23: It'll be the best for him.

  Ufałam Jane, naprawdę, ale tutaj nie chodziło o mnie, tutaj chodziło o Justin'a. Nie mogłam narażać go na takie niebezpieczeństwo.

- Nie mogę ci powiedzieć. - dodałam.
- Ale – zaczęła.
- Nie Janey. Nie mogę. - przerwałam jej. - Mogę cię zapewnić, że nie wpadłam w nic złego. Po prostu.. Tutaj chodzi o kogoś innego. - wytłumaczyłam najbardziej jak mogłam.
- Dobrze. - spokojny ton blondynki, kompletnie mnie zaskoczył, jeżeli mam być szczera, spodziewałam się, że naskoczy na mnie i siłą wymusi to, co chce wiedzieć.
- Dziękuję. - odparłam lekko się uśmiechając.
- Ale gdyby coś złego się działo dałabyś mi o tym znać, prawda? - spojrzała na mnie oczekująco.
- Jasne. - odpowiedziałam nawet się nie zastanawiając nad swoimi słowami. Przecież ostatnie wydarzenia, wcale nie były dobre. Wysiliłam się na uśmiech.
- Cieszę się. - wyraz twarzy mojej ciotki, był tak uderzająco podobny do mamy, kiedy udało jej się mnie przekonać do założenia jednej z sukienek, w których chciała, żebym chodziła.

  Zamknęłam oczy przypominając sobie jej twarz. Minęło sporo czasu, od dnia, w którym ją straciłam i moje wspomnienia z dnia na dzień były coraz bardziej niewyraźne. Nienawidziłam siebie za to, chciałam o tym wszystkim pamiętać, ale czas... On wcale mi tego nie ułatwiał.

 Dawno nie byłam u niej. Musiałam to zmienić.

- Daj pozmywam. - powiedziałam wstając z krzesła i zbierając talerze.
- Zostaw. - Jane uśmiechnęła się do mnie. - Ja to zrobię. Idź do siebie. - zanim miałam okazję się sprzeciwić, blondynka była już w kuchni z brudnymi naczyniami.
- Ok. Dzięki. - mruknęłam niezadowolona, naprawdę mogłam to zrobić. - Dobranoc. - rzuciłam i udałam się na górę.

  Z czystym sumieniem, mogłam stwierdzić, że Janey była najlepszą ciotką w całym wszechświecie. Tylko pojedyncze osoby, takie jak ona, mogłyby tak odpuścić. Cieszyłam się, że ma ona do mnie takie zaufanie, w końcu gdyby nie miała, dałaby mi jakiś szlaban, czy coś w tym rodzaju, prawda?

  Weszłam do swojego pokoju zamykając za sobą drzwi. Będąc w środku zamknęłam oczy i wzięłam głęboki oddech, po czym uśmiechnęłam się do siebie. Mam w końcu jeden problem mniej.

  Podeszłam bliżej szafki i wyjęłam z niej gumkę do włosów, które spięłam w koński ogon. Nie lubiłam, kiedy spadały na moją twarz.

  Już miałam iść w kierunku łazienki, aby wziąć kąpiel, kiedy do moich uszu dobiegł głos skrzypiącej podłogi. Momentalnie odwróciłam się, w kierunku okna.

- Jezu Justin! - warknęłam. - Musisz mnie zawsze straszyć? - jęknęłam w wyrzutem, niemal dostałam ataku serca.
- Dziękuję, że nie powiedziałaś nic Jane. - otworzyłam szeroko oczy. Podsłuchiwał nas?
- Nie masz za co. - prychnęłam. - Nie zrobiłam tego dla ciebie, tylko dla Janey, im mniej wie tym lepiej. - nie, nie zapomniałam o tym, jak potraktował mnie kilka godzin wcześniej.
- Mimo wszystko – zaczął.
- Justin, skończ. - warknęłam przerywając mu. - Co tutaj w ogóle robisz? - zapytałam z podniesioną lewą brwiom, niedawno to on warczał na mnie.
- Przyszedłem – zająkał się. - Przyszedłem, bo wybiegłaś ode mnie zła. - oblizał swoje usta. - Nie wiedziałem, czy dotarłaś bezpiecznie do domu. - wyjaśnił.
- Mówiłam, że wrócę jak się opanujesz i bym to zrobiła. - wpatrywałam się w niego z niepokojem. Co z nim?
- Tak, ale to ja nawaliłem i to ja powinienem wyciągnąć pierwszy rękę. - odpowiedział głośno przełykając ślinę.
- Od kiedy to jesteś taki szlachetny? - zaśmiałam się pod nosem, ale uśmiech z mojej twarzy momentalnie zszedł.

