24: I want to be alone.

  Szmata, dziwka, kurwa.

  Okaż komuś odrobinę serca, poświęć trochę uwagi, polub kogoś i powiedz mu o tym, a on niech cię zleje. Pokręciłem głową w niedowierzaniu. Jak mogłem być takim palantem?

  Idiota, debil, kretyn.
  To był pierwszy raz, kiedy powiedziałem komuś o swoich uczuciach. Pierwszy raz włożyłem w coś trochę serca. Jak widać, na darmo. Wszyscy są tacy sami. Każdy mnie zostawia. Prychnąłem pod nosem. Pieprzyć wszystkich, dam sobie radę sam.

  Czułem jakbym zaraz miał eksplodować. Furia, w którą wpadłem była nie do opanowania. Z całej siły kopnąłem w śmietnik stojący na chodniku, mając nadzieję, że dzięki temu poczuję się odrobinę lepiej.

  Nie muszę chyba mówić, że to nic nie dało.

  Oszczędziłem sobie dzwonienia po tego kretyna Jack'a. Gdybym tylko zobaczył jego parszywy ryj, obiłbym go na kwaśne jabłko i wcale bym się nie wahał, aby to zrobić.

  Szedłem pustymi ulicami Stratford, choć szedłem chyba nie jest dobrym określeniem. Niemal biegłem. Musiałem jak najszybciej znaleźć coś, na czym mógłbym się wyżyć.

  Ignorowałem ból klatki piersiowej, miałem go w tym momencie głęboko w dupie. Zresztą wszystko miałem głęboko w dupie.

  Nie mogłem uwierzyć w swoją głupotę. Nie mogłem uwierzyć, że nic dla niej nie znaczyłem. Nie mogłem przyjąć do świadomości, że ona znaczyła coś dla mnie, nawet po tych słowach.

  Ale wiedziałem, że wcześniej czy później, moje uczucia miną. Nawet wcześniej. Ta szmata na to nie zasługuje.

- Pi! Pi! Pi! - usłyszałem za plecami głos klaksonu.
- Czego kurwa trąbisz debilu! - odwróciłem się o 180 stopni.

  W moim kierunku zbliżał się ciemnozielony van, który jechał wprost na mnie. Momentalnie otworzyłem szerzej oczy. Co kurwa?

  Widząc, że samochód nabiera prędkości i nawet nie zwraca uwagi na moją osobę, szybko skoczyłem do rowu. Co to kurwa miało być?! Zaciskając mocno zęby z bólu, wstałem na własne nogi.

  Van oddalał się ode mnie w zawrotnie szybkim tempie. Zanim jednak zniknął za zakrętem, miałem okazję się mu lepiej przyjrzeć.

  Znałem ten samochód.

- Co z nim zrobimy? - męski głos spowodował, że otworzyłem oczy. 

Znajdowałem się w jakimś hangarze, sam dokładnie nie wiedziałem gdzie to, nigdy wcześniej tutaj nie byłem.

- Sukinsyn zapłaci za to, że położył na mnie rękę. - odpowiedział mu ktoś inny. - Doskonale wiem co z nim zrobię. - usłyszałem szyderczy głos, a następnie kogoś śmiech.

Starałem się być jak najciszej, aby nie zwrócić na siebie uwagi. Głowa bolała mnie niemiłosiernie, ale wiedziałem, że muszę ją w tym momencie zignorować. Przeczołgałem się na drugi koniec hangaru, a moim oczom ukazał się zielony van. Wiedziałem, że to moja jedyna szansa.

Kucając otworzyłem drzwi, w samochodzie nie było kluczyków, więc musiałem wyjąć całą zabudowę kierownicy, aby odpalić go na kabelki.

Działałem najciszej jak potrafiłem. Całe szczęście, nikt mnie nie słyszał, o czym upewniłem się rozglądając wokoło.

Już miałem odpalać furgonetkę, kiedy do moich uszu dobiegł czyjś głos. - Gdzie się wybierasz, Bieber? - a następnie mocne uderzenie w tył głowy.

~Mia

  Zamknęłam okno za Justin'em, po czym w końcu pozwoliłam swoim łzom spłynąć po moich policzkach. On mnie nienawidzi.

  Zakryłam twarz w dłoniach, nie miałam siły. Znowu byłam sama. Znowu miałam tylko Janey.

