21: Never mind.

  Kurwa. Ostatnie czego potrzebowałam, to kłótni z Janey.

- Nieważne. - powiedziałam i ignorując ją, przeszłam w stronę łazienki.
- Mia, żartujesz sobie ze mnie?! - blondynka podniosła głos. - Wracasz do domu o 5 rano i ty mi mówisz, że to gdzie byłaś jest 'nie ważne', jestem twoją ciotką do cholery, to ja za ciebie odpowiadam, gdzie się podziewałaś? I czemu śmierdzisz papierosami?! - zapytała przeszywając mnie wzrokiem.
- Jane, nie chcę się kłócić. Po prostu odpuść. - mruknęłam zmęczona. Naprawdę chciałam już znaleźć się w wannie.
- Nie odpuszczę póki nie powiesz mi gdzie byłaś. - założyła ręce na klatkę piersiową.
- Jak wolisz. Idę się wykąpać. - machnęłam ręką i chwyciłam za klamkę drzwi od łazienki.
- Mia! - Jane warknęła zdenerwowana. - Gdzie byłaś?!
- Nie twój zasrany interes! - warknęłam na nią odwracając się do niej twarzą. - Nie jesteś moją matką, daj mi święty spokój. - nie czekając na jej reakcje, szybko weszłam do środka.

  Wzięłam głęboki oddech. Byłam padnięta, a wymiana zdań z ciotką, wcale nie pomagała mi w tym wszystkim. Położyłam ręce na umywalce i odkręciłam zimną wodę, po czym zamoczyłam w niej dłonie i zbliżyłam do twarzy. Całe szczęście efekt był taki, na jaki liczyłam, czyli trochę odzyskałam świadomość.

  Zabrałam swoje kosmetyki i piżamę, po czym wyszłam z mojej łazienki. Nie byłam w szoku, kiedy w środku nie zobaczyłam Janey. Z pewnością jest na mnie wściekła, ale dzisiaj nie miałam siły na to, aby cokolwiek z tym zrobić. Rano powinno jej przejść.

 Wyszłam na korytarz i przeszłam do łazienki, gdzie szybko odkręciłam ciepłą wodę, która w mgnieniu oka wypełniała wannę. Rozpuściłam włosy i weszłam do środka.

  Pierwszy raz dzisiaj miałam okazję do zrelaksowania się i byłam wdzięczna, że chociaż przez tą krótką chwilę miałam czas dla siebie.

  Sprawa z Justin'em była dla mnie więcej niż szokiem. Nie mam pojęcia kto mu to zrobił, ani dlaczego, ale fakt, że leżał cały poobijany w swoim łóżku, doprowadzał mnie do szału.

  Mimo wszystko jednak, postanowiłam te kilka minut spędzić bez większych rozmyślań, więc zanurzyłam głowę w wodzie, która obmywała każdy kawałek mojego ciała, dzięki czemu rozluźniłam swoje mięśnie. Zdecydowanie to było tym, czego potrzebowałam.

  Po kilku minutach, kiedy już dokładnie się umyłam, wyszłam z wanny. Owinęłam ręcznik dookoła mojej talii, a drugim wysuszyłam moje włosy. Następnie umyłam zęby, przebrałam się i najszybciej jak potrafiłam wróciłam do swojego pokoju, gdzie rzuciłam się na łóżko.

  Zaśnięcie nie zajęło mi więcej niż minute. Byłam padnięta, a sen był jedyną rzeczą, której potrzebowałam.

*

- You could be the greatest, you can be the best, you can be the king kong banging on your chest. - wspominałam już, jak bardzo można znienawidzić swoją ulubioną piosenkę, kiedy ustawi się ją na budzik? Nie? W takim razie, nie ważne co by się działo, nie zmieniajcie dźwięku, który budzi was codziennie rano, na swoją ulubioną piosenkę.

  Leniwie zwlokłam się z łóżka i wyłączyłam drażniącą melodię. Była 8 rano, spałam mniej więcej 2 godziny i mimo iż najchętniej zostałabym w swoim łóżku, to musiałam wstać, ubrać się i pójść do szkoły.

  Używając resztki mojej pozytywnej energii położyłam nogi na czarnym dywani i poszłam do łazienki, gdzie najchętniej włożyłabym głowę do kubła zimnej wody. Zamiast tego umyłam zęby i przetarłam twarz lodowatą cieczą. Następnie wzięłam pierwsze lepsze rzeczy z mojej szafy i ubrałam je. Dzisiaj akurat wypadło na jeansową koszulę i czarne spodnie.

  Ubrana i w miarę ogarnięta zeszłam na dół, gdzie Janey siedziała w kuchni, popijając kawę. Miejmy to już z głowy.

