14: Broken.

 Stałam właśnie na balkonie, który wychodził z pokoju Justin'a i spoglądałam na okolicę. Nie było to nic specjalnego, jedynie duży, pusty teren, ale słońce, które powoli zachodziło, zachwyciło mnie. Niebo wokół niego było koloru ciemnej żółci, który idealnie komponował się z dzisiejszym wieczorem. Mogłabym tak stać i wpatrywać się w ten widok przez całą wieczność.

  Mimo że cała sytuacja zrobiła się napięta, bowiem od dłuższego czasu Justin ze swoimi kumplami siedzieli razem na dole i dyskutowali zawzięcie na tematy, o których szczerze mówiąc, wiedzieć nie chciałam, to ja potrzebowałam chwili dla siebie i byłam zadowolona, że udało mi się taką znaleźć.

  Wszystko wydawało się proste, przynajmniej na tą chwilę. Jutro pomogę Justin'owi, po czym wrócę  do swojego życia i więcej się z nim nie spotkam. Jedna część mnie cieszyła się z tego. W końcu będę miała spokój od jego humorków, ciągłych kłótni i wyzwisk, już nie wspominając o życiu, jakie on prowadzi. Z drugiej jednak strony, byłam... Smutna? Tak, byłam smutna, że znowu wrócę do szarej rzeczywistości, w której rozmawiam jedynie z Janey. Ale tak musiało po prostu być.

- Potrzebujesz czegoś? - nieznany mi dotąd głos wyrwał mnie z zamyślenia. Momentalnie odwróciłam się do niego przodem. Przede mną stał dobrze zbudowany (zresztą jak każdy w tym domu) mężczyzna, w białej koszulce i zwykłych jeansach.

  Przełknęłam gulę w gardle, nie myślałam, że ktoś oprócz Justin'a wejdzie tutaj. - Nie dziękuję. Mam wszystko. - uśmiechnęłam się do niego niepewnie.

  Chłopak odwzajemnił mi go i podszedł bliżej mnie. Położył ręce na czarnej barierce i wpatrywał się przed siebie. Skamieniałam, kiedy znalazł się bardzo blisko mnie. - Pięknie tutaj, prawda? - zapytał na co kiwnęłam twierdząco głową, nie byłam w stanie wydobyć z siebie jakiegokolwiek słowa. - Jestem Vinny. - powiedział odwracając głowę w moim kierunku. 
- Mia. - odpowiedziałam z chrypką w głosie.

  Vinny uśmiechnął się lekko pod nosem, co kompletnie było dla mnie nie zrozumiałe. 
- Słuchaj, dziękuję ci. Justin to dobry chłopak, nie zasługuje, żeby zgnić w pierdlu. - uśmiech zszedł z jego twarzy.

- Nie ma za co. Jestem mu to winna. - odrobinę odetchnęłam świeżym powietrzem, pozwalając się sobie uspokoić. Vinny wydawał się kimś... dobrym? 
- Mimo wszystko, jestem ci wdzięczny. - spojrzał przed siebie ponownie. - Jest dla mnie jak młodszy brat, którego nigdy nie miałem. Jest kimś ważnym. Bardzo ważnym. - nie wiem czy dobrze wnioskowałam, ale wydawało mi się, że chłopak chciał się upewnić, że nie zrobię niczego głupiego. 
- Nie masz powodu, żeby się martwić. Nie wystawię go. - wciąż się w niego wpatrywałam. 
- Wiem. I cieszę się z tego. - powiedział prostując się. - Spokojnej nocy. - schylił lekko głowę i z uśmiechem na twarzy wyszedł z pokoju.

  Zostałam na balkonie jeszcze przez pewien czas, po czym weszłam z powrotem do środka, ponieważ zaczęło robić się zimno. Położyłam się na łóżku i wpatrywałam się w sufit.

  Wiedziałam, że jutro będzie ciężki dzień, więc przykryłam się kołdrą i zamknęłam oczy.

~Justin

  Pożegnałem się z chłopakami, po czym poszedłem do góry. Jak wcześniej wspominałem, nie miałem zamiaru spać na kanapie.

  Cicho nacisnąłem na klamkę, po czym pozwoliłem drzwiom otworzyć się. Na palcach wszedłem do środka i upewniłem się, że dziewczyna śpi. Widząc jej spokojny wyraz twarzy, sam uspokoiłem się po dzisiejszych wydarzeniach. Zdjąłem buty wszedłem szybko pod kołdrę.

