17: Meet with me.

~Justin 

- Na pewno nie potrzebujesz pomocy? - zapytałem idącą obok mnie Mię.

- Tak Justin, na pewno. - wysiliła się na uśmiech. 
- Jeśli chcesz możemy odpocząć albo coś. - zaproponowałem. 
- Czuję się dobrze, naprawdę. - zapewniła mnie. 
- Muszę coś załatwić. Odwiozę cię do domu, ok? 
- Ok. - odpowiedziała wsiadając do samochodu.

  Wspinaczka nie była jednak najlepszym pomysłem z mojej strony, szczególnie, że Mia miała lęk wysokości, o którym nic nie wiedziałem. Chciałem, żeby wszystko poszło dobrze, ale cóż. To w końcu moje życie, powinienem być przygotowany na to, że coś pójdzie nie po mojej myśli.

  Byłem na siebie zły, nie chciałem, żeby dziewczyna źle się poczuła, chciałem jej tylko pomóc, a przynajmniej zrobić ku temu jeden krok do przodu, tymczasem wydaje mi się, że zrobiłem dwa do tyłu.

  Mia siedziała na miejscu pasażera i nerwowo bawiła się swoimi palcami, wiedziałem, że coś ją gryzie.

- Nie chciałem, żeby tak wyszło. - spojrzałem na nią kątem oka. 
- Jest w porządku, naprawdę. - odwróciła swój wzrok od rąk na kolanach i spojrzała na mnie.

  Nie wiedziałem co innego mógłbym powiedzieć, a dziewczyna milczała, więc resztę drogi do jej domu, przejechaliśmy w całkowitym milczeniu. Kiedy zatrzymałem się przed jej domem poczułem dziwne ukucie w brzuchu, jakby było mi smutno się z nią żegnać... Jakbym nie chciał się z nią żegnać, co było kompletnym nieporozumieniem.

- Dziękuję za dzisiaj. - uśmiechnęła się do mnie nieśmiało. - Mimo wszystko, dobrze się bawiłam. - spojrzała przez szybę na swój dom. - Czas na mnie. Do... - zatrzymała się. 
- Jutra. - dokończyłem za nią. 
- Tak, do jutra. Cześć. - powiedziała i wyszła z samochodu.

  Poczekałem aż znikła za drzwiami mieszkania, po czym ponownie odpaliłem silnik i pojechałem do baru, musiałem się wyluzować, napić czegoś mocniejszego.

  W środku poza mną i 4 osobami, nie było nikogo innego. Spokojnie zająłem jedno z miejsc przy barze i zamówiłem butelkę piwa. Zaśmiałem się, kiedy barmanka poprosiła mnie o mój dowód, który z chęcią jej podałem. Nawet nie zauważyła, że był podrobiony, a ja nie wyglądam na 21 lat, po prostu podała mi to co chciałem, za co byłem wdzięczny.

  Miałem natłok myśli w mojej głowie. Z jednej strony Mia powiedziała, że dobrze się bawiła, z drugiej strony, niemal zemdlała, przez mój idiotyczny pomysł.

  Jak mogłem być takim kretynem i wziąć dziewczynę na ścianę wspinaczkową? Nie wiedziałeś, że ma lęk wysokości. Nieprzyjemny głos znowu zawładnął moimi myślami. To, że o niczym nie wiedziałem, wcale mnie nie usprawiedliwiało.

  Miałem jej pomóc, nie mieszać jeszcze bardziej z błotem.

  Zastanawiałem się nad tym, żeby po prostu zniknąć z jej życia, ale bałem się. Bałem się, że coś sobie zrobi. Widok jej na łóżku, z żyletką, wcale nie należał do najzabawniejszych. Przeraziłem się. Musiałem jej pomóc, nie wiedziałem tylko jak.

  Prawdą jest, że byłem typem człowieka niecierpliwego i czekanie na jakiekolwiek zmiany jest nie dla mnie, a w przypadku Mii, na jakiekolwiek postępy z pewnością, będę musiał poczekać.

  Kończąc piwo, odstawiłem pustą butelkę, z portfela wyjąłem banknot, po czym wyszedłem na świeże powietrze.

  Włożyłem kluczyki w drzwi i otworzyłem je, już miałem wsiadać do środka, kiedy coś ciężkiego uderzyło mnie w tył głowy. Jedyne co poczułem to spotkanie z twardym, zimnym betonem.

~Mia

  2 dni. Tyle czasu nie miałam żadnych wieści od Justin'a. Przestraszył się mnie. To pewne.

  Za każdym razem, kiedy szłam do szkoły, miałam nadzieję, że spotkam go na szkolnym korytarzu. Niestety, nadzieja matką głupich.

  Nie było go zarówno w szkole, jaki poza nią. Próbowałam się do niego dodzwonić, ale kiedy każde moje połączenie zaczęło być odrzucane, wiedziałam, że chłopak ma mnie dosyć.

  I jeśli mam być szczera, wcale się nie dziwiłam. Kto chciałby mieć coś wspólnego z jakąś popieprzoną świruską? Nikt.

  Weszłam pod prysznic, po ciężkim dniu, którego miałam dosyć. Spotkania z Kate wciąż nie należały do przyjemniejszych, jedzenie w toalecie także. Był wieczór, więc chciałam się po prostu wyluzować.

  Nałożyłam na rękę trochę szamponu i wmasowałam go w moje włosy. Następnie zrobiłam to samo z każdą częścią mojego ciała i po kilkunastu minutach stałam już przed lustrem wycierając się.

  Na sam widok siebie w lustrze, miałam ochotę zwymiotować.

- Jesteś podobna do swojej matki, wiesz słoneczko? - głos ojca spowodował, że momentalnie odwróciłam się w jego stronę. Stałam w pokoju i wybierałam ciuchy na jutro. Przełknęłam głośno ślinę. 

- Tak. - odpowiedziałam skrótowo i wróciłam do swojego zajęcia. 

- Chodź tutaj. - rozkazał mi. - No dalej. - ponaglił mnie, kiedy moje nogi nie chciały zrobić ani kroku do przodu. - Ruszaj się! - warknął na mnie. 

Zmusiłam się do podejścia do niego. Nie chciałam tego. 

- Odwróć się do mnie tyłem. - zrobiłam co kazał, do oczu napłynęły mi łzy. Nie. Nie znowu, proszę. Błagałam w myślach. - Twoje ramiona – szepnął w moje ucho – są jak jej. - dotknął je palcami. - Ona także miała pieprzyk na łopatce, dokładnie w tym samym miejscu co ty. - dotknął go palcem, przez co zadrżałam. - Spójrz na siebie. - polecił mi, więc spuściłam wzrok w dół. - Nie tak. Spójrz w lustro. - ręką wskazał na stojący naprzeciwko nas przedmiot. 

  Przed moimi oczami pojawiłam się ja sama, byłam ubrana w piżamę. Mój ojciec stał zaraz za mną. 

- Ręce do góry. - rozkazał i doskonale wiedziałam co mnie czeka.

  Do moich oczu napłynęły łzy. Nie chciałam o tym pamiętać! Zacisnęłam nerwowo pięści. Mój oddech przyśpieszył. Mimo że go nie było, to wciąż czułam jego ręce na mojej skórze. Dokładnie tak, jakby był blisko mnie.

  Szybkim ruchem ręki strąciłam wszystkie kosmetyki stojące na szafce. Go już nie ma. On już cię nie skrzywdzi. Podpowiadał mi głos w mojej głowie.

  Pozwoliłam jednej, jedynej łzie spłynąć po moim policzku. Nikt nigdy więcej mnie nie skrzywdzi, nikt.

- What's up bro? - odgłos mojego telefonu zasygnalizował nadejście nowej wiadomości.

  Wzięłam kilka głębszych oddechów, po czym wzięłam go do ręki i sprawdziłam, kto to taki.

Od: nieznany.

Treść: Spotkaj się ze mną przy Grillu za 15 minut. Justin. 

 ***

Co wy na to? :). 

Ja się osobiście nie mogę doczekać, aż przeczytacie kolejny rozdział OMOMO *_*. A jeśli o nim mowa, będzie dodany w środę :D. 

Jak zawsze możecie zostawiać swoje namiary, a będę informowała o nowych rozdziałach. 

Wgl to opowiadanie zaraz będzie miało 10 tyś. wyświetleń *FANIGIRLING*. Jak to świetnie brzmi <3. 

+ 7 DNI TYLKO TYDZIEŃ, O MÓJ BOŻE, NIE MOGĘ GUFDGHSUIGDF ZA TYDZIEŃ O TEJ PORZE, BOŻESZ TY MÓJ. BĘDĄ MNIE ZBIERAĆ Z ZIEMI LOL. 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