09: You saved her.

  Idąc przez drogę wiodącą do mojego domu, musiałam wyglądać niezwykle żałośnie, ale nie przejmowałam się tym. Miałam dosyć życia, chciałam ze sobą skończyć i miałam na myśli posunięcie się gdzieś dalej, niżeli tylko pocięcie swoich nadgarstków.

  Czym ja sobie na to wszystko zasłużyłam, co?! Co ja takiego zrobiłam w tym moim pieprzonym życiu? Gdzie popełniłam błąd? Co sprawia, że faceci patrzą na mnie jak przedmiot do ruchania?

  Ocierając mokre policzki, weszłam do środka mieszkania, wcześniej biorąc uspokajający oddech. 

- Wróciłam! - krzyknęłam i od razu popędziłam do swojego pokoju, ostatnie na co miałam teraz ochotę to rozmowa z Janey. 
  Zamknęłam pokój na klucz, po czym położyłam się na łóżku zwijając w kłębek. Przytuliłam do siebie poduszkę, jakby to był mój pluszowy miś, którego w zasadzie nigdy nie miałam. Po moich policzkach płynęły słone łzy, których stale przybywało.

  Schowałam głowę między poduszki i krzyknęłam w nie głośno z frustracji. Nie byłam w stanie przestać, ale całe szczęście, miałam pewność, że nikt mnie nie usłyszy.

  Kiedy zabrakło mi tchu odchyliłam głowę i wzięłam duży haust powietrza, po czym szybko zeskoczyłam z łóżka i otworzyłam szafkę nocną. Nie trudno domyślić się czego szukałam, ale jak na złość, nie mogłam znaleźć swojej żyletki.

  Justin. Podpowiedział mi głos w głowie. No tak, na pewno ją zabrał. Przewróciłam oczami i poszłam do łazienki, spodziewałam się tam znaleźć jakąś inną, ale ku mojemu zaskoczeniu w żadnej szafce nie było chociażby jednej. Gdzie one się kurwa podziały?

  Nie wiedząc co ze sobą zrobić, zaczęłam walić w ścianę najmocniej jak umiałam, ale to i tak nic nie dało. Ból nie ustępował. Wspomnienia wciąż siedziały w mojej głowie.

- Ładnie tutaj. - uśmiechnęłam się na widok zdjęć Jason'a z jego rodziną. Wyglądali na szczęśliwych, co więcej, byli szczęśliwi, tacy, jaka ja zawsze chciałam być, ale niestety... To coś, czego nie da się dokonać. 

- Nie wątpię. - głos chłopaka tuż przy moim uchu wyrwał mnie z zamyślenia. Był stanowczo zbyt blisko. 

- Chodźmy na dół, mam ochotę potańczyć. - skłamałam odwracając się w kierunku wyjścia. 

Już miałam rękę na klamce, kiedy niespodziewanie, Jason chwycił mnie za moje przedramię i przygwoździł do drzwi. Moja reakcja była natychmiastowa. Zrobiłam się jak ze skały.

- Nie wolałabyś zostać tutaj? - jego usta musnęły skórę mojej szyi.

- Zostaw mnie. - szepnęłam ze łzami w oczach. 

- Oj słoneczko, tylko się zabawimy. - zaczął napierać na mnie mocniej. 

Nie chciałam tego, nie chciałam jego dotyku na mojej skórze. 

Wyrwałam się mu i szybko stanęłam po drugiej stronie pokoju. Nie mogłam pozwolić, żeby ktoś dotknął mnie w ten sposób jeszcze raz. Nie zniosłabym tego. 

- Zostaw mnie. - warknęłam na niego, kiedy momentalnie oparł mnie o biurko. Jego ręce zaczęły błądzić po moich pośladkach. - Proszę. - mój głos zaczął się łamać. 

- Tylko się zabawimy. - powtórzył odpinając moją koszulkę. 

Zaczęłam krzyczeć, żeby zostawił mnie w spokoju, żeby dał mi odejść, ale on tylko wzmocnił swój uścisk. 

- Nie wierć się słoneczko. - wycedził przez zęby. 

- Puść mnie! - krzyknęłam jeszcze raz. 

Nagle ktoś uderzył w drzwi.

  Leżąc na łóżku chciałam zasnąć najszybciej jak potrafiłam, ale sen nie przychodził łatwo... Szczególnie po takich wydarzeniach.

~Justin

  Zaciskając pięści uderzyłem w worek treningowy najmocniej jak potrafiłem. Wylewałem na niego całą moją złość.

- Nikogo nie atakujemy Bieber, wybij to sobie z głowy. - Step zadecydował od razu. 

- Jeśli nie z wami, zrobię to sam. - warknąłem. Czekałem, aż coś powiedzą, ale każdy stał w milczeniu. Cipy. - W takim razie idę sam. - powiedziałem wyciągając moją broń. 

- Nigdzie kurwa nie idziesz. - jego słowa nie zrobiły na mnie żadnego wrażenia. 

- Mam już dosyć szpiegowania, rozumiesz?! To się skończy, dzisiaj! - krzyknąłem na niego. 

- Kończysz ze szpiegowaniem, ale atakujemy w dzień imprezy, czy ci się to podoba, czy nie. - warknął. - I nie próbuj ze mną dyskutować. - dodał, kiedy zobaczył, że zamierzałem powiedzieć coś jeszcze.

  To twoja wina, rozumiesz?! Zacisnąłem mocno szczękę. Po co mnie podpuszczałeś, co? Uderzyłem mocniej w czarny skórzany worek. Miałeś w tym jakiś swój udział? Kopnąłem w niego z prawej nogi. Nie mam zamiaru przechodzić przez to znowu! Uderzyłem w worek jeszcze mocniej. 

- Whoooaa! Bieber, dobrze się czujesz? - głos Vinny'iego sprowadził mnie na ziemię.

- Tak. - warknąłem, po czym wróciłem do boksowania. 
- Oddychaj. - powiedział do mnie, przez co zatrzymałem worek i spojrzałem na niego, jak na kretyna. - Z każdym uderzeniem bierz oddech. - wytłumaczył. 
- Nie potrzebuję trenera. - burknąłem pod nosem wracając do swojego zajęcia. 
- Ale pogadać, tak. - odparł rzeczowo. - Co jest? - ponowił pytanie. Czasami miałem dosyć jego opiekuńczości. Troszczył się o mnie bardziej niżeli o kogokolwiek, tylko dlatego, że byłem młodszy, co dzisiaj, doprowadzało mnie tylko do większej furii.
- Ile razy mam ci kurwa powtarzać, że wszystko jest dobrze?! - warknąłem na niego. 
- Słuchaj. - zaczął, ale zanim miałem okazję mu odpyskować, on kontynuował. - Wiem, że to przez co przechodziłeś ostatnio, nie było łatwe. Szpiegowanie nie jest łatwe. 
- Nie o to chodzi. - mruknąłem zatrzymując worek ponownie. Przełknąłem głośno ślinę. - Pobiłem tego sukinsyna. - na samo wspomnienie zacisnąłem mocniej pięści. - Próbował zgwałcić taką jedną dziewczynę. - zamknąłem oczy i wziąłem oddech. 
- Taką jedną? - zapytał podejrzliwie. 
- Mię. - zamykając oczy, zobaczyłem jej przestraszony wyraz twarzy.
- Która jest dla ciebie... - próbował zmusić mnie do gadania, co nie było dobrym posunięciem z jego strony.
- Nikim. - warknąłem. - Po prostu nikt nie zasługuje na takie coś. - zacisnąłem mocniej pięści.
- Zrobiłeś dobrą rzecz, Bieber. Uratowałeś ją. - chłopak poklepał mnie po ramieniu, po czym bez słowa zostawił mnie w siłowni samego.
  Zrobiłeś dobrą rzecz. Uratowałeś ją. Po mojej głowie błądziły te słowa. 

 ***

 Zgodnie z umową dodaję 9, a 10 pojawi się w piąteczek (urodziny misiaczka <3) :D. Co o niej myślicie? :). Jak zawsze możecie zostawić w komentarzach swoje namiary x.

+ 26 dni <3.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