  Leżałem wpatrując się w biały sufit. Nie żałowałem sytuacji na imprezie i gdybym musiał, zrobiłbym to ponownie, ale jeśli mam być szczery, nie myślałem, że wynikną z tego takie kłopoty.

  Jason dowiedział się o moim zadaniu i byłem przekonany, że wyzywa teraz sam siebie, co dało mi poczucie satysfakcji. Nie ważne jak był dobry, ja byłem lepszy, kiedy udało mi się go oszukiwać przez tak długi czas.

  Nie lubiłem tego robić, ale wiedziałem, że to da mi pewny początek tutaj, z chłopakami, którzy zaczęli znaczyć dla mnie coś więcej, niż przeciętni ludzie. Byli jak bracia, mimo że znałem ich krótko. Przez pewien czas bałem się, że wykorzystają moją naiwność, a po tym jak zrobię swoją robotę, wyrzucą mnie, ale dzisiejszy dzień uświadomił mi, że nie są zdrajcami. Martwili się o mnie i chociaż nienawidziłem, kiedy ktoś to robił, to dało mi to poczucie... pewnego rodzaju bezpieczeństwa. Teraz nie byłem już sam, miałem ich.

  Odchyliłem głowę w lewą stronę, gdzie moje oczy natrafiły na skuloną dziewczynę. Była piękna. W końcu spokojna.

  Nie miałem pewności, że mnie nie wykiwa, ale postanowiłem dać jej szansę. Step miał rację, potrzebowałem jej pomocy.

  Zamknąłem oczy i przewróciłem się na drugi bok, byłem zmęczony dniem dzisiejszym i chciałem go skończyć, teraz.

**

- JUSTIN! - czyjś głos wyrwał mnie ze snu. Otworzyłem prawą powiekę, a mój wzrok napotkał wściekły wyraz twarzy Mii. - Miałeś spać na kanapie! - nie przestawała krzyczeć, przez co narzuciłem sobie na głowę poduszkę. Czy ona może się zamknąć? - Złaź z tego pieprzonego łóżka! - warknęła szturchając mnie za ramię.

  Wiedząc, że szatynka tak szybko nie popuści, zrzuciłem z siebie kołdrę i bez słowa opuściłem progi pokoju. Nie miałem zamiaru słuchać jej zrzędzenia.

  Wszedłem do kuchni, gdzie zrobiłem sobie kawę, a z lodówki wyciągnąłem gotowe hamburgery, które włożyłem do mikrofalówki. Kiedy były już ciepłe, wyjąłem je i zacząłem się nimi zajadać.

- Justin! Justin! - wywróciłem oczami, nie może sobie poradzić beze mnie przez 10 minut? Nie miałem zamiaru jej odpowiadać i wróciłem do przeżuwania pysznego jedzenia. - Justin policja tutaj jest! - spanikowana Mia wpadła pędem do kuchni. 
- Kurwa. - przekląłem pod nosem. Nie spodziewałem się ich tak szybko. - Pamiętasz co masz mówić? - upewniłem się, a kiedy dziewczyna pokiwała twierdząco głową, uśmiechnąłem się do siebie. - Przedstawienie czas zacząć. - mruknąłem. - Zdejmij spodnie i usiądź na kanapie. 
- Co?! - Mia otworzyła szeroko oczy. 
- Jest ranek, ludzie nie chodzą tak ubrani. - spojrzałem na jej wczorajsze ubranie. - Załóż to. - zdjąłem i podałem jej swoją koszulkę. 
- Żartujesz sobie ze mnie. - warknęła. 
- Wyglądam jakbym żartował? - spojrzałem na nią jak na idiotkę. - Ruszaj się nie mamy czasu. - powiedziałem, a dosłownie chwilę później usłyszałem dźwięk dzwonka. - Pośpiesz się. - powiedziałem wychodząc z kuchni i idąc w stronę drzwi.

  Całe szczęście Mia zrobiła to co jej kazałem i chwilę później siedziała na kanapie z pilotem w ręku i mojej białej koszulce, która ledwo zakrywała jej tyłek. Swoją drogą całkiem zgrabny tyłek.

  Z uśmiechem na ustach otworzyłem drzwi, przed którymi stało dwóch policjantów.

- Witam, mogę w czymś pomóc? - zapytałem, na moich ustach wciąż widniał uśmiech. 
- Justin Bieber? - wysoki policjant odezwał się do mnie. 
- We własnej osobie. 
- Możemy zadać panu kilka pytań? - tym razem to ten drugi zabrał głos. 
- Oczywiście, zapraszam. - otworzyłem szerzej drzwi wpuszczając ich do środka. 
- Co pan robił w nocy z piątku na sobotę? - od razu przeszli do rzeczy. 
- Byłem tutaj z moją dziewczyną i kumplami. - odparłem pewny siebie. 
- Pana dziewczyna nazywa się...? Będziemy musieli jej zadać kilka pytań. - uśmiechnąłem się grzecznie. 
- Jest tutaj ze mną, Mia, skarbie, chodź tutaj. - zawołałem, a po chwili w drzwiach salonu pojawiła się dziewczyna, nie mogłem oderwać od niej wzroku. W mojej koszulce wyglądała naprawdę pociągająco. 
- Tak? - zapytała stając koło mnie. 
- Panowie chcieliby zadać ci kilka pytań. - uśmiechnąłem się do niej i objąłem w talii, przyciągając do siebie bliżej. Czułem jak wstrzymuje oddech i chociaż bardzo chciałem ją puścić, wiedziałem, że nie mogłem. 
- Co pani robiła w nocy z piątku na sobotę? - wysoki policjant zapytał Mię. 
- Spędziłam go tutaj, z Justin'em i jego kolegami, opijaliśmy – dziewczyna zmusiła się do uśmiechu, - nasz związek. 
- Oh, gratulacje. - mężczyzna uśmiechnął się do nas. 
- Dziękujemy. - odpowiedziałem za naszą dwójkę i pocałowałem dziewczynę w policzek, to musiało wyglądać wiarygodnie.

  Jednak zaraz tego pożałowałem, musiałem ją mocniej ścisnąć, ponieważ jej nogi zrobiły się jak z waty.

- Co jest powodem państwa przybycia do mnie? - zapytałem chcąc odwrócić ich uwagę od dziewczyny. 
- Ktoś dał nam błędne informacje. Przepraszamy za najście, do widzenia. - obydwaj kiwnęli głowami i udali się w kierunku wyjścia.

  Kiedy tylko usłyszeliśmy dźwięk zamykanych drzwi Mia momentalnie oderwała się ode mnie i z łzami w oczach pobiegła do góry.

  Stałem i wpatrywałem się w jej sylwetkę do czasu, aż znikła za drzwiami mojego pokoju. Co jest kurwa? Usłyszałem jak coś ciężkiego spada na podłogę, przez co zaniepokojony ruszyłem do góry.

  Wchodząc do środka, pierwsze co rzuciło mi się w oczy, to przewrócona szafa, z której wyleciało kilka moich rzeczy. Otworzyłem szeroko oczy w zdziwieniu, już chciałem się odezwać, ale zauważyłem siedzącą na podłodze Mię. Skulona siedziała oparta o moje łóżko. Z jej oczu lały się strumienie łez.

  Zdezorientowany schyliłem się i klęknąłem obok niej.

- Mia wszystko w porządku? - zapytałem delikatnie, wiedziałem, że jedno moje źle wypowiedziane słowo, miałoby złe skutki. 
- Przytul mnie. - wyszeptała. 
- Co? - jeżeli wcześniej byłem zdezorientowany, to teraz byłem w szoku. 
- Po prostu mnie przytul. - szepnęła ponownie.

  Przybliżyłem się do niej, po czym objąłem ją ramieniem, jej reakcja jak zawsze, była taka sama. Skamieniała.

  Przejechałem ręką po jej plecach, chcąc ją uspokoić, ale nie przyniosło to zamierzonych skutków, wręcz przeciwnie, było jeszcze gorzej.

- Jeśli.. - zacząłem, ale jej słowa wypowiedziane do mojego ucha przez łzy, spowodowały, że zamknąłem się. 
- Potrzebuję pomocy. - poczułem jak po mojej klatce piersiowej spływają jej łzy. 

***

NANANANANANA, HEJ! ;D.

Co wy na to? :).

Tradycyjnie możecie zostawiać swoje twittery czy cokolwiek innego w komentarzach, a będziecie informowani o nowych rozdziałach :). Piętnastka powinna pojawić się w środę/czwartek. 

Chciałabym Wam podziękować za te wszystkie miłe słowa w komentarzach, nawet nie wiecie jaką radochę mi sprawia czytanie ich! Jesteście CU-DO-WNI!!!! 

+ 14 dni do koncertu OMG GFHUDGHSFDUIGSDFHKJ *________* *FANGIRLING*

CZYTASZ = KOMENTUJESZ