- Hej. - przywitałam się, siadając na krześle naprzeciwko. - Wyspałaś się? - zapytałam jak gdyby nigdy nic, miałam nadzieję, że moja ciotka zapomniała o wydarzeniu sprzed kilku godzin.
- Nie. - odparła i wzięła kolejny łyk ciepłego płynu ze swojego ulubionego czerwonego kubka.
- Jesteś zła? - pytanie retoryczne.
- Nie. - odparła ku mojemu zaskoczeniu.
- Więc dlaczego odzywasz się do mnie w taki sposób? - zapytałam podirytowana.
- W jaki? - udawała głupią.
- Jane wiesz o czym mówię. - przewróciłam oczami.
- Jestem tylko twoją ciotką, nie matką, nie mam prawa ci nic mówić. - tak więc już wiem, gdzie leży cały problem.

  Zanim jednak miałam możliwość powiedzieć cokolwiek na swoją obronę, obrażona blondynka opuściła progi kuchni, a następnie rzucając, że będzie wieczorem, wyszła z domu. Super.

  Zabrałam swoją torbę, zamknęłam drzwi i ruszyłam do szkoły.

  Mimo iż przebywanie tam nigdy nie należało do najprzyjemniejszych, to dzisiaj siedzenie w niej było wyjątkowo męczące.

  Nie było lekcji na której bym się skupiła. Moje myśli krążyły wokoło Jane i Justin'a. Ta pierwsza była na mnie śmiertelnie obrażona i jeżeli mam być szczera, to wcale się jej nie dziwiłam, dzisiaj rano przegięłam. Wiem, jak wiele jej zawdzięczam i nie ma argumentu, który tłumaczyłby moje słowa, skierowane do niej. Powinnam bardziej myśleć, kiedy w ogóle zaczęłam z nią konwersację. Ten drugi z kolei leżał pobity i nic nie pamiętał, z czego z jednej strony się cieszyłam. Nie, żebym była samolubna, czy coś w tym rodzaju, ale to znowu sprawiało, że nikt nie wiedział o moich bliznach, choć patrząc na to z innej strony, ponownie byłam sama ze swoimi problemami.

  Jego ostatni pomysł nie skończył się wybitnie dobrze, ale mimo to, byłam wdzięczna za jego starania. Poza tym chociaż spróbowałam walczyć ze swoim lękiem wysokości, i mimo iż była to marna próba, to przynajmniej takowa była.

  Lekcje dłużyły mi się w nieskończoność, a nauczyciele byli dzisiaj wyjątkowo upierdliwi, zresztą nie tylko oni. Pech chciał, że idąc na biologię, najbardziej znienawidzony przeze mnie przedmiot, napomknęłam na Jason'a i chociaż starałam się przejść obok niego obojętnie, to moja tchórzliwość znowu zwyciężyła. Czym prędzej schowałam się w schowku na szczotki, przez co poczułam się jak śmieć, którym niewątpliwie zresztą byłam.

  Całe szczęście ostatni dzwonek w końcu zadzwonił, a ja wybiegłam szybko ze szkoły i pojechałam odwiedzić obolałego chłopaka.

  Jadąc autobusem do domu jego i chłopaków, których miałam okazję poznać w nocy, miałam nadzieję, że Justin będzie coś pamiętał, że będzie pamiętał mnie...

  Wzięłam głęboki oddech, po czym zapukałam do drzwi. Czekałam kilka minut, aż ktoś łaskawie otworzy je dla mnie, ale niestety. Ostatecznie sama nacisnęłam na klamkę i weszłam do środka.

  Rozejrzałam się po salonie, ale nikogo w nim nie było. Gdzie oni się podziali?

- Vinny? - zapytałam. - Stefano? - próba numer dwa. - Pauly? Jack? - znowu odpowiedziała mi cisza.

  Postanowiłam, że pójdę do góry i sprawdzę ich sypialnie, co okazało się marnym pomysłem, bo nikogo w nich nie było. Jak można zostawić otwarty pusty dom? Czy oni są normalni?

  Stojąc przed ostatnimi drzwiami, w których jeszcze nie byłam, wzięłam głęboki oddech, po czym nacisnęłam na klamkę i weszłam do środka.

- Justin? - zapytałam rozglądając się po pomieszczeniu. Mój wzrok napotkał brązowe tęczówki chłopaka. Przełknęłam głośno ślinę. Pamięta mnie?

***

Co prawda spóźnione, ale wszystkiego najlepszego Agnieszka :).

Mam nadzieję, że rozdział się spodobał, wiem, że trochę zostawiłam tą końcówkę, ale chcę Was pomęczyć haha :D.

Tradycyjnie jeśli zostawicie swoje twittery z wyraźną prośbą, że chcecie być informowani o nowych rozdziałach to będę to robić, bo nikogo nie chcę tam męczyć i narzucać się :).

Kolejny rozdział powinien pojawić się w poniedziałek/wtorek.

+ Czy tylko ja mam depresję pokoncertową? :(. Niech mnie tam ktoś zabierze jeszcze raz, proszę.
Ach, no i wesołych świąt! I smacznego jajka, bogatego zająca (chociaż ja tam osobiście chyba ubiorę choinkę, lol. zimo spadaj) :) xo.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