25: What happened?

  Wszedłem do domu trzaskając drzwiami, droga do domu minęła mi w zaskakująco szybkim czasie.

- Justin?! - od progu usłyszałem głos Stepa.
- Czego? - warknąłem wchodząc do salonu.
- Gdzie się podziewałeś? - zapytał ze spokojem, który tylko wzmógł moją furię. Dlaczego on potrafił być taki opanowany, a ja nie?
- Sądzę, że to najmniej ważne. - mruknąłem. - Ktoś znowu próbował mnie zabić. - wysyczałem przez zaciśnięte zęby.
- Co kurwa?! - Stefano momentalnie wstał z kanapy. - Jak to? - zapytał wpatrując się we mnie dużymi oczami.
- Normalnie. - burknąłem. - Idę o zakład, że ten jebany ciemnozielony van potrąciłby mnie, gdybym nie skoczył do pieprzonego rowu, gdzie się poobijałem, zresztą, wyglądam jakbym wyszedł ze śmietnika. - warknąłem patrząc na moje ubrudzone ubrania.
- Jaki kurwa van, o czym ty pierdolisz Bieber?! - krzyknął na mnie, co nie było dobrym posunięciem z jego strony.
- Normalny kurwa, masz problemy z mózgiem, nie rozumiesz jak się powie coś raz? - warknąłem wściekły.
- Co się tutaj dzieje? - na dół zszedł Vinny i Pauly razem z tym kretynem Jack'iem.
- Ktoś próbował go potrącić. - wyjaśnił Step, wiedząc, że gdybym musiał powtarzać tą samą historię po raz kolejny, wkurzył bym się jeszcze bardziej.
- Co?! - wszystkie pary oczu wpatrywały się we mnie.
- Dlaczego po mnie nie zadzwoniłeś? - Jack warknął. Czyżby się o mnie martwił. Prychnąłem. Błagam, niedawno groził mi śmiercią.
- Bo nie lubię oglądać twojej mordy, może dlatego? - zapytałem zirytowany.
- Dosyć Bieber! - Step warknął na mnie. - Przestań go w końcu obrażać. - powiedział i kontynuował zanim miałem okazję wtrącić swoje pięć groszy. - Jaki van? Zapamiętałeś numery? - zapytał treściwie.
- Tak kurwa, jeszcze widziałem kto siedział w środku, wiesz? - warknąłem. Jak niby miałem pamiętać numery samochodu, który próbował we mnie wjechać? - Oczywiście, że nie idioto. - burknąłem.
- Uważaj na słowa. - Stefano wyciągnął w moim kierunku swój wskazujący palec, przez co zaśmiałem się.
- Tym paluszkiem to co najwyżej możesz pogrozić jakiemuś szczeniakowi. - mruknąłem pogardliwie.

  Zanim miałem okazję cokolwiek zrobić, byłem przygwożdżony do ściany.

- Posłuchaj mnie Bieber. - Step warknął na mnie. - Albo zaczniesz trzymać tą mordę krótko, albo wyrzucę cię na zbity pysk, czego raczej nie chcesz, prawda? - wysyczał wprost w moje usta. - Rozumiemy się? - zapytał.
- Tak. - odpowiedziałem przez zaciśnięte zęby.
- Dobrze. - powiedział puszczając mnie, a ja stanąłem na własnych nogach lekko się skrzywiając, wciąż bolały mnie żebra. - A teraz powiedz dokładnie, co się stało.
- Szedłem do domu środkiem ulicy, bo tak mi było wygodniej. - wytłumaczyłem zanim mieli okazję skrytykować moje wędrówki. - I wtedy ktoś zaczął na mnie trąbić. Byłem wkurwiony, więc odwróciłem się i kazałem mu mnie po prostu ominąć, ale on zamiast tego przyśpieszył i jechał wprost na mnie. W ostatnim momencie skoczyłem do rowu. - warknąłem zaciskając pięści na same wspomnienie.
- Więc nie widziałeś kto kierował? - Jack przejął głos. Czy on musi być taki kurwa pusty?
- Mówił, że nie. - Stefano warknął na niego, za co w duchu mu podziękowałem.
- Ale kiedy odjeżdżał miałem chwilę, aby mu się przyjrzeć. - przejąłem głos. - Nie wiem dokładnie co, ale coś sobie przypomniałem. - skupiłem się, aby powiedzieć im wszystko dokładnie. - Próbowałem uciekać tym samochodem, ale ktoś uderzył mnie w tył głowy zanim miałem okazję wejść do środka. - warknąłem wkurzony.
- Jak to? - głos Stepa wcale mi nie pomógł.
- Normalnie. - zacisnąłem pięści, aby uniknąć kolejnego wybuchu złości. - Miałem jakiś przebłysk z tych dni, w których mnie pobili, ale nie pamiętam nic więcej.
- Ok. - całe szczęście nikt więcej nie miał już żadnych pytań. - Idziemy spać, zajmiemy się tym jutro, może przypomnisz sobie coś jeszcze.

  Bez słowa szybko wyszedłem z salonu i poszedłem do swojego pokoju. Powiedzenie, że byłem zły, byłoby dużym niedomówieniem. Potrzebowałem się na czymś wyżyć i jedyne co miałem pod ręką to worek treningowy, który zaraz okładałem pięściami.

  To wszystko co stało się dzisiaj, wydawało się jakimś pierdolonym snem. Wiedziałem, że mam wrogów, nie wiedziałem, że chcą mnie zabić. Myślałem, że Mia jest inna, pomyliłem się.

  Uderzyłem mocniej w worek, przez co syknąłem głośno z bólu.

- Justin idź spać, daj spokój. - usłyszałem za sobą głos Vinny'iego. Błagam tylko nie dzisiaj.
- Dobranoc. - warknąłem wracając do boksowania.
- Wiem, że – zaczął, ale nie dałem mu skończyć.
- Gówno wiesz. - warknąłem. - To nie ciebie porzucili rodzice, to nie ty żyłeś sam przez 17 pierdolonych lat, to nie ty w końcu postanowiłeś komuś zaufać i się na tym przejechałeś, to nie ty musiałeś szpiegować, aby zdobyć uznanie w gangu, to nie ciebie chcą zabić. - wysyczałem przez zaciśnięte zęby.
- Whoah, Bieber. Spokój, ok? - próbował mnie uspokoić.
- Daruj sobie Vinny. - prychnąłem i wróciłem do boksowania.
- Chodzi o Mię, prawda? - zapytał spokojnie.
- Nie wymawiaj imienia tej szmaty. - mruknąłem pod nosem i uderzyłem mocniej w worek. - Nigdy więcej.
- Co się stało? - zapytał.
- Powiedziałem, żebyś sobie darował, tak? - oderwałem się od worka. - Nie jesteś moim pierdolonym ojcem. - warknąłem zdejmując rękawice. - Daj mi spokój. - powiedziałem, zanim chłopak miał szansę coś powiedzieć.

  Rzucając rękawice na podłogę wyszedłem z pokoju.

***
Ciekawi co u Mii?
Pisząc ten rozdział, chciałam Wam pokazać, że Justin nie jest najpotężniejszy, że są ludzie, których musi się słuchać, ale są też tacy, który chcą mu pomóc :). 
Mam nadzieję, że mi się to udało.
20,000 WYŚWIETLEŃ. OMB. NIE WIERZĘ ;O. Dziękuję! Za to i za każdy komentarz, który nakręca mnie do dalszego pisania <3. 
Kolejny rozdział dodam we wtorek, zaraz jak wrócę po szkole, chyba, że uda Wam się zostawić tutaj jakąś bardzo ciekawą liczbę komentarzy, to wtedy dodam już jutro :) xo.
CZYTASZ = KOMENTUJESZ