  Upadłam na podłogę, zanosząc się płaczem. Jestem beznadziejna.

  Uderzyłam pięściami mocno w brązowe deski, po czym krzyknęłam najgłośniej jak potrafiłam. Gniew, samotność, beznadziejność, furia, frustracja, to wszystko nasilało się z każdą chwilą coraz bardziej, a ja nie mogłam dać sobie z tym rady.

  Wiedziałam, że postąpiłam dobrze dla Justin'a. On zasługuje na kogoś lepszego nie na mnie. Co taki ktoś jak ja mógłby mu zaoferować, co? Nic. I tutaj był problem. 

  Wstałam i pobiegłam do łazienki. Chwyciłam w rękę małe lusterko, które zaraz zdobiło białe kafelki. Schylając się, podniosłam jego jeden ostry kawałek.

  Przynieś mi spokój.

  Przybliżyłam go do mojego nadgarstka i bez zastanowienia wbiłam ostry przedmiot w moją skórę, z której zaraz zaczęła sączyć się bordowa krew.

  Zamknęłam oczy i zacisnęłam lekko zęby, za każdym razem to bolało, ale za każdym razem przynosiło upragnioną ulgę. Przestałam pamiętać.

  Ale tylko na chwilę.

- Mia, wszystko w porządku? - usłyszałam za drzwiami głos Janey. - Mia, jesteś tam?!

  Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki oddech. 

- Zostaw mnie. - szepnęłam. 

- Mia, co z tobą? - usłyszałam zaniepokojony głos ciotki. 

- Wszystko jest okej, po prostu potrzebuję być sama. - skłamałam. 

- Ale Mia – Jane zaczęła. 

- Chcę być sama! - warknęłam przerywając jej.

  Całe szczęście nie musiałam powtarzać się dwa razy, słyszałam jak blondynka zamyka drzwi mojego pokoju.

  Po czym nastąpił kolejny szloch, a z moich oczu wypłynęły kolejne łzy. 

  Mój nadgarstek wciąż krwawił, a ja przyglądałam się mu. Czerwony płyn przynosił spokój, pewnego rodzaju ukojenie. Uśmiechnęłam się widząc go, może to ostatnia rzecz jaką widzę?

  Przemęczona przymknęłam swoje powieki i położyłam głowę na szybie od prysznica.

  Byłam śpiąca.
 

~Justin

  W mojej głowie zaczynało coś świtać. Problem w tym, że nie wiedziałem co dokładnie wydarzyło się kilka dni temu.

  Przez upadek na twardą ziemię, poobijałem się jeszcze bardziej, o ile to w ogóle było możliwe. Mimo wszystko jednak nie zadzwoniłem po żadnego z chłopaków, wolałem drogę do domu pokonać sam. Miałem nadzieję, że przypomnę sobie jeszcze jakieś fragmenty z tamtego zajścia.

  Idąc do domu, minęła mnie pędząca na sygnale karetka. Co z Mią? Nowy głos w mojej głowie ujawnił się.

  Pieprzyć Mię.  

***

No to, ten no, tego, lol. Moje wypowiedzi są żałosne. 

Kolejny rozdział pojawi się w niedzielę lub poniedziałek, zależy od mojej weny, lol. 

Aaa! Właśnie! Zapomniałabym prawie. W komentarzach nominujecie mnie do nagród. Przeogromnie Wam za nie dziękuję i przepraszam, że nie odpowiadam na nie itd. ale nie chcę spamować tym tutaj na blogu. Mówię, żebyście nie myśleli, że ja sobie myślę 'o jestem taka zajebista, że nie będę na to odpowiadała'. Nie. Po prostu jak już wspominałam, nie chcę spamu, szczególnie, że na stronie głównej pojawia się zazwyczaj tylko jeden post. 

WAŻNE! I jeszcze jedna sprawa, zostawiacie swoje namiary, ale czasami napiszecie coś z błędem i nie mam możliwości dać Wam znać o nowym rozdziale. I to samo tyczy się zmiany swoich nazw, wtedy jest lipa totalna. Więc, jakby z jakiś powodów nie doszło do Was moje powiadomienie, to śledźcie mojego twittera, tam wszystko piszę :).

CZYTASZ = KOMENTUJESZ