatnie przejechał po nim kciukiem. Kiwnęłam głową aby kontynuował. - Jeżeli o ciebie chodzi, ja także jestem zdolny do wszystkiego. - powiedział, a kąciki jego ust podniosły się tworząc jeden z tych przepięknych, czarujących, chłopięcych uśmiechów. 
- Chris, nie możemy... - zaczęłam, ale jego palec przy moich ustach, skutecznie mnie uciszył. 
- Możemy. - pocałował mnie w czoło. - Chodź, pokażę ci coś. - chwycił moją rękę i podszedł do gitary, mnie posadził na kanapie, a sam usiadł obok. - Napisałem ją dla ciebie.

  Zanim miałam okazję powiedzieć coś jeszcze, Justin zaczął grać na gitarze, ja zatraciłam się w tym zapominając o całym świecie, a moje serce niemal stanęło w miejscu. Myślałam, że rozpłynę się w rozkoszy, ale kiedy zaczął śpiewać... W moich oczach pojawiły się łzy.

Lately I've been thinking, thinking 'bout what we had
I know it was hard, it was all that we knew, yeah.
Have you been drinking, to take all the pain away?
I wish that I could give you what you deserve
'Cause nothing can ever, ever replace you
Nothing can make me feel like you do.
You know there's no one, I can relate to
I know we won't find a love that's so true.

There's nothing like us, there's nothing like you and me
Together through the storm.
There's nothing like us, there's nothing like you and me
Together.

  Doskonale wiedziałam, że cały sens tej piosenki polegał na nas. I jeżeli mam być szczera, na ten moment pożałowałam, że wcześniej odepchnęłam go od siebie.

- To jest piękne. - powiedziałam, kiedy skończył śpiewać, a po moim policzku spłynęła łza. 
- Ty, - opuszkiem palca starł słoną ciecz, - jesteś piękna. - delikatnie uśmiechnęłam się.

  Po czym stało się coś, czego nigdy w życiu bym się nie spodziewała. 

*** 
AHAHAHAHAHAHAHH *ZŁOWIESZCZY ŚMIECH DUNDERSZTYCA* 
Ciekawi co Justin zrobił? Mam nadzieję! :D. 
Jezu, jestem straszna O.o 
No i ten rozdział też jest dłuższy, zadowoleni? 
No i.. zapierdol się zaczyna, więc kolejny rozdział dodam w weekend jeśli uda mi się coś napisać, przepraszam naprawdę, ale no muszę się za to wziąć. I dziękuję Wam za życzenie mi powodzenia (to brzmi? lmao xd. whatever, po prostu dzięki xo). 
 + Jedna z czytelniczek prosiła mnie o udostępnienie jej nowego bloga, dopiero zaczyna, więc jeżeli mielibyście ochotę na coś także z Justin'em to zapraszam TUTAJ.
CZYTASZ = KOMENTUJESZ!