  Justin nigdy nikogo nie przepraszał, nigdy nie wyciągał do kogoś pierwszy ręki, nigdy, ale to przenigdy nie przyszedłby w takim stanie, a na dodatek nie wszedłby przez okno do kogoś, kto byłby dla niego nikim. Co znaczyło tylko jedno.  
  Zaczęło mu zależeć.

- Nie chcę się z tobą kłócić, Mia. - skrzywił się lekko, kiedy podniósł rękę, ale udałam, że tego nie zauważyłam. - Nie chcę, żebyś była na mnie zła. Nawet nie chodzi o teraz. Chodzi mi o przyszłość. - spuścił wzrok w dół. - Nie wiem dlaczego, ale przy tobie... - zamknął oczy. - Czuję się dobrze. - podszedł do mnie krok bliżej. - Nigdy nie myślałem, że będę mógł kogoś polubić. - stał krok ode mnie. - A ciebie lubię. - skończył.

  Zacisnęłam mocno pięści. Boże, powiedz, że to sen, błagam.

  Czułam jak w moim gardle rośnie gula, która uniemożliwiała mi wypowiedzenie chociażby słowa. Wpatrywałam się w chłopaka dużymi oczami.

  Nie mogłam uwierzyć, że taki ktoś jak on, mam na myśli arogancki, nieczuły, chamski, nadęty, może lubić mnie... Mnie, kogoś, kogo lubić nie powinien.

  Nie ważne jak bardzo nie chciałam tego robić, musiałam go ode mnie uwolnić. To nie ja byłam dla niego. To nie przy moim boku powinien żyć. Byłam na to zbyt popierdolona.

  Używając całych swoich sił, aby nie rozpłakać się na środku, uśmiechnęłam się do niego.

- Czyżbyś zaczął coś czuć? - mój głos przepełniony był wyśmianiem. - Pan Bieber nagle zaczyna mięknąć? - zaśmiałam się w głos. - Kochaniutki, zdecydowanie za bardzo się mną przejąłeś. - przeszłam za niego, nie mogłam patrzeć mu teraz w oczy. - Nic do ciebie nie czuję. Jesteś dla mnie nikim. - powiedziałam zamykając oczy. Błagam, nie pozwól mi się rozpłakać. Wiedziałam, że muszę być wiarygodna, żeby mi uwierzył, wiedziałam również, że tylko bycie zimną suką zrazi go do mnie. - Wyjdź z mojego domu. - warknęłam odwracając się do niego twarzą. - Wynoś się! - krzyknęłam na niego, kiedy stał i wpatrywał się we mnie. - Mam się powtórzyć? - podniosłam do góry lewą brew.
- Jesteś szmatą. - wysyczał, po czym odwrócił się ode mnie i wyszedł przez okno.

  Czułam jak zaczynam się trząść, jak do moich oczu napływają łzy, jak wypływają po wzgórzu moich policzków. Mimo że to bolało jak cholera, wiedziałam, że postąpiłam dobrze.
  Tak będzie dla niego najlepiej.

***

Please, please, don't kill me :).

Wiem, że byłoby tak słooodko, gdyby już było dobrze, ale weźcie pod uwagę przeszłość Mii i to, że tak naprawdę nigdy wcześniej nie miała kontaktu z ludźmi, a tutaj ktoś nagle jej mówi, że ją lubi.

+ Możecie zostawić swoje tt z prośbą o informowanie o nowych lub jakikolwiek inny namiar :).

+ Co Was pewnie zainteresuje o wiele bardziej: nowy rozdział dodam w piątek xx. 

+ Jejku, teraz chyba będę Wam w każdym rozdziale dziękować, ale naprawdę jestem Wam przeogromnie wdzięczna, że jeszcze ze mną jesteście, nie spodziewałam się takiego zainteresowania moim blogiem i to co się dzieje, jest naprawdę niesamowite. Czytając komentarze, które zostawiacie, czasami mam ochotę się rozpłakać, (powtórzę się) nie spodziewałam się, tak dobrej reakcji na to, coś, co piszę! Dziękuję Wam baaaaardzo mocno i mam nadzieję, że wytrwacie ze mną do końca :). KOCHAM WAS <3. 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ.