00: Have you been drinking?

  Weszłam do środka i od razu to zobaczyłam, a tak właściwie to jego, od razu zaklęłam pod nosem. Odległość dzielącą nas pokonałam w zaskakująco szybkim czasie. Wiedziałam, że nie mogę pozwolić mu tutaj zostać, bo inaczej mogłoby wydarzyć się coś, co po raz kolejny wywołałoby u mnie uczucie wstydu. I chociaż to wcale nie była wymarzona sytuacja, to była o wiele lepsza od tych, które niestety, ale odbywały się. Lecz tak w zasadzie, to powinnam. Powinnam zostawić go tutaj i uciekać tam, gdzie pieprz rośnie. Zostawić to wszystko, zostawić jego, ale nie mogłam. Nie miałam tyle odwagi. Tak, byłam tchórzem, niewątpliwie.

- Tato, zbieramy się. - powiedziałam zabierając pustą butelkę po piwie z jego dłoni. - Czas jechać do domu.
- Mia, zostaw mnie. - to brzmiało niczym rozkaz, ale nie miałam zamiaru zbierać jego zwłok, nie tym razem.
- Wracamy do domu. Jutro spotkasz się z panem Montgomery. - mówiąc to, uśmiechnęłam się do kolegi taty. Owszem, może nie był aniołkiem, ale był o niebo lepszy od mojego ojca.
- Okej, okej! - wrzasnął, ale przyzwyczaiłam się, zawsze tak robił. - Pomóż mi wstać. - głos nieznoszący sprzeciwu...

   Bez wahania pomogłam mu i z nim na ramieniu opuściłam progi baru, którego wnętrze znałam doskonale, niejednokrotnie odbierałam stąd ojca. Mimo że był jaki był, to kochałam go. Miałam tylko jego i nie mogłam pozwolić sobie na stratę jedynej osoby, z którą byłam spokrewniona, chociaż bardzo bym chciała uwolnić się od niego, od tego wszystkiego co robi, od tego jak rujnuje moje życie równie mocno, jak swoje, z tą różnicą, że ja dopiero zaczynałam, byłam młoda, chciałam być również szczęśliwa, to nigdy nie byłam na tyle odważna, żeby się sprzeciwić. Jak już wcześniej wspomniałam, byłam tchórzem.

- Schyl głowę. - poradziłam ledwo trzymającemu się na nogach mężczyźnie, niemal wpychając go do środka samochodu.
- Jesteś niesamowitą córką, Mia. Dziękuję. - przewróciłam oczami, ale tego nie zobaczył, szkoda, że takie słowa przychodziły mu tylko pod wpływem alkoholu.
- Tak, tato, wiem.
  Kiedy wreszcie posadziłam ojca na miejscu pasażera, sama zasiadłam przed kierownicą. Miałam ogromną nadzieję, że zaraz zaśnie, bo w końcu zazwyczaj tak to się odbywało, a później budziłam go, zanosiłam na łóżko, rozbierałam i zapadał znowu w sen, ale nie tym razem. Zamiast, jak to miał w zwyczaju, przespać się, mu zachciało się wygłupów. Najpierw włączył radio, a później zaczął śpiewać i wydurniać się obok mnie, co może mogłoby być śmieszne, ale jakoś nie pamiętam, żeby mój tata, kiedykolwiek sprawił, że uśmiechnęłabym się szczerze. Cóż, tak po prostu było.

  Próbowałam zniechęcić go, ale nie odnosiło to zamierzonych skutków, więc czemu nie? Może to jest odpowiedni czas na polepszenie moich stosunków z ojcem? Starałam się wygłupiać razem z nim, oczywiście w miarę możliwości, w końcu prowadziłam samochód, ale nie mogłam. Od razu włączył mi się stop do tego człowieka. Z nim nie było czegoś takiego jak zabawy, lub raczej zabawy dla mojej przyjemności. Momentalnie ucichłam i skupiłam się na jeździe, czego mój ukochany tatuś nawet nie zauważył. Mam 17 lat, a wciąż tkwię w tym bagnie. Czy to nie za długo? Czy nie powinnam w końcu zacząć żyć? Spotykać się z rówieśnikami? Znaleźć jakiś przyjaciół (których nigdy nie miałam)? Zacząć być po prostu szczęśliwa? I w jednej chwili miałam odpowiedź na wszystkie swoje pytania, a wystarczyło tylko jedno spojrzenie na osobę siedzącą obok mnie. Tak, powinnam odejść.

- Mia, uważaj! - przerażony głos mojego ojca od razu sprowadził mnie na ziemię.

  Przed moimi oczami pojawiła się ciężarówka, ogromna ciężarówka, która jechała wprost na nas. Zanim jednak zdążyłam cokolwiek zrobić, straciłam przytomność.

***

Witajcie moi drodzy :).

Jak widać wróciłam do punktu, w którym zaczęła się moja przygoda z pisaniem, a zaczęło się na Justin'ie. Chciałam zacząć to opowiadanie 1 marca, w urodziny Justin'a, ale moja niecierpliwość tutaj wygrała, haha :). Będzie... ciekawie, tak myślę, a przynajmniej postaram się, żeby było i żeby was nie zawieść. Po prawej stronie jest zakładka 'bohaterowie', dzięki czemu możecie wyobrazić sobie wszystkie postacie stąd. Wszelkie pytania kierujcie na moje gadu: 8393874, gdzie jestem codziennie.

Tak więc zostawiam was z prologiem, a rozdział pierwszy pojawi się już jutro ;).
CZYTASZ = KOMENTUJESZ. 
+ 44 dni do koncertu Justin'a w Polsce <